Χειμώνας ...

Καλημέρα και καλό σαββατοκύριακο.

Σήμερα βιώνουμε ένα πρωινό χειμωνιάτικο και παγερό. Πολλές φορές τα πρωινά ξυπνάω και ενώ έχει κρύο, επειδή στην καρδιά μου υπάρχει ζέστη και αγάπη, νιώθω τόσο μεγάλη χαρά που πολλές φορές μάλιστα βγαίνω από το σπίτι ντυμένος πολύ ελαφριά και στο τέλος κρυώνω.

Σήμερα λοιπόν το πρωί ένοιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια και εγώ μήπως μπορέσω και ζεστάνω αυτό το πρωινό. Πάντα πίστευα ότι ο άνθρωπος είναι ένα δημιούργημα ελεύθερο να κάνει αυτό που θέλει και να μπορεί να το διεκδικήσει όταν δεν το έχει. Περνώντας τα χρόνια όμως (όχι ότι είμαι κανένας γέροντας ασπρομάλλης, φυσικά έχω πολλά μαλλιά άσπρα) κατάλαβα ότι κάθε άλλο παρά ελεύθεροι είμαστε σε κάθε ενέργεια που κάνουμε. Ξεκινώντας το μικρό παιδί δεν μπορεί να αποφασίσει είτε γιατί είναι νήπιο και «ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ» είτε γιατί είναι έφηβος και «ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ» είτε γιατί είναι ενήλικας και «ΚΑΝΕΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΤΟΥ» είτε γιατί είναι γέρος και «ΞΕΜΟΡΑΘΗΚΕ». Πιστεύω ότι ζούμε καθημερινά σε ένα περιβάλλον εχθρικό το οποίο έχει μια μαγική ικανότητα να μας βγάζει πάντα εκτός, βρίσκοντας μια δικαιολογία και κάνοντας το περιβάλλον μας ανάλογα με τις επιλογές μας να έχει πάντα μια άποψη η οποία να μας κάνει ανελεύθερους. Ο Λέο Μπουσκάλια λέει βγες έξω και παίξε με τα φύλλα τα ξερά που πέφτουν από το δέντρο ή αγκάλιασε αυτούς που βρίσκονται στο ασανσέρ μαζί σου. Το διαφορετικό και η γνώμη εκτός όχλου πάντα προβληματίζει και πάντα θα δημιουργεί περιθωριοποιήσεις.

Ακόμα και την αγάπη της έχουμε αλλάξει υπόσταση. Ποια την αγάπη, η οποία εξ ορισμού είναι μια έννοια ελευθερίας και κατανόησης και την έχουμε κάνει μια έννοια κτήσης, περιορισμού, απομόνωσης, καταπίεσης. Αν δεν μπορούμε να βιώσουμε αγάπη στην αρχική της μορφή στο σπίτι μας με τους δικούς μας ανθρώπους, πως ψάχνουμε να τη βρούμε από τον ξένο, από τον ανώνυμο περαστικό στη βόλτα, από τον ασυνείδητο οδηγό στα φανάρια. Πως ενώ καλλιεργούμε με μικρά και μεγάλα λάθη καθημερινά όρους περιοριστικούς για τα άτομα που λέμε ότι αγαπάμε πιο πολύ από κάθε άλλον, από τους ίδιους ζητάμε κατανόηση και εφαρμογή της απόλυτης αγάπης. Πως ένα παιδί μπορεί να βιώσει αγάπη μέσα στο μίσος και την διαφωνία.

Σήμερα λοιπόν η μέρα είναι παγερή μέσα και έξω. Και αυτό θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ίσως μια παρέα τόσο ανομοιογενής αλλά πάντα τόσο κοντά μου. Ξέρετε μερικές φορές θέλεις να έχεις τον φίλο σου και στην χαρά και στην λύπη. Άραγε ποιος δεν έχει νιώσει μόνος στον πάτο και με άδειες μπαταρίες. Ποιος δεν έχει πει ότι θα αλλάξει κάτι και στο τέλος κάνει την χειρότερη επιλογή. Πιστεύω όμως ότι αφού μοιράστηκα μαζί σας αυτά που νιώθω πήρα την απαιτούμενη ενέργεια και για την σημερινή μέρα.

.

Σας ευχαριστώ.