Ό,τι σου δίνεται από κάποιον άλλον δεν είναι ποτέ δικό σου

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Σ’ έναν κόσμο που αρέσκεται στους θεούς, τους αρχηγούς, τους ειδικούς, τους θεραπευτές και κανείς δεν παίρνει την απόφαση να βρει τον θεό, τον αρχηγό, τον ειδικό, τον θεραπευτή μέσα του.

Είναι θεμιτό να θέλεις να απαλύνεις τον πόνο όταν υποφέρεις. Είναι θεμιτό να θέλεις να θεραπευτείς όταν αρρωστήσεις. Είναι θεμιτό και γλυκό να θυμάσαι το Φως όταν σε πλακώνει το σκοτάδι. Είναι κάτι που συνηθίζεται από τους ανθρώπους. Το να διψάς όμως έτσι κι αλλιώς για το Φως σε τοποθετεί αυτόματα σε άλλο σημείο εκκίνησης και σε διαφορετική διαδικασία. Το να θέλεις να χρησιμοποιήσεις το Φως για να πετύχεις κάτι είναι ένα πράγμα. Το να θέλεις να γίνεις εσύ Φως, με φυσικό αποτέλεσμα την αυτοθεραπεία, είναι σίγουρα άλλο πράγμα.

Ορισμένοι από εμάς έχουμε προσωπική εμπειρία από κάποιον φωτισμένο ή κάποιον με υψηλό βαθμό φώτισης. Η παρουσία του είναι αναζωογονητική. Είναι απόλαυση να βρίσκεσαι κοντά του. Τον αγαπάς. Είναι σαν να ανοίγει μια πόρτα που σε οδηγεί σε μια άλλη κατάσταση συνείδησης. Τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους η καρδιά σου αναπαύεται, ο κόσμος γίνεται πιο λαμπερός και αγαπημένος. Σου δίνεται ένα διάλειμμα από το εγώ σου και βιώνεις αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν αγάπη. Όταν απομακρύνεσαι όμως, αυτός ο κόσμος σιγά – σιγά ξεθωριάζει, βαραίνει, ασχημαίνει. Επιστρέφεις ξανά στο δικό σου κόσμο.

Ότι σου δίνεται από κάποιον άλλον δεν είναι ποτέ δικό σου. Είναι προσωρινό ή δανεικό.

.

.

Όταν τα πράγματα ζορίζουν επανέλαβε μέσα σου :

.

Είμαι Φως... προέρχομαι από το Φως... θα επιστρέψω στο Φως

.

Είμαι Φως... προέρχομαι από το Φως... θα επιστρέψω στο Φως
.

.
Είμαι Φως...
.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...