Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ο Γλάρος και ο Ερχομός του Φωτός


Όταν το Μεγάλο Πνεύμα έφτιαξε όλα τα πράγματα, έδωσε στους Πρώτους Ανθρώπους δώρα, κλεισμένα σε σκαλισμένα κουτιά από κέδρο. Οι Πρώτοι Άνθρωποι ήταν τα ζώα, τα πλάσματα που υπήρχαν πριν από εμάς.

Σε ένα κουτί υπήρχε το νερό. Και όταν το κουτί ανοίχτηκε, όλο το νερό βγήκε έξω και ανέβηκε στον ουρανό. Έτσι έγιναν τα σύννεφα. Μετά, έπεσε σαν βροχή από τον ουρανό και σχημάτισε τα ποτάμια που χύθηκαν στα μεγάλα κοιλώματα και έγινε η θάλασσα.

Σε ένα άλλο κουτί, ήταν όλα τα βουνά. Τοποθετήθηκαν εκεί που στέκονται ακόμα, μέχρι σήμερα. Σε άλλα δύο κουτιά, ήταν όλοι οι σπόροι των φυτών και ο άνεμος, που φύσηξε και τους σκόρπισε στις τέσσερις γωνιές του κόσμου...

Όλοι οι Πρώτοι Άνθρωποι άνοιξαν τα κουτιά τους, εκτός από το Γλάρο. Στο κουτί του Γλάρου ήταν όλο το φως του κόσμου. Όμως, ο Γλάρος, κράταγε σφιχτά επάνω του το κουτί, χωρίς να το ανοίγει. Έτσι, τον πρώτο καιρό, στον κόσμο υπήρχε μόνο σκοτάδι...

Τα ζώα άνθρωποι ζητούσαν από τον Γλάρο να ανοίξει το κουτί, αλλά αυτός δεν δεχόταν και κράταγε το κουτί κάτω από τη φτερούγα του, σφιχτά. Έτσι, οι Πρώτοι Άνθρωποι ζήτησαν τη βοήθεια του Κόρακα, που ήταν ξάδερφος του Γλάρου.




Και τι δεν δοκίμασε ο Κόρακας για να πείσει τον Γλάρο να ανοίξει το κουτί με το φως του κόσμου. Τον παρακάλεσε, τον κολάκεψε, τον απείλησε,.. τίποτα! Σκέφτηκε τότε ο Κόρακας, νευριασμένος: "Ο Γλάρος κάνει κακό σε όλους τους Ανθρώπους. Του αξίζει να του μπει ένα αγκάθι στο πόδι...

Ό,τι σκεφτότανε ο Κόρακας, γινόταν πραγματικότητα. Έτσι, ο Γλάρος ξαφνικά άρχισε να σκούζει από πόνο: "Το πόδι μου, το πόδι μου, κάτι τρύπησε το πόδι μου!.."

Ο Κόρακας προσφέρθηκε να βοηθήσει, σαν να μην ήξερε τι είχε συμβεί. Έσκυψε, λοιπόν, είδε το αγκάθι, αλλά αντί να το τραβήξει έξω το έσπρωξε ακόμα πιο μέσα!

"Ωχ, Γλάρε μου, με συγχωρείς. Δεν βλέπω τι κάνω. Μακάρι να υπήρχε φως, έστω και λίγο,.. Θα έβλεπα τι είναι αυτό που σε πονάει και οπωσδήποτε κάτι θα έκανα..."

Τότε, ο Γλάρος άνοιξε λίγο το καπάκι και άφησε να βγει λίγο φως από το κουτί. Ξέφυγαν πολλά μόρια φωτός, ξεχύθηκαν στον ουρανό και ο Κόρακας ήταν ο πρώτος που είδε τα Αστέρια. Και ήταν πολύ όμορφα...

Έσκυψε ξανά ο Κόρακας κοντά στο πόδι του Γλάρου και έσπρωξε ακόμα πιο μέσα το αγκάθι. Ο Γλάρος έβγαλε δυνατή κραυγή από τον πόνο κλαίγοντας...

"Με συγχωρείς, δεν υπάρχει αρκετό φως. Άνοιξε ακόμα λίγο το κουτί!" είπε ο Κόρακας.




Ο Γλάρος σήκωσε λίγο ακόμα το καπάκι, έτσι ώστε να βγει ένα αμυδρό φως, το οποίο υψώθηκε στον ουρανό. Ο Κόρακας ήταν ο πρώτος που είδε το Φεγγάρι. Και ήταν πολύ όμορφο...

Ο Κόρακας έσκυψε ξανά και έσπρωξε πιο βαθειά το αγκάθι μέσα στο πόδι του Γλάρου. Ο Γλάρος έβγαλε μια δυνατή κραυγή, άνοιξε και τα δύο φτερά του και το κουτί έπεσε κάτω. Το καπάκι άνοιξε και μέσα από το κουτί βγήκε μια τεράστια μπάλα από φωτιά η οποία τινάχτηκε ψηλά στον ουρανό. Ο Κόρακας δεν μπορούσε να κοιτάξει αυτό το τόσο δυνατό φως, δεν μπορούσε να κοιτάξει ...τον Ήλιο! Μπόρεσε όμως να δει καθαρά και να βγάλει το αγκάθι από το πόδι του Γλάρου...

Ο Γλάρος τότε κατάλαβε ότι η απροθυμία του να δώσει αυτό που κατείχε, του έφερνε πόνο. Μόνο όταν δίνεις χωρίς ενδοιασμούς, φεύγει ο πόνος και ανοίγει ο δρόμος για την ελευθερία.

Αν πας ποτέ στα μέρη που ζει ο Γλάρος, θα δεις ότι μερικές φορές το πουλί σηκώνει το ένα του πόδι και στέκεται στο άλλο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο πόνος από το αγκάθι δεν έχει ξεχαστεί...

Την ιστορία αυτή, τη διηγούνται οι Ινδιάνοι Νούτκα που ζουν στο Βανκούβερ του Καναδά




Ένα από τα κυριότερα ενδιαφέροντα του σύγχρονου ανθρώπου είναι να αποκτά διάφορα πράγματα. Πολύ συχνά μάλιστα συναντάμε ανθρώπους οι οποίοι επικεντρώνουν σ' αυτή τη δραστηριότητα όλη τους την ύπαρξη. Τα πάντα γι' αυτούς περιστρέφονται γύρω από τη μανία τους να αποκτούν όλο και περισσότερα αγαθά. Το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι οι άνθρωποι αυτοί να πνίγονται σε μια θάλασσα από αντικείμενα τα περισσότερα από τα οποία αποκτήθηκαν όχι επειδή είναι χρήσιμα, αλλά επειδή προσφέρουν μια στιγμιαία ικανοποίηση, την ικανοποίηση της επίγνωσης ότι κάποιος έχει τη δυνατότητα να είναι σπάταλος, ότι μπορεί να αγοράσει κάτι που λίγοι μπορούν...

Η τάση αυτή, βέβαια, δεν έχει να κάνει μόνο με αντικείμενα, αλλά και με τη συγκέντρωση δύναμης, εξουσίας, επιρροής πάνω σε άλλους ανθρώπους. Όσο μεγαλύτερη επιρροή σε όσο περισσότερους ανθρώπους, τόσο καλύτερα...

Ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων, είναι ότι ενώ είναι ταχύτατοι στις κινήσεις τους όταν πρόκειται να αρπάξουν κάτι, αργούν και δυσκολεύονται πολύ για να το αφήσουν...

Στην ουσία, αυτά τα πράγματα μετατρέπονται σε "ιδιοκτήτες" των ανθρώπων, τους κατέχουν, τους εξουσιάζουν, επηρεάζουν τις αποφάσεις τους, καθορίζουν τη γενικότερη συμπεριφορά τους στην κοινωνία. Γίνονται δυνάστες πάνω στις ψυχές τους. Και όταν φτάνει η στιγμή που το συνειδητοποιούν (όχι όλοι, φυσικά), εύχονται να υπήρχε τρόπος να απαλλαγούν από τα πράγματα που έχουν αποκτήσει...






''Ο Ιησούς είπε ότι είναι πιο εύκολο σε μια καμήλα να περάσει από τη σχισμή μίας βελόνας, απ' ότι είναι πλούσιος να μπει στη Βασιλεία του Θεού. Και αυτό σήμαινε ότι στον πλούσιο, τις πιο πολλές φορές, το σώμα της επιθυμίας, το αστρικό σώμα δηλαδή, είναι τόσο φουσκωμένο, τόσο διογκωμένο, διεσταλμένο εξαιτίας όλων των επιθυμιών, της απληστίας του, της φιλοδοξίας του, που έχει καταντήσει σαν ένας τεράστιος όγκος που τον εμποδίζει να περάσει από την πόρτα που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού. Ενώ το αστρικό σώμα της καμήλας είναι μικροσκοπικό, γιατί η καμήλα ικανοποιείται με ελάχιστα πράγματα. Γι' αυτό άλλωστε μπορεί να διασχίζει τις ερήμους. Εκεί που όλοι υποκύπτουν, η καμήλα συνεχίζει. Όλοι όσοι δεν ενδιαφέρονται γι' αυτό το θέμα και τρώνε χωρίς μέτρο, προετοιμάζουν σιγά- σιγά όγκους και καρκινώματα μέσα στο αστρικό τους σώμα, που θα τους εμποδίσουν να περάσουν από τις πόρτες της Μύησης. Ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν χρέη, γιατί παίρνουν κάτι που ανήκει σε άλλους, πράγμα που είναι ενάντια στους νόμους του πνευματικού κόσμου όπου υπάρχει μία οργάνωση, μία διανομή αρμονική και δίκαιη των πραγμάτων. Σαν μαθητές λοιπόν δεν πρέπει να αυξάνετε διαρκώς την επιθυμία σας για συσσώρευση εξωτερικών αποκτημάτων.''

Omraam Mikhaël Aïvanhov




Αν ξέρεις πώς να απολαμβάνεις ένα τριαντάφυλλο, ένα πράσινο δέντρο στην αυλή σου, τα βουνά, τα ποτάμια, τα αστέρια, το φεγγάρι, αν ξέρεις πώς να απολαμβάνεις τους ανθρώπους, δεν θα σου είναι τόσο πολύ έμμονη ιδέα τα χρήματα. Η έμμονη ιδέα προβάλλει επειδή έχουμε ξεχάσει τη γλώσσα τού γιορτασμού.

OSHO


Πηγή : ΦAOS SATORI





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

3 σχόλια:

Margo είπε...

Ένα παραμύθι που διαβάζω στα μικρά και μου αρέσει πολύ είναι η Παπλωματού που έφτιαχνε τα πιο εξαίσια παπλώματα σε όλο τον κόσμο, μα τα χάριζε σε όσους τα είχαν ανάγκη (άστεγους) και δεν τα πουλούσε ποτέ. Ο άπληστος βασιλιάς της ζήτησε ένα τέτοιο πάπλωμα μα εκείνη για να του το δώσει του ζήτησε να χαρίσει ότι είχε μαζέψει στο παλάτι του και μόνο τότε θα του το έδινε.Φυσικά εκείνος δεν το δέχτηκε και την κυνήγησε μέχρι που κατάλαβε ότι αφού τίποτε από ότι είχε με τα χρόνια μαζέψει δεν τον έκανε ευτυχισμένο δεν είχε λόγω να το κρατά. Έτσι άρχισε να μοιράζει και σιγά σιγά άρχισε να χαμογελά ώσπου γνώρισε την ευτυχία μέσα από την χαρά των ανθρώπων που τους προσέφερε τα δώρα του. Όταν τα έδωσε όλα τότε δέχτηκε το δώρο από την παπλωματού μα είχε ήδη κερδίσει την αληθινή χαρά!

Πολύ όμορφη η ινδιάνικη ιστορία με πρωταγωνιστή τη φύση και τα ζώα.. πόσο άμεσα περνάει τα μηνύματα!

Καλή βδομάδα να έχουμε:)

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΑΡΓΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΡΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΕΑ ΣΟΥ.ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΣΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
ΔΕΝ ΤΗΝ ΗΞΕΡΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ!!!!!!!!!!!!!

i am love είπε...

πολύ καλό ;)

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...