Ένα μήνυμα για τα Χριστούγεννα

Η απόφαση να αγαπάμε χωρίς όρους

Αυτή είναι προφανώς η σημαντικότερη και δυσκολότερη απόφαση. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός έδωσε τόση σημασία στην αγάπη και τη συγχώρεση. Είναι η ουσία της εξέλιξης και της ευθυγράμμισης με τις ανώτερες όψεις της ύπαρξής μας. Ως ψυχές, μπορούμε μόνο να αγαπάμε. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη συγχώρεση, επειδή ως ψυχές, δεν μπορούμε να πέσουμε στην πλάνη ότι κάποιος άλλος θα μπορούσε να δημιουργήσει την πραγματικότητά μας ή ότι το σύμπαν θα μπορούσε να επιτρέψει αυτό που το εγώ μας αποκαλεί «αδικία». Επομένως δεν υπάρχει κανείς να συγχωρήσουμε, εκτός από τον εαυτό μας που έχει δημιουργήσει ή επιλέξει αυτές τις εμπειρίες σαν ευκαιρίες για εξέλιξη. Τι σημαίνει να επιλέξουμε να αγαπάμε χωρίς όρους; Μερικά παραδείγματα μπορεί να είναι:



Να αγαπάμε αυτούς που είναι διαφορετικοί, που ανήκουν σε άλλη θρησκεία, φυλή, πολιτικό κόμμα ή οικονομική τάξη. Το εγώ μας νιώθει ανασφάλεια και φοβάται αυτούς που είναι διαφορετικοί, καθώς και αυτό που δεν γνωρίζει. Ως ψυχές, εστιαζόμαστε στη θεϊκή ουσία πίσω από όλες αυτές τις προσωρινές εμφανίσεις, και τους αγαπάμε και τους σεβόμαστε.

Να αγαπάμε αυτούς που δεν ζουν σύμφωνα με τις προσδοκίες μας ή δεν λειτουργούν όπως θα θέλαμε (ιδιαίτερα τα παιδιά, τους συντρόφους, τους συγγενείς και τους γονείς μας). Το εγώ μας, μέσα στην ανασφάλειά του, χρειάζεται να ελέγχει τους άλλους ώστε να αισθάνεται ασφάλεια και αξία. Ως ψυχές, συνειδητοποιούμε ότι οι άλλοι είναι εκφράσεις του θείου με τους δικούς τους λόγους ενσάρκωσης και τις δικές τους ανάγκες να ικανοποιήσουν και μαθήματα να μάθουν και τους στηρίζουμε σ’ αυτή τη διαδικασία.

Να αγαπάμε εκείνους που δεν μας σέβονται. Το εγώ μας δεν έχει αυτοσεβασμό και επομένως χρειάζεται να πάρει σεβασμό από τους άλλους. Ως ψυχές, δεν έχουμε τέτοιο πρόβλημα και κατανοούμε ότι οι άλλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και δεν μπορούν πάντοτε να μας σέβονται.



Να αγαπάμε εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ανώτεροι ή νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, ή μας δίνουν συμβουλές που δεν ζητήσαμε. Όταν συμβαίνει αυτό, το εγώ μας νιώθει κατώτερο. Εμείς, ως ψυχές, όχι. Τι επιλέγουμε - να εστιαζόμαστε στο εγώ μας ή να βιώνουμε την ψυχική μας φύση;

Να αγαπάμε εκείνους που είναι τεμπέληδες, κάνουν λάθη, είναι αδύναμοι και εξαρτημένοι, δεν φροντίζουν τον εαυτό τους, δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους, ή παίζουν το ρόλο του θύματος και αναζητούν την προσοχή με το κλάμα, τα παράπονα ή την κριτική. Το εγώ μας, προφανώς, χρειάζεται κάτι από αυτές τις ψυχές που δεν το παίρνει όταν συμπεριφέρονται μ’ αυτό τον τρόπο. Ως ψυχές, δεν υπάρχει κανένας λόγος που αυτές οι συμπεριφορές θα έπρεπε να είναι πρόβλημα και να μας κάνουν να χάνουμε την αγάπη μας. Μπορεί να θέλουμε να βοηθήσουμε τους άλλους να γίνουν πιο ενεργοί και υπεύθυνοι στη ζωή τους, αλλά δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε ή να χάσουμε. Μπορούμε να τους αγαπάμε όπως είναι.



Να αγαπάμε εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί μας ή δεν μας καταλαβαίνουν. Το εγώ μας με την αυτοαμφισβήτησή του δυσκολεύεται να τους αγαπά. Ως ψυχές, δεν χρειαζόμαστε να συμφωνούν μαζί μας οι άλλοι, επειδή η αξία μας δεν εξαρτάται απ’ αυτό και, επίσης, επειδή κατανοούμε ότι όλες οι πεποιθήσεις βασίζονται στο χρόνο και το χώρο και, επομένως, είναι σχετικές. Εξελισσόμαστε μέσα απ’ αυτές και πέρα απ’ αυτές.

Να αγαπάμε αυτούς που μας κρίνουν. Το εγώ μας δυσκολεύεται να νιώσει αγάπη όταν κρίνεται, επειδή αμφισβητείται η αξία του. Ως ψυχές, γνωρίζουμε ότι είμαστε θεϊκή συνειδητότητα και ότι η αξία μας δεν έχει να κάνει με τη γνώμη των άλλων. Τους ακούμε με αγάπη. Μπορεί να έχουν δίκιο και να κερδίσουμε ακούγοντάς τους. Επίσης, μπορεί να έχουν άδικο. Και στις δύο περιπτώσεις, είναι όλα εντάξει.



Να αγαπάμε εκείνους που αγνοούν τις ανάγκες μας ή εμποδίζουν εμάς ή τους αγαπημένους μας να ικανοποιήσουμε σημαντικές ανάγκες. Το εγώ μας θυμώνει πολύ και μπορεί να γίνει επιθετικό και βίαιο όταν οι ανάγκες μας εμποδίζονται. Ως ψυχές, κατανοούμε ότι εμείς είμαστε οι δημιουργοί της πραγματικότητάς μας και ότι οι άλλοι δεν μπορούν ποτέ να είναι το εμπόδιο. Ο μόνος τρόπος που μπορούν να μας εμποδίσουν (τουλάχιστον προσωρινά) είναι αν έχουμε δημιουργήσει ένα κάρμα ή έχουμε κάνει μια επιλογή ψυχής ή αν το δημιουργούμε με το τωρινό σύστημα πεποιθήσεών μας σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουμε αυτό το σύστημα και να προχωρήσουμε. Οι άλλοι είναι ηθοποιοί στο δικό μας έργο. Εμείς γράφουμε το σενάριο.

Να αγαπάμε εκείνους που προσπαθούν να μας ελέγξουν και να μας καταπιέσουν ή να χρησιμοποιήσουν εμάς ή άλλους. Το εγώ μας φοβάται ότι θα το ελέγχουν. Ως ψυχές, γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν να μας ελέγξουν, επειδή ο μόνος τρόπος να το κάνουν είναι να χρειαζόμαστε κάτι από τους άλλους. Ως εγώ, χρειαζόμαστε πολλά από τους άλλους. Ως ψυχές, δεν χρειαζόμαστε τίποτα.




Να αγαπάμε εκείνους που λένε ψέματα και σχολιάζουν. Το εγώ μας φοβάται τα ψέματα και το κουτσομπολιό. Νιώθει ανασφάλεια όταν δεν γνωρίζει την αλήθεια και φόβο ότι οι άλλοι μπορεί να πιστέψουν αυτά τα σχόλια και να πάψουν να το αγαπούν. Ως ψυχές, κατανοούμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν δημιουργήσουμε ή επιλέξουμε αυτές τις ευκαιρίες για εξέλιξη και απελευθέρωση από το εγώ.

Να αγαπάμε εκείνους που δεν τηρούν το λόγο τους ή τα ραντεβού τους ή είναι ασυνεπείς. Το εγώ μας εξαρτάται από τη συνεργασία με τους άλλους για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του και έτσι χάνει την αγάπη του γι’ αυτούς που δεν τηρούν τις συμφωνίες τους. Ως ψυχές, κατανοούμε ότι οι αιτίες της πραγματικότητάς μας είναι μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας και ότι έχουμε να μάθουμε κάτι εδώ. Ζητάμε να τηρούν τις συμφωνίες τους και, όταν οι άλλοι δεν το κάνουν, μπορεί ακόμη και να επιβάλουμε συνέπειες. Αλλά τους αγαπάμε όπως και να είναι, ακόμη κι όταν χρειάζεται να επιβάλουμε συνέπειες.



Να αγαπάμε εκείνους που είναι ψυχροί και αναίσθητοι ή συμπεριφέρονται με εγωιστικό τρόπο, σκεπτόμενοι μόνο τον εαυτό τους και όχι τους άλλους. Το εγώ μας μισεί εκείνους που συμπεριφέρονται έτσι, επειδή του θυμίζουν τον εαυτό του. Το εγώ μας λειτουργεί μ’ αυτό τον τρόπο, επειδή είναι προσκολλημένο στην ικανοποίηση των αναγκών του. Ως ψυχές, μπορούμε να καταλάβουμε ότι η ιδιοτέλεια των άλλων είναι φυσικό αποτέλεσμα του διαχωρισμού του συλλογικού εγώ μας από τη θεϊκή πηγή. Τους κατανοούμε και τους αγαπάμε, επειδή ξέρουμε ότι και το εγώ μας είναι έτσι.

Να αγαπάμε τους ερωτικούς συντρόφους μας, όταν μας λένε ψέματα ή μας απατούν. Το εγώ μας νιώθει προδομένο και υποτιμημένο. Ως ψυχές, συνειδητοποιούμε ότι οι άλλοι είναι αδελφές ψυχές με τις οποίες έχουμε κάνει αυτές τις συμφωνίες λόγω του κάρμα ή των επιλογών της ψυχής. Βιώνουμε την αξία, ασφάλεια και το νόημα μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας, ανεξάρτητα από τις πράξεις των άλλων. Μπορεί να μείνουμε μαζί τους ή μπορεί και όχι. Αλλά πάντοτε θα τους αγαπάμε και θα είμαστε ευγνώμονες για τα μαθήματα που μάθαμε μέσα απ’ αυτούς.



Να αγαπάμε εκείνους που έχουν κακές προθέσεις και απώτερα κίνητρα ή βλάπτουν, σωματικά ή συναισθηματικά, εμάς ή άλλους σημαντικούς για μας. Αυτή είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία του εγώ. Μπορούμε να αγαπάμε εκείνους που βλάπτουν εμάς ή τους αγαπημένους μας; Αυτή η έννοια είναι απόλυτα ξένη στο εγώ. Γι’ αυτό ο Χριστός έδωσε τόσο πολλή σημασία στο να αγαπάμε τον «εχθρό» μας και ζήτησε από τον Πατέρα Του να συγχωρήσει εκείνους που τον χλεύασαν και τον σταύρωσαν (σκότωσαν), «επειδή δεν γνωρίζουν τι κάνουν». Αυτό το δράμα είναι ένα σημαντικό αρχέτυπο στο νου μας. Όταν οι άλλοι μάς βλάπτουν είναι επειδή πνευματικά «δεν γνωρίζουν τι κάνουν».

Έχουν άγνοια της δικής τους και της δικής μας αληθινής πνευματικής φύσης. Μπορεί να είναι καλά προικισμένοι με γήινη γνώση, αλλά αγνοούν το γεγονός ότι είμαστε όλοι θεϊκή συνειδητότητα που εκφράζεται μέσα από αυτά τα φαινομενικά διαχωρισμένα σώματα, τα οποία η επιστήμη σήμερα περιγράφει σαν ένα ενεργειακό συνεχές. Ως ψυχές, κατανοούμε πλήρως ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι σε μας που δεν το έχουμε εμείς δημιουργήσει με το κάρμα μας, τις επιλογές της ψυχής ή το τωρινό σύστημα πεποιθήσεών μας. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από εκείνους που θέλουν να μας βλάψουν, αλλά θα διατηρήσουμε την αγάπη μας γι’ αυτούς σε όλες τις περιπτώσεις.



Σε καθεμία από τις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε την ελεύθερη βούληση να ευθυγραμμιστούμε με το εγώ μας ή με την ψυχή μας. Αυτά είναι πολύ καθαρά μαθήματα και η απάντηση είναι πάντοτε η αγάπη. Αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να απελευθερωθούμε από την άγνοια του εγώ και να βιώσουμε την ελευθερία, ευτυχία, ειρήνη και δύναμη του πνευματικού εαυτού μας.

Ρομπερτ Ηλιας Νατζεμυ
www.HolisticHarmony.com/greek