Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Περί Ιδιοκτησίας...

Στην εποχή που ζούμε όπου ο υλισμός είναι το κύριο γνώρισμά της οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριλαμβανομένου και εμού προσανατολίζουν την ζωή τους στην απόκτηση των υλικών αγαθών, αύξηση της περιουσίας τους, βελτίωση της θέσης τους κ.α. Έτσι τίθετε το θέμα της ιδιοκτησίας! Όλοι μας στην καθημερινή μας ζωή μιλάμε και λέμε «... η γυναίκα μου....», «....το παιδί μου....», «....ο σκύλος μου.....», «..... το χωράφι μου....», «.... το σπίτι μου....» και άλλα τέτοια θεωρώντας τα δικά μας, ιδιοκτησία μας. Και βέβαια δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι όλα αυτά όπως και εμείς είναι τμήματα, κομμάτια, περιουσία αν θέλετε, του Θεού, Αυτής της Μίας και Μοναδικής Δύναμης που έφτιαξε το Σύμπαν, το Ένα των Αρχαίων ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε. Η γυναίκα μας βρίσκεται μαζί μας με την ελεύθερη βούλησή της για να κάνουμε οικογένεια και από δύο να γίνουμε ένα, αλλά ανά πάσα στιγμή αυτό μπορεί να μην συνεχίζει να υπάρχει για διαφόρους λόγους, το ίδιο συμβαίνει και με το παιδί μας. Το οικόπεδο μας ή το χωράφι μας ανήκει τόσο σε εμάς όσο και στις κότες που ζούν σε αυτό και βέβαια στις επόμενες γενιές. Θέλω να πω δηλαδή ότι όλα ανήκουν στον Θεό και κάποια από αυτά απλά εμείς τα «νοικιάζουμε» από αυτόν και τα «διαχειριζόμαστε» σε αυτήν την ζωή για εμάς και τα παιδιά μας! Οπότε ο τρόπος διαχείρισης τους και συμπεριφοράς μας απέναντι στα πρόσωπα που αγαπάμε, αφιερώνουμε την ζωή μας αν θέλετε για την ευτυχία τους, και τα θεωρούμε «δικά μας» θα πρέπει να διακατέχεται από αυτήν την σχετικότητα γνωρίζοντας ότι το μόνο πραγματικά δικό μας είναι η ψυχή μας αφού και το σώμα μας ακόμα δανεικό είναι, και μετά τον θάνατο γίνεται η αποσύνθεση των οργανικών και ανόργανων στοιχείων του και επιστρέφει στην πηγή του, τη γη. Προς Θεού, μην με παρεξήσετε θεωρώντας ότι είμαι ατομιστής. ΔΕΝ ΛΕΩ ΑΥΤΟ. Αντίθετα, θα πρέπει σε αυτά που πραγματικά αγαπάμε, όπως τα μέλη της οικογενείας μας, να συμπαραστεκόμαστε, να τα βοηθάμε, καθοδηγούμε, αλτρουστικά, γνωρίζοντας όμως ότι δεν μας ανήκουν και ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούμε σε αυτή τη ζωή χωρίς αυτά!

2 σχόλια:

delta είπε...

Η ύλη είναι και αυτή μια εκδήλωση του Θεού, άρα πρέπει να τη σεβόμαστε σαν κάτι Θεϊκό. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να κυριαρχούμε πάνω της (πολλά πρέπει έβαλα ήδη). Όσο είμαστε στη γη συναλλασσόμαστε αναγκαστικά με την ύλη και ο σκοπός μας είναι να μάθουμε να την χρησιμοποιούμε σοφά.
Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι η προσκόλλησή μας σε άλλους ανθρώπους (γυναίκες, παιδιά, φίλους, δασκάλους κλπ). Πρέπει (ξανά φτου!) να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα θεϊκά, τα γήινα και τα δαιμονικά χαρακτηριστικά μέσα στον καθένα. Να μην αγαπάμε το άτομο, αλλά το θεϊκό στοιχείο μέσα στο άτομο, να δείχνουμε ανοχή στα γήινο και να παρακάμπτουμε το δαιμονικό. Το πρόσωπο είναι απλώς ένα όργανο για την εκδήλωση του Θεού. Μπορούμε να βρούμε και να αγαπήσουμε τις ίδιες εκδηλώσεις και σε άλλα πρόσωπα, να αγαπήσουμε δηλαδή τον ίδιο τον Θεό μέσα στον καθένα. Τότε δεν θα είμαστε προσκολλημένοι σε κανέναν.

“να συμπαραστεκόμαστε, να τα βοηθάμε, καθοδηγούμε, αλτρουστικά, γνωρίζοντας όμως ότι δεν μας ανήκουν και ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούμε σε αυτή τη ζωή χωρίς αυτά” λέει σωστά κατά τη γνώμη μου ο Λάμδα.

Να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να εγκαταλείψουμε αν το επιβάλουν οι συνθήκες εκείνο το πρόσωπο το οποίο αγαπάμε περισσότερο, γιατί δεν πρέπει (τελευταίο) ποτέ να ξεχνάμε ότι οι αξιαγάπητες πτυχές του είναι ο Θεός και όχι το ίδιο το πρόσωπο.
Κάποιοι συγχέουν την έλλειψη προσκόλλησης με την απάθεια και την αδιαφορία. Είναι λάθος διότι μόνο όταν είμαστε απροσκόλλητοι μπορούμε να έχουμε διαύγεια και ορθή κρίση ώστε να βοηθήσουμε πραγματικά.

delta είπε...

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη ζωή.

Έρχονται στη ζωή με τη βοήθεια σας, αλλά όχι από σας και μ' όλο που είναι μαζί σας δεν ΑΝΗΚΟΥΝ σε σας.

Μπορείτε να τους δώσετε την ΑΓΑΠΗ σας, όχι όμως και τις ΙΔΕΕΣ σας, γιατί αυτά έχουν τις ΔΙΚΕΣ τους ιδέες.

Μπορείτε να στεγάσετε το ΣΩΜΑ τους, όχι όμως και την ΨΥΧΗ τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε ούτε στα όνειρα σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά ΜΗ γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν.

Γιατί η ΖΩΗ δεν πηγαίνει προς τα ΠΙΣΩ και δεν σταματά στο ΧΘΕΣ.

Από τον κήπο του Προφήτη του Χαλίλ Γκιμπράν.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...