Σε όλες τις γραφές, υπάρχουν αμέτρητες αναφορές στην «εποχή». Για να το κατανοήσουμε αυτό, πρέπει να γνωρίζουμε το φαινόμενο που είναι γνωστό ως «μετάπτωση» των ισημεριών. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όπως και οι παλιότεροι πολιτισμοί από αυτούς που ήταν οι Έλληνες, διέκριναν ότι περίπου κάθε 2.150 χρόνια η ανατολή του Ήλιου την εαρινή ισημερία, γίνονταν σε διαφορετικό αστερισμό του ζωδιακού κύκλου. Αυτό οφείλεται σε μια ελλειπτική ταλάντωση που πραγματοποιεί η Γη περιστρεφόμενη γύρω από τον άξονα της. Ονομάζεται «μετάπτωση», επειδή οι αστερισμοί πάνε προς τα πίσω αντί για την συνηθισμένη, ετήσια τροχιά τους.
Ο απαιτούμενος χρόνος για να περάσει η μετάπτωση κι από τους 12 αστερισμούς είναι χοντρικά 25.756 χρόνια. Αποκαλείται επίσης και κύκλος του Μεγάλου Ενιαυτού. Οι αρχαίοι πολιτισμοί έδιναν μεγάλη σημασία σε αυτό, κι αναφέρονταν σε κάθε 2.150 χρόνια ως μια εποχή. Από το 4.300 π.Χ, μέχρι το 2.150 π.Χ. ήταν η εποχή του Ταύρου. Από το 2.150 π.Χ μέχρι το 1 μ.Χ ήταν η εποχή του Κριού. Από το 1 μ.Χ μέχρι το 2.150 μ.Χ είναι η εποχή των Ιχθύων, η εποχή στην οποία είμαστε εμείς τώρα. Και γύρω στο 2.150 θα μπούμε στην νέα εποχή, την εποχή, του Υδροχόου.
Η Βίβλος περιγράφει, σε γενικές γραμμές, γεγονότα τριών εποχών προμηνύοντας και μια τέταρτη.
Στην Παλιά Διαθήκη, όταν ο Μωυσής κατεβαίνει από το όρος Σινά με τις δέκα εντολές, κλονίζεται, επειδή οι άνθρωποι προσκυνούσαν ένα χρυσό βουβάλι. Για την ακρίβεια έσπασε τις πλάκες και τους πρόσταξε να αλληλοσκοτωθούν για να εξαγνιστούν. Οι περισσότεροι μελετητές αποδίδουν αυτήν την οργή, στο γεγονός ότι οι Ισραηλίτες λάτρευαν ένα ψευδές είδωλο ή κάτι αντίστοιχο.
Η αλήθεια είναι, ότι το χρυσό βουβάλι αντιπροσωπεύει την εποχή του Ταύρου κι ο Μωυσής την εποχή του Κριού. Για αυτό οι Εβραίοι φυσάνε μέχρι σήμερα το κέρατο του κριαριού.
Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει την νέα εποχή του Κριαριού και το κατώφλι της νέας εποχής, όλοι οφείλουν να αποκηρύξουν την παλιά. Κι άλλες θεότητες μαρτυρούν αυτήν την μετάβαση, όπως ο Μίθρας, ένας προχριστιανικός Θεός, που με το ίδιο συμβολισμό, σκοτώνει τον Ταύρο.
Ο Ιησούς, τώρα, είναι αυτός που μας προετοιμάζει για την μετά τον Κριό εποχή την εποχή των Ιχθύων ή των ψαριών. Ο συμβολισμός των ψαριών χρησιμοποιείτε ευρέως στην Καινή Διαθήκη.
Ο Ιησούς ταΐζει 5.000 ανθρώπους με 5 ψωμιά και 2 ψάρια. Όταν ξεκινάει το κήρυγμα του στην Γαλιλαία αναπτύσσει φιλία με 2 ψαράδες που τον ακολουθούν. Και θεωρώ ότι όλοι έχουμε δει τα αυτοκόλλητα ψαριά στους προφυλακτήρες των αυτοκινήτων.
Αλλά ελάχιστοι ξέρουν την πραγματική τους σημασία. Είναι ένα παγανιστικό αστρολογικό σύμβολο για την βασιλεία του Ήλιου την εποχή των Ιχθύων. Επιπλέον, η γέννηση του Ιησού σηματοδοτεί και την έναρξη αυτής της εποχής
Στο κατά Λουκά 22:10 όταν ρωτάνε οι μαθητές τον Ιησού πότε θα είναι το επόμενο Πάσχα, αφού φύγει ο ίδιος, ο Ιησούς απαντάει:
«Προσέξτε, όταν μπαίνετε στην πόλη θα συναντήσετε έναν άντρα, που κρατάει μια κανατά με νερό. Ακολουθήστε τον στο σπίτι που θα μπει». Αυτό το κείμενο περιέχει πασιφανείς αστρολογικές αναφορές. Ο άνθρωπος με την κανατά με το νερό είναι ο Υδροχόος, ο νεροκουβαλητής, που πάντα απεικονίζεται σαν ένας άνθρωπος που χύνει νερό από ένα κανάτι. Αντιπροσωπεύει την εποχή μετά τους Ιχθύες. Κι όταν ο Ήλιος (ο Υιός του Θεού) εγκαταλείπει την εποχή των Ιχθύων (Ιησούς), θα μπει στο σπίτι του Υδροχόου καθώς ο Υδροχόος διαδέχεται τους Ιχθύες στην μετάπτωση των ισημεριών. Το μόνο που λέει ο Ιησούς είναι ότι την εποχή των Ιχθύων ακολουθεί η εποχή του Υδροχόου.
Όλοι έχουμε ακούσει για την συντέλεια και το τέλος του κόσμου. Πέραν των απεικονίσεων στην Αποκάλυψη, η ουσία αυτής της ιδέας είναι στο κατά Ματθαιον 28:20, όπου ο Ιησούς λέει: «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος του κόσμου». Παρόλα αυτά, στην απόδοση της Βίβλου από τον Κινγκ Τζέιμς ο «κόσμος» είναι ένα από τα πολλά μεταφραστικά λάθη. Η πρωτότυπη λέξη «αιών»,
που σημαίνει εποχή. «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος της εποχής». Που είναι η αλήθεια, μιας κι η ταύτιση του Ιησού με τους Ιχθύες θα πάψει μόλις ο ήλιος μπει στην εποχή του Υδροχόου. Όλη η ιδέα του τέλους του κόσμου, είναι δυσερμηνεία της αστρολογικής αλληγορίας. Ας το πούμε στους σχεδόν 100 εκατομμύρια ανθρώπους στην Αμερική που πιστεύουν ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Επιπλέον, ο χαρακτήρας του Ιησού, που είναι ένα λογοτεχνικό και αστρολογικό υβρίδιο, είναι η εναλλακτική προβολή του Αιγύπτιου Θεού-Ήλιου, Ώρου.
Για παράδειγμα, βρέθηκαν επιγραφές στους τοίχους ενός ναού 3.500 χρόνων στο Λούξορ της Αιγύπτου και εικόνες με τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την Άσπιλη Σύλληψη την γέννηση και την λατρεία του Ώρου.
Οι εικόνες ξεκινούν με την ανακοίνωση στην παρθένα Ίσιδα ότι θα συλλαβει τον Ώρο κι έπειτα με τον Νέφθυ, το Άγιο Πνεύμα, που αφήνει έγκυο την παρθένα και μετά την γέννηση και την λατρεία. Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία με την σύλληψη του Ιησού. Για την ακρίβεια, οι απόλυτες ομοιότητες μεταξύ της Αιγυπτιακής θρησκείας και του Χριστιανισμού, είναι εντυπωσιακές. Και οι παραλλαγές είναι συνεχείς.
4 σχόλια:
¨Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όπως και οι παλιότεροι πολιτισμοί από αυτούς που ήταν οι Έλληνες, διέκριναν ότι περίπου κάθε 2.150 χρόνια η ανατολή του Ήλιου την εαρινή ισημερία, γίνονταν σε διαφορετικό αστερισμό του ζωδιακού κύκλου.¨
Εύλογη απορία: πως το διέκρινάν? Ίσως να το υπολόγισαν...αλλά πανω σε τι χρονικό δείγμα υπολόγησαν τα 2150 ετη? Δίνει αποτελέσματα η πατατήρηση που γίνετε σε χρονική διάρκεια 50 χρόνων(χρόνος επιστημονίκης ζωής του παρατηρητή)? Ένα φαινόμενο τέτοιας μεγάλης περιόδου (2150 ετη) πόσες ζωές ερευνητών απαίτει? Ποιο το ελάχιστο δείγμα? Όταν ένας ερευνητής κατασταλάζει σε ενα αποτέλεσμα δεν το επαληθεύει για να διασφαλήσει την ορθότητα του? Με ποίο τρόπο έγινε η επαλήθευση της θεωρίας? Δεν διαφαινεται επιστημονικά τεκμαρτος ο υπολογισμός.
Στη Ορφικήν Διδαχήν (σύμφωνα με τον διαπρεπή αστρονόμο Κωνσταντίνο Χασάπη το 1964 εις την διδακτορική του Διατριβή εις το Πανεπιστήμιον Αθηνών) περιέχεται η γνώσις της φαινομενικής ημερησίας κινήσεως της ουράνιας σφαίρας, ως και της περιστροφικής κινήσεως των αστέρων, η οποία αναφέρεται εις τον Ορφ. Ύμνον των «άστρων» «… εγκυκλίοις δίναισι περιθρόνια κυκλέοντες» και με τον περιοδικόν τους χρόνον (δηλ. ανατολής των ή «εώας επιτολής» των και της δύσεώς των). Ακόμη οι αρχαίοι εγνώριζαν ήδη την εκλειπτικήν ζώνην, η οποία εις το μέσον της τέμνεται με το νοητόν επίπεδον της τροχιάς της γης περί τον Ήλιον, την οποίαν επενόησαν να ονομάσουν Ζωδιακόν κύκλον (= κύκλον των ζώντων) και ο οποίος οριοθετείται και υποδιαιρείται εις 12 ή 13 αστερισμούς, δια των οποίων φαινομενικώς κινούνται κατά την διάρκειαν ενός γηίνου έτους, αλλά και κατά την διάρκειαν ενός «Μεγάλου ενιαυτού» ή Κοσμικού έτους, ο Ήλιος, οι πλανήται συμπεριλαμβανομένης και της Γαίας, καθώς και η Σελήνη. Σημειώνεται επίσης ότι εις τας κινήσεις των Ουρανίων σωμάτων προσέδιδαν καμπύλας τροχιάς (δηλ. κυκλικάς ή ελλειψοειδείς) καθέτους προς τον άξονα του Ουρανού.
Όσον αφορά τον Ήλιον, εθεωρείτο πηγή ζωής κινήσεως και ενεργείας, ως κέντρον εκπομπής του Φωτός, ο οποίος έλκει τα υπόλοιπα πέριξ αυτού Ουράνια σώματα, «… κόσμου τον εναρμόνιον κόσμον έλκων…» (Ορφ. Ύμνους εις Ήλιον) προκαλών με αυτόν τον τρόπον τας περιστροφικάς των κινήσεις και τα φαινόμενα του Σύμπαντος, καθώς και διεγείρων τας ζωτικάς των δυνάμεις, ως «… κάρπιμος Παιάν». Είχαν κατορθώσει να επιτύχουν ακριβείς μετρήσεις και εγνώριζαν τας 4 εποχάς, δηλ. τας 2 ισημερίας και τα 2 ηλιοστάσια, άπαξ και ο Ήλιος σημειδοτεί την έναρξιν και διάρκειάν των αναλόγως της εκάστοτε θεάσεώς του «… κράσιν έχων Ωρών» (Ώραι = εποχαί, αι κατά την Μυθολογίαν θυγατέρες του Διός: Ευνομία, Δίκη και Ειρήνη) καθώς και τον διαμοιρασμόν των περισσευουσών 5 ημερών κατά τον ετήσιον κύκλον όπως και την διαφοράν των 4 ωρών κατά την διάρκειαν των εποχών κατά το Λυκαυγές και το Λυκόφως. Επίσης, όπως αποδεικνύεται από τους υπολογισμούς και τας μετρήσεις, τας οποίας επραγματοποίησε ο προαναφερόμενος αστρονόμος Κων/νος Χασάπης εις την Διατριβήν του, ακριβεστάτη ισότης μεταξύ των εποχών του έτους εσημειώθη κατά τας χρονολογίας 11.835π.Χ. και 1.366π.Χ. . γεγονός το οποίον περιγράφεται εις στίχους του Ορφ. Ύμνου του Απόλλωνος ως εξής: «… αρμονίη κεράσας (ο Φοίβος Απόλλων) την παγκόσμιον ανδράσι μοίραν μίξας χειμώνος θέρεός τε ίσον αμφοτέροισιν…» και του οποίου ο αστρονομικός και χρονολογικός εντοπισμός, πέραν του χρονικού ορίζοντος περί της δράσεως του Ορφέως του προσδιοριζομένου εις το «Πάριον Χρονικόν», έγινεν αιτία χρονολογήσεως, υπό του ιδίου αστροφυσικού επιστήμονος εις την αναφερθείσαν μελέτην του, των Ορφικών Ύμνων.
Αξιοσημείωτος ακόμη είναι η γνώσις των Ορφικών δια το φαινόμενον της πλαγίας μετατοπίσεως του άξονος περιστροφής της Γης κατά 1ο ανά 72 γήινα έτη εις την περιφέρειαν των 360ο του Μεγίστου κύκλου του Ουρανού, ήτοι την ονομαζομένην «μετάπτωσιν ή πομπήν των ισημεριών», εις διάστημα 26.000 περίπου ετών, δια την ολοκλήρωσιν της διαδρομής της Γης και του Ηλιακού μας συστήματος εντός ενός πλήρους ή μεγάλου κύκλου, ήτοι του προαναφερθέντος «Μεγάλου ενιαυτού» των Πυθαγορείων και του Πλάτωνος.
Οπότε 1 έχουμε μετατοπισμό 1 μοίρας στον Μέγιστο Κύκλο ανά 72 έτη (γεγονός που μπορεί να μελετηθεί από τη ζωή μίας ερευνητικής ομάδας). Επίσης ο κάθε ζωδιακός αστερισμός αντιστοιχεί περίπου σε 30 μοίρες του Μέγιστου Κύκλου (360/12). Οπότε 72 έτη (διάρκεια μετατοπισμού 1 μοίρας ) x 30 μοίρες που αντιστοιχούν σε κάθε αστερισμό = 2160 έτη η διάρκεια μετάβασης της Γης και του Ηλιακού Συστήματος γύρω από τον Μεγάλο Κύκλο. Με αυτόν τον τρόπο υπολογίζονται τα 2150 έτη περίπου που προανέφερα ή 2160 για μεγαλύτερη ακρίβεια.
Καλοδεχούμενες οι επεξηγήσεις του σχολίου μου!
Συγγνώμη για την δυσπιστία μου αλλά είμαι θιασώτης ολόκληρου του Καρτεσιανόυ αποφθέγματος:
"Αμφισβητώ αρα σκέπτομαι, σκέπτομαι αρα υπάρχω"
Λόγος Περί Της Μεθόδου - Ντε Κάρτ
Δημοσίευση σχολίου