Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Χειμώνας ...


Καλημέρα και καλό σαββατοκύριακο.

Σήμερα βιώνουμε ένα πρωινό χειμωνιάτικο και παγερό. Πολλές φορές τα πρωινά ξυπνάω και ενώ έχει κρύο, επειδή στην καρδιά μου υπάρχει ζέστη και αγάπη, νιώθω τόσο μεγάλη χαρά που πολλές φορές μάλιστα βγαίνω από το σπίτι ντυμένος πολύ ελαφριά και στο τέλος κρυώνω.

Σήμερα λοιπόν το πρωί ένοιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια και εγώ μήπως μπορέσω και ζεστάνω αυτό το πρωινό. Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος είναι ένα δημιούργημα ελεύθερο να κάνει αυτό που θέλει και να μπορεί να το διεκδικήσει όταν δεν το έχει. Περνώντας τα χρόνια όμως (όχι ότι είμαι κανένας γέροντας ασπρομάλλης, φυσικά έχω πολλά μαλλιά άσπρα) κατάλαβα ότι κάθε άλλο παρά ελεύθεροι είμαστε σε κάθε ενέργεια που κάνουμε. Ξεκινώντας το μικρό παιδί δεν μπορεί να αποφασίσει είτε γιατί είναι νήπιο και «ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ» είτε γιατί είναι έφηβος και «ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ» είτε γιατί είναι ενήλικας και «ΚΑΝΕΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΤΟΥ» είτε γιατί είναι γέρος και «ΞΕΜΟΡΑΘΗΚΕ». Πιστεύω ότι ζούμε καθημερινά σε ένα περιβάλλον εχθρικό το οποίο έχει μια μαγική ικανότητα να μας βγάζει πάντα εκτός, βρίσκοντας μια δικαιολογία και κάνοντας το περιβάλλον μας ανάλογα με τις επιλογές μας να έχει πάντα μια άποψη η οποία να μας κάνει ανελεύθερους. Ο Λέο Μπουσκάλια λέει βγες έξω και παίξε με τα φύλλα τα ξερά που πέφτουν από το δέντρο ή αγκάλιασε αυτούς που βρίσκονται στο ασανσέρ μαζί σου. Το διαφορετικό και η γνώμη εκτός όχλου πάντα προβληματίζει και πάντα θα δημιουργεί περιθωριοποιήσεις.

Ακόμα και την αγάπη της έχουμε αλλάξει υπόσταση. Ποια την αγάπη, η οποία εξ ορισμού είναι μια έννοια ελευθερίας και κατανόησης και την έχουμε κάνει μια έννοια κτήσης, περιορισμού, απομόνωσης, καταπίεσης. Αν δεν μπορούμε να βιώσουμε αγάπη στην αρχική της μορφή στο σπίτι μας με τους δικούς μας ανθρώπους, πως ψάχνουμε να τη βρούμε από τον ξένο, από τον ανώνυμο περαστικό στη βόλτα, από τον ασυνείδητο οδηγό στα φανάρια. Πως ενώ καλλιεργούμε με μικρά και μεγάλα λάθη καθημερινά όρους περιοριστικούς για τα άτομα που λέμε ότι αγαπάμε πιο πολύ από κάθε άλλον, από τους ίδιους ζητάμε κατανόηση και εφαρμογή της απόλυτης αγάπης. Πως ένα παιδί μπορεί να βιώσει αγάπη μέσα στο μίσος και την διαφωνία.

Σήμερα λοιπόν η μέρα είναι παγερή μέσα και έξω. Και αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ίσως μια παρέα τόσο ανομοιογενής αλλά πάντα τόσο κοντά μου. Ξέρετε μερικές φορές θέλεις να έχεις τον φίλο σου και στην χαρά και στην λύπη. Άραγε ποιος δεν έχει νιώσει μόνος στον πάτο και με άδειες μπαταρίες. Ποιος δεν έχει πει ότι θα αλλάξει κάτι και στο τέλος κάνει την χειρότερη επιλογή. Πιστεύω όμως ότι αφού μοιράστηκα μαζί σας αυτά που νιώθω πήρα την απαιτούμενη ενέργεια και για την σημερινή μέρα.
.
Σας ευχαριστώ.

9 σχόλια:

delta είπε...

Σκέφτηκα να γράψω διάφορα …

Κάτι έξυπνο. Ναι, μια από αυτές τις «εξυπνάδες» που έχω διαβάσει. Ότι και το πιο βαθύ σκοτάδι κρύβει μέσα του το φως. Ότι και η πιο παγωμένη καρδιά κρύβει μέσα της την αγάπη, κλπ, κλπ … Όμως ΟΧΙ. Δε βοηθάνε τα λόγια όταν νιώθεις έτσι όπως περιγράφεις.

Το μόνο λοιπόν που θα πω είναι, ότι θέλω να ξέρεις, ότι θα είμαι δίπλα σου όταν θα με χρειαστείς και για όσο θα με χρειαστείς

kelly alamanou είπε...

I send you lovings regards my unknown friend.

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

αγνωστε φιλε
καλη δυναμη
καλη μερα!

Ανώνυμος είπε...

Κάλη ειναι η μερα οταν η οραση τις ψυχης μας ειναι καλη.
Τους αλλους δεν μπορουμε να τους αλαξουμε,εμας ΝΑΙ
Την αγαπη τους, αν δεν θελουν να μας την προσφερουν σωστα τί μπορουμε να κανουμε?
Να τους δωσουμε τη δικη μας?
Οσοι αγαπουμε ξενοι δεν ειναι.
Στις επιθυμιες μας λεμε ΝΑΙ.
Στο μισος λεμε ευχαριστω δεν θα παρω.
καλημερα...

KOSTAS PAP είπε...

Δεν είμαστε ελεύθεροι ούτε από τον εαυτό μας. Η χειρότερη σκλάβιά αυτή είναι. Βέβαια συμφωνώ ότι το περιβάλλον (φυσικό και κοινωνικό) είναι εχθρικό.
Μην επίσης εξιδανικεύουμε την αγάπη και τον έρωτα. Ο κοινωνικός άνθρωπος είναι ένα περίπλοκο όν με δυνάμεις καλές αλλά και καταστροφής. Μπορεί όταν αγαπάμε, να αγαπάμε τον εαυτό μας στον άλλον, κανείς δεν ξέρει που αρχίζει και που τελειώνει η τρυφερότητα και η επιθετικότητα.Ας μην οδηγηθούμε όμως στον αυτισμό.
Όσο μιλάμε υπάρχουμε.

Nath είπε...

Γειά σου Web-Star!

Τις κρύες νύχτες και μέρες του χειμώνα, μαζευόμαστε σε ένα σπίτι, καλή ώρα, και ανάβουμε φωτιά στο τζάκι!
Και γύρω από τη φωτιά μιλάμε για τις χαρές, τις λύπες μας, τα γέλια μας και τα δάκρυά μας! Ετσι το κρύο γίνεται ζεστό... η καρδιά ζεστένεται ξανά και η ροή ξαναξεκινά.

Καλή και όμορφη υπόλοιπη μέρα!

LAMDA είπε...

Καλή σου μερα φίλε Web star.

Το άρθρο σου με προβλημάτισε αρκετά και με έκανε να σκεφτώ πολύ!

Θα μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις που έκανα.

Η αγάπη έχει σημασία γι αυτόν που τη βιώνει όπως τη βιώνει. Σίγουρα για εμάς που έχουμε εμβαθύνει έστω και λίγο στην εσωτερική βέλτίωση ξέρουμε ότι δεν θα πρέπει να θέτει περιορισμούς στους άλλους. Αλλά από την άλλη σήμερα για παράδειγμα που έκανε κρύο έξω πέρασα από την μάνα μου για να πω μια καλημέρα και μου είπε κάνει κρύο έξω, δεν είσαι αρκετά ζεστά ντυμένος. Σημειώνω ότι εγώ είμαι 37 ετών παντρεμένος και η μάνα μου 60. Της ειπα ευχαριστώ για την φροντίδα της και έφυγα. Έτσι ένιωθε την αγάπη της για μένα και δεν ήθελα να της το χαλάσω. Ο μπαμπάς μου από την άλλη πολλές φορές προσπαθεί να μου πει τη γνώμη του και να μου δώσει τη συμβουλή του από αγάπη αν και γίνεται πολλές φορές φορτικός.Έ τσι εκφράζουν την αγάπη τους. Θα μπορούσα να το θεωρήσω καταπίεση άλλά αφού τους αγαπώ φροντίζω να μην με επηρεάζει, και το προσπερνώ αλλιώς και εγώ θα τους αγαπούσα "καταπιεστικά".

Να ξέρεις ότι Εγώ σε Αγαπώ Πολύ και πες μου τι μπορώ να κάνω για να σου ζεστάνω την ημέρα;

Ο αδελφός σου Λάμπρος

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Σκέψου σαν περπατάς μέσα στην παγωνιά κι έρθει κάποιος να σου πει "κουράγιο... υπάρχει μια γωνιά ζεστή, με τζάκι αναμμένο που σε περιμένει".

Μπορεί να σε γεμίσει θλίψη και κάνοντας τη σύγκριση να νιώσεις την παγωνιά ακόμα μεγαλύτερη.
Μπορεί όμως να χαρείς και με καινούργιο θάρρος να συνεχίσεις με μεγαλύτερες δρασκελιές.

Και στις δυο τις περιπτώσεις τόσο η απόσταση που σε χωρίζει απ' τη φωτιά όσο και η παγωνιά που υπάρχει παραμένουν ίδιες. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση επειδή ζωηρεύεις το βήμα μάλλον θα φτάσεις γρηγότερα και η παγωνιά θα είναι λιγότερο ανυπόφορη.

morfeas είπε...

Η άνοιξη περιμένει καρτερικά τον χειμώνα να περάσει και να παρεί την σειρά του...
Αν κάποιος επιζητά την άνοιξη, μπορεί να την έχει. Κάθε χρονική στιγμή πάνω στην Γη υπάρχει μια περιοχή με άνοιξη να ζεστάνει την ψυχή μας...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...