Το “αχαλίνωτον ακαριαίον”

Το διάβασα, το κατέγραψε ο “σκληρός” και σας το μεταφέρω :

......Φτάνει με την κρίση αρκετά. Υπάρχει και η φύση.

Ας καταστραφούν όλα με ένα σεισμό. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι να μείνουν, κάποια στιγμή θα στήσουν και πάλι μία Ακρόπολη.

Η φύση τα λύνει όλα. Αλλά η φύση θέλει να την αντέχεις.
Τους αργούς ρυθμούς της. Την αγριότητά της.

Σου αλλάζει τη σχέση με το χρόνο.

Η επανάληψή της, η σοφή αυτή επανάληψη.

Το “ωκεάνιο αίσθημα” του “Μόμπυ Nτικ” που μετά το πήρε και ο Φρόυντ αλλά και ο Εμπειρίκος, αυτό που νοιώθεις όταν κάνεις έρωτα και όταν είσαι μέσα στο νερό.

Εννέα μήνες στη μάνα μας, μέσα στο νερό έχεις μία μεγάλη ηρεμία και εκεί θέλεις να ξαναγυρίσεις, ζώντας όμως στο τώρα.

Η απόλυτη φιλοσοφία είναι το παρόν. Τώρα είναι ο απόλυτος χρόνος. Το “αχαλίνωτον ακαριαίον”.

Nίκος Αλευράς - Σκηνοθέτης

Love and light to all of you
kelly

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...