Άξαφνα η ψυχή αισθάνεται απλανώς την παρουσία Του και κραυγάζει τρέμοντας από φόβο: «Εσύ είσαι που έχτισες τον ουρανό και τη γη!». Προσπαθεί να κρυφτεί και να εξαφανιστεί από το πρόσωπό Του, αλλά δεν μπορεί. Δεν μπορεί να το σκάσει, ο Θεός είναι ολόγυρά της και δεν υπάρχει τρόπος δραπέτευσης, αφού Εκείνος διατρέχει τον ουρανό και τη γη ακόμα κι αυτή την ίδια την ψυχή ολοκληρωτικά. Είναι στα χέρια του. Εκείνη που σ’ όλη της τη ζωή κυνηγούσε την ευτυχία και δεν την βρήκε ποτέ, που αναζητούσε την ομορφιά, την ηδονή, και τη χαρά, και που ήθελε να συνεχίσει να απολαμβάνει περισσότερα και ολοένα και περισσότερα, είναι τώρα κυριευμένη από έναν ωκεανό ευφροσύνης, απέραντο και απύθμενο. Παραείναι πολύ. Θρηνεί: «Φτάνει, φτάνει! Αν μ’ αγαπάς, μη μου δίνεις άλλη αγαλλίαση γιατί θα πεθάνω». Την έχει διαπεράσει μια τέτοιας έντασης γλυκύτητα, που αισθάνεται να πονά, να πονά απερίγραπτα με έναν πόνο άπειρα πικρό και άπειρα γλυκό.
Κάποιες φορές, όλο αυτό μπορεί να συμβεί μέσα σε μια στιγμή και να μη ξανασυμβεί ποτέ για μια ολόκληρη ζωή. Όμως μετά από αυτή την εμπειρία, η ψυχή βρίσκει πως όλη η ομορφιά και η ηδονή και η χαρά της γης είναι κενές. Είναι σαν «περιττώματα», όπως έχουν πει οι άγιοι. Τώρα η ψυχή δεν μπορεί να χαρεί τίποτα άλλο πέρα από εκείνο που είχε εκείνη τη στιγμή, και βλέπει πως στο εξής η ζωή της θα είναι βάσανο και μαρτύριο. Έχει παραφρονήσει από αγάπη και είναι άρρωστη για τη χαρά που γεύτηκε. Ο χρόνος μέχρι να γευτεί ξανά, για άλλο ένα δευτερόλεπτο, αυτή την παρουσία, θα είναι ένα διαρκές βάσανο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου