Η Αγάπη ασφυκτιά και θέλει να αναπνεύσει

“Ίσως η αγάπη με την ομορφιά της, θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο. Και αφού υπάρχει τόση, γιατί ακόμη δεν έχει σωθεί ο κόσμος αλλά αντίθετα, υποφέρει όλο και περισσότερο;

Επειδή, ίσως, είναι εγκλωβισμένη.

Μήπως, προϋπόθεση σωτηρίας είναι αυτή η ομορφιά, αυτή η αγάπη, να είναι μοιρασμένη; Και γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Τι την κρατά αιχμάλωτη;”

Το παραπάνω σχόλιο από το Φτερό στον άνεμο στην ανάρτηση της Πεταλούδας «Ψυχή Όμορφη» γέννησε τις επόμενες σκέψεις :

Στην κοινωνία μας που εμείς δημιουργήσαμε σήμερα, η λέξη αγάπη ακούγεται συχνά. Φεύγει από τα χείλια μας με επιπολαιότητα, χωρίς ούτε καν να την αντιλαμβάνεται η ψυχή μας. Η λέξη αυτή, που και το ψιθύρισμά της δονεί τα Σύμπαντα, δεν ταρακουνάει καθόλου την καρδιά μας. Έχουμε τόσο φροντίσει να περιβάλλουμε την ψυχή μας με περιβλήματα, ώστε να μην μπορούν να την αγγίξουν οι Θείοι Αναπαλμοί! Η ύλη, που θελήσαμε να υποτάξουμε, τελικά μας υπόταξε. Η τύφλωσή μας είναι τόσο μεγάλη που βλέπουμε το Φως για σκοτάδι.

Την αληθινή Αγάπη (με άλφα κεφαλαίο), ο άνθρωπος την έχει σα σπόρο μέσα του. Δεν είναι κάτι που πλανιέται γύρω του και τον περιβάλλει. Πηγή της, το εσωτερικό και βαθύτερο «ΕΙΝΑΙ» του. Ανάγκη της να εξωτερικευτεί με χιλιάδες εκδηλώσεις και μορφές. Στο χέρι μας είναι η ανάπτυξη αυτού του σπόρου. Στη δικαιοδοσία μας και στην ελεύθερη βούλησή μας. Και το σημαντικότερο, δεν είμαστε μόνοι. Σε κάθε μικρή προσπάθεια για καλλιέργεια του Ανεκτίμητου αυτού σπόρου, η Άπειρη Αγάπη έρχεται και εναποθέτει το άγγιγμά της. Μα και ένα άγγιγμα της Απειρότητας είναι μια ασύλληπτη ποσότητα βοήθειας για τον περικυκλωμένο από ζιζάνια και παράσιτα μικρό σπόρο. Μ’ αυτό τον τρόπο ο σπόρος μεγαλώνει και σιγά – σιγά βλασταίνει. Κάθε φορά που ένα ζιζάνιο, το οποίο τρέφαμε τόσα χρόνια μέσα μας, το ξεριζώνουμε, αφήνει στη θέση του ένα κενό. Εκεί εναποτίθεται το άγγιγμα της Ύπαρξης σαν Ακτίνα Φωτός και κατακαίει τα εναπομείναντα υπολείμματα.

Όσα περισσότερα ζιζάνια ξεριζώνουμε, τόσο περισσότερες Ακτίνες Φωτός δεχόμαστε. Και όπως τα φυτά ελεύθερα από τα παράσιτα μεγαλώνουν πιο γρήγορα και στρέφονται χαρούμενα προς τον ήλιο, έτσι και μέσα μας μεγαλώνει ένα λουλούδι και πετάει τα πρώτα του πέταλα και αναδίδει την πρώτη του αδύναμη μυρωδιά. Το άρωμα αυτό, η ομορφιά, η αγάπη, συντελούν στο μεγάλωμα του λουλουδιού που κρύβουμε μέσα μας από τη γέννηση μας. Τα πέταλά του αυξάνονται και πληθαίνουν. Η μυρωδιά του ενδυναμώνεται και γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένη, πιο καλής ποιότητας. Όμως μόνο τότε θα είναι δυνατό και έτοιμο, όταν μοναδικός σκοπός και επιθυμία του είναι να προσφέρει την ευωδιά του, να ενατενίζει και να πλησιάζει το Φως που λατρεύει.

Χάραξε τα λόγια σου και ζωγράφισε τις πράξεις σου στον Ουρανό για να τις βλέπεις κάθε στιγμή. Σύγκρινε τον εαυτό σου με την Τελειότητα χωρίς να σε τρομάζει αυτή η σύγκριση. Αφού είναι γραφτό η Τελειότητα μέσα σου να κατοικήσει, αφού ο προορισμός σου είναι η Τελειότητα, αφού θα γίνεις ΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ, πρέπει να γίνεις Τέλειος. Είναι δυνατόν ποτέ το ατελές να συγχωνευθεί με το Τέλειο;

Είναι καιρός να σταματήσουμε να γονατίζουμε μπροστά στους άλλους. Ας γονάτισουμε μπροστά στον εαυτό μας, γιατί μέσα μας βρίσκεται αυτό που θεωρούμε άπιαστο. Η αληθινή Αγάπη, που χιλιάδες χρόνια καταπιέζεται έντονα, ζητά να εκδηλωθεί. Ασφυκτιά μέσα στα στεγανά τοιχώματά μας και θέλει ν’ αναπνεύσει. Όσο εμείς της κλέβουμε την ανάσα της, πάντα θα δυστυχούμε. Ας κάνουμε την ανάσα της, δική μας. Τότε ίσως δούμε πως αυτή η ανάσα αντιστοιχεί με άπειρες, που μέχρι σήμερα παίρναμε μέσα στο μίσος, την ψευτιά, την αδιαφορία.

Θαύμαζε τον Άνθρωπο που ένιωσε μέσα του την αληθινή Αγάπη σε μια εκδήλωσή της.

Θαύμαζε όμως περισσότερο εσένα, γιατί εσύ θα γίνεις η Αγάπη με τις Άπειρες εκδηλώσεις!

To video έστειλε η Πέλα (ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ)

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...