Δεν έχουμε περιθώριο για άλλους διχασμούς

Βγήκα μια βόλτα στην αγορά για να γιορτάσω. Δεν ήθελα αυτή τη μέρα να πάω στην μικρή επιχείρησή μου. Είχα γενέθλια σήμερα βλέπετε, έκλεισα τα σαράντα εννιά  και προσπάθησα να αποφύγω να δω ακόμη μια μέρα αυτό που με μόχθο στήθηκε τόσα χρόνια να μαραζώνει… Δεν ήθελα επίσης να αντικρύσω την αγωνία στα μάτια των υπαλλήλων μου. Πολλά δεν ήθελα να δω τελικά, μα έπρεπε να τα αντιμετωπίσω. Νόμιζα πως έτσι θα ξεφύγω απ’ τη μελαγχολία. Μάταια… Δε μπόρεσα να μη παρατηρήσω τις ουρές έξω απ’ τις τράπεζες που ολοένα μεγαλώνουν. Ιδίως στις τράπεζες που πλήρωναν τις συντάξεις. Από το Κ ως το Μ για την Πέμπτη. Αν είναι δυνατόν! Ηλικιωμένοι άνθρωποι να διαπληκτίζονται μεταξύ τους… 

Χθες μάλωσα με τον πατέρα μου. Όποιος ψηφίσει ΝΑΙ μου είπε είναι ηλίθιος. Όχι πατέρα. Δεν είναι αυτό δημοκρατία… Κι αυτός του “ΝΑΙ” κι αυτός του “OXI” δίκιο έχουν αυτή την ώρα της σχιζοφρένειας… Σε έναν σκοτεινό, έξαλλο και θνήσκοντα κόσμο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πια επιλογή είναι η αρμόζουσα. Τι πρέπει να επιλέξω λοιπόν;

Λίγο παρακάτω σε ένα πάρκο ένοιωσα πως βρήκα την απάντηση. Τα παιδιά παίζανε ανέμελα, ξέγνοιαστα, σαν να μη γνωρίζανε τι συμβαίνει. Ευτυχώς Θεέ μου που δεν ξέρουνε, σκέφτηκα… Ευτυχώς που δεν γνωρίζουν τι ερείπια θα τους παραδώσουμε. Κι ακόμη συνεχίζουμε πάνω απ' αυτά τα ερείπια να μαλώνουμε. Γι’ αυτά τα παιδιά τι οφείλουμε να κάνουμε; Για τα παιδιά μου φίλε μου. Για τα παιδιά σου. Δε έχουμε χρέος ανυπέρβλητο να τους κληρονομήσουμε μια πατρίδα, ένα μέλλον, για να μπορέσουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν ως άνθρωποι κι’ αυτοί ή έστω ακόμα κι ως προβολή του μικρού εαυτού μας; Ένα μέλλον, μια ελπίδα, μια συνέχεια… Πείτε το όπως θέλετε. Ίσως τελικά αυτό όλοι μας να αναζητούμε χωρίς να έχουμε την πλήρη  επίγνωση του.

Μακάρι να μην έμπαινε ποτέ αυτό το δίλημμα του δημοψηφίσματος που δίχασε για ακόμη μια φορά αυτό τον τόπο. Οι πραγματικοί ηγέτες ποτέ δεν χρειάζονται δημοψηφίσματα. Αυτό ίσως θα έπρεπε άλλοι να το σκεφτούν. Εμείς όμως οφείλουμε πέρα από τις πολιτικές και εγωκεντρικές μας πεποιθήσεις να κάτσουμε σήμερα να στοχαστούμε λίγο βαθύτερα ως άνθρωποι και κυρίως ως Έλληνες. Την ερχόμενη Δευτέρα, πέρα απ’ τις αραχνιασμένες προσκολλήσεις μας, πέρα απ’ τον τρόπο που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, και την ατομική λύση που έχει στο μυαλό του, στο κατά τα άλλα ανυπέρβλητο όπως δείχνει πρόβλημα που άλλοι φέρανε μπροστά μας (δεν έχει σημασία αν ήταν δεξιάς ή αριστερής προέλευσης) τι είναι αυτό που τελικά μας χωρίζει; Δε θέλουμε όλοι ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτά τα παιδιά που παίζουν στο πάρκο; Για τα δικά σου και τα δικά μου παιδιά; Δεν είναι όλων μας οι προθέσεις καλοπροαίρετες; Τι σημασία έχει αν κάποιος αυτή την πρόθεση την εκφράζει μέσα από ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Έτσι κι αλλιώς το ερώτημα που μας θέσανε είναι τόσο διφορούμενο… Δεν βάλαμε εμείς το ερώτημα. Το ερώτημα το δικό μας θα ήταν :

Θέλουμε ένα καλύτερο ή ένα χειρότερο μέλλον για την πατρίδα μας;

(Με ό,τι μπορεί αυτή η πατρίδα να σημαίνει για τον καθένα μας).

Η πρόθεση και μόνον μετράει αδελφοί μου. Κι η πρόθεση μας είναι αγνή. Είναι ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα μας και τα παιδιά μας. Αυτό το μέλλον όμως ποτέ δε θα έρθει μέσα από έναν διχασμό. Νομίζω πως αν οι πολιτικοί μας είχαν ανάλογο τρόπο σκέψης, η χώρα μας θα βρίσκονταν σήμερα σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Στο χέρι μας είναι τώρα πια, έστω την ώρα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού να τους το κάνουμε γνωστό. Να τους γνωρίσουμε επιτέλους τη δύναμη του λαού τους.  Δεν έχουμε περιθώριο για άλλους διχασμούς.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προρισμό...