Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015

Δεν έχουμε περιθώριο για άλλους διχασμούς




Βγήκα μια βόλτα στην αγορά για να γιορτάσω. Δεν ήθελα αυτή τη μέρα να πάω στην μικρή επιχείρησή μου. Είχα γενέθλια σήμερα βλέπετε, έκλεισα τα σαράντα εννιά  και προσπάθησα να αποφύγω να δω ακόμη μια μέρα αυτό που με μόχθο στήθηκε τόσα χρόνια να μαραζώνει… Δεν ήθελα επίσης να αντικρύσω την αγωνία στα μάτια των υπαλλήλων μου. Πολλά δεν ήθελα να δω τελικά, μα έπρεπε να τα αντιμετωπίσω. Νόμιζα πως έτσι θα ξεφύγω απ’ τη μελαγχολία. Μάταια… Δε μπόρεσα να μη παρατηρήσω τις ουρές έξω απ’ τις τράπεζες που ολοένα μεγαλώνουν. Ιδίως στις τράπεζες που πλήρωναν τις συντάξεις. Από το Κ ως το Μ για την Πέμπτη. Αν είναι δυνατόν! Ηλικιωμένοι άνθρωποι να διαπληκτίζονται μεταξύ τους… 


Χθες μάλωσα με τον πατέρα μου. Όποιος ψηφίσει ΝΑΙ μου είπε είναι ηλίθιος. Όχι πατέρα. Δεν είναι αυτό δημοκρατία… Κι αυτός του “ΝΑΙ” κι αυτός του “OXI” δίκιο έχουν αυτή την ώρα της σχιζοφρένειας… Σε έναν σκοτεινό, έξαλλο και θνήσκοντα κόσμο κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πια επιλογή είναι η αρμόζουσα. Τι πρέπει να επιλέξω λοιπόν;


Λίγο παρακάτω σε ένα πάρκο ένοιωσα πως βρήκα την απάντηση. Τα παιδιά παίζανε ανέμελα, ξέγνοιαστα, σαν να μη γνωρίζανε τι συμβαίνει. Ευτυχώς Θεέ μου που δεν ξέρουνε, σκέφτηκα… Ευτυχώς που δεν γνωρίζουν τι ερείπια θα τους παραδώσουμε. Κι ακόμη συνεχίζουμε πάνω απ' αυτά τα ερείπια να μαλώνουμε. Γι’ αυτά τα παιδιά τι οφείλουμε να κάνουμε; Για τα παιδιά μου φίλε μου. Για τα παιδιά σου. Δε έχουμε χρέος ανυπέρβλητο να τους κληρονομήσουμε μια πατρίδα, ένα μέλλον, για να μπορέσουν να ζήσουν και να δημιουργήσουν ως άνθρωποι κι’ αυτοί ή έστω ακόμα κι ως προβολή του μικρού εαυτού μας; Ένα μέλλον, μια ελπίδα, μια συνέχεια… Πείτε το όπως θέλετε. Ίσως τελικά αυτό όλοι μας να αναζητούμε χωρίς να έχουμε την πλήρη  επίγνωση του.


Μακάρι να μην έμπαινε ποτέ αυτό το δίλημμα του δημοψηφίσματος που δίχασε για ακόμη μια φορά αυτό τον τόπο. Οι πραγματικοί ηγέτες ποτέ δεν χρειάζονται δημοψηφίσματα. Αυτό ίσως θα έπρεπε άλλοι να το σκεφτούν. Εμείς όμως οφείλουμε πέρα από τις πολιτικές και εγωκεντρικές μας πεποιθήσεις να κάτσουμε σήμερα να στοχαστούμε λίγο βαθύτερα ως άνθρωποι και κυρίως ως Έλληνες. Την ερχόμενη Δευτέρα, πέρα απ’ τις αραχνιασμένες προσκολλήσεις μας, πέρα απ’ τον τρόπο που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, και την ατομική λύση που έχει στο μυαλό του, στο κατά τα άλλα ανυπέρβλητο όπως δείχνει πρόβλημα που άλλοι φέρανε μπροστά μας (δεν έχει σημασία αν ήταν δεξιάς ή αριστερής προέλευσης) τι είναι αυτό που τελικά μας χωρίζει; Δε θέλουμε όλοι ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτά τα παιδιά που παίζουν στο πάρκο; Για τα δικά σου και τα δικά μου παιδιά; Δεν είναι όλων μας οι προθέσεις καλοπροαίρετες; Τι σημασία έχει αν κάποιος αυτή την πρόθεση την εκφράζει μέσα από ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ. Έτσι κι αλλιώς το ερώτημα που μας θέσανε είναι τόσο διφορούμενο… Δεν βάλαμε εμείς το ερώτημα. Το ερώτημα το δικό μας θα ήταν :


Θέλουμε ένα καλύτερο ή ένα χειρότερο μέλλον για την πατρίδα μας;

(Με ό,τι μπορεί αυτή η πατρίδα να σημαίνει για τον καθένα μας).


Η πρόθεση και μόνον μετράει αδελφοί μου. Κι η πρόθεση μας είναι αγνή. Είναι ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα μας και τα παιδιά μας. Αυτό το μέλλον όμως ποτέ δε θα έρθει μέσα από έναν διχασμό. Νομίζω πως αν οι πολιτικοί μας είχαν ανάλογο τρόπο σκέψης, η χώρα μας θα βρίσκονταν σήμερα σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Στο χέρι μας είναι τώρα πια, έστω την ώρα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού να τους το κάνουμε γνωστό. Να τους γνωρίσουμε επιτέλους τη δύναμη του λαού τους.  Δεν έχουμε περιθώριο για άλλους διχασμούς.


 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προρισμό...

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σε παραπέμπω σε αυτόν τον σύνδεσμο:http://nekthl.blogspot.gr/search?updated-min=2010-12-31T14:00:00-08:00&updated-max=2011-11-09T20:53:00%2B02:00&max-results=50&start=19&by-date=false κείμενο από άλλη πηγή το οποίο φυσικά ενστερνιστήκατε. Αλλά μάλλον τώρα ωριμάσατε και δεν είστε τόσο απόλυτοι. Η διαφορά του Παπανδρέου από τον Τσίπρα είναι ότι ο Παπανδρέου αν και ήθελε συμφωνία παρ' όλα αυτά ήταν διατεθειμένος να πάει σε δημοψήφισμα. Και αν τότε είχε μία λογική τώρα δεν έχει καμία απολύτως λογική.

Θα συμφωνήσω βέβαια ότι ο κόσμος είναι διχασμένος. Γιατί; Εξαιτίας της κυβέρνησης Τσίπρα και του δημοψηφίσματος.

Ιδού ένα μέρος από το κείμενο του 2011
Έχει δίκιο ο Σαρκοζί, που λέει, πως το μόνο ερώτημα που θα είχε λογική να τεθεί σε δημοψήφισμα, θα ήταν ένα θεμελιώδες και καθαρό ερώτημα. Μέσα στην ευρωζώνη ή έξω από αυτήν; Εδώ ποια η καθαρότητα του διλήμματος; Και γιατί ο μέσος Έλληνας πολίτης είτε ψηφίσει ΝΑΙ είτε ψηφίσει ΟΧΙ, να κληθεί να λογοδοτήσει αύριο στα παιδιά του για την δική του αφέλεια, για την δική του συνέργεια; Εάν ο ίδιος δεν παραιτηθεί, πρέπει να τον κατεβάσουν από την αλαζονική του θέση οι ίδιοι οι Βουλευτές του. Εάν δεν το κάνουν ούτε αυτοί, ευκαιρία είναι να μας αποδείξουν τα υπόλοιπα κόμματα της Αντιπολίτευσης, ότι είναι πατριώτες και ότι δεν θα καπηλευτούν την ευκαιρία να λένε και αυτοί αύριο στον λαό, ότι εκείνος έφταιξε, που ψήφισε το ένα ή το άλλο και να παραιτηθούν, οδηγώντας την χώρα σε καθαρές λύσεις, δηλαδή εκλογές!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη, περίμενα εδώ και μέρες να αποτυπώσεις το βίωμά σου γι'αυτή την "πραγματικότητα" που μας έλαχε(;). Διαπιστώνω μια αγωνία διάχυτη παντού γύρω μου και έναν φόβο που είναι και το κυρίαρχο δικό μου συναίσθημα: στη δική μου περίπτωση παίρνει τη μορφή του φόβου για την τύχη της δημοκρατίας.

Όμως, όπως έχει πολλές φορές ειπωθεί σ'αυτό εδώ το αγαπημένο blog, καλό είναι να θυμόμαστε ότι πρόκειται για ψευδαισθητικά βιώματα. Τα διλήμματα εξ ορισμού αντιπροσωπεύουν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Διαιωνίζουν και ενισχύουν την πλάνη των αντιθέτων. Και σε στιγμές συνειδητοποιώ ότι με τούτα και μ'εκείνα τα συναισθήματα χάνω το κέντρο, δηλαδή την ουσία.

Όπως πολύ ωραία το γράφεις: "η πρόθεσή μας μετράει αδελφοί μου"

Θα κάνουμε λοιπόν την επιλογή μας, πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αφού είμαστε μέρος (και) των χωροχρονικών δεδομένων, και υγιώς θέλουμε αυτό το καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.

Ας αφεθούμε όμως στη συνέχεια στο ρεύμα της Ζωής, γιατί έτσι κι αλλιώς μας κλείνει το μάτι, με το απίστευτο χιούμορ που περικλείει, αφού με την περιορισμένη σκέψη μας ποτέ δε θα μάθουμε τι θα γινόταν αν το αποτέλεσμα (εν προκειμένω του δημοψηφίσματος) ήταν διαφορετικό….

Καλή δύναμη σε όλους μας,

Αλεξάνδρα

Σημείωση: τα παραπάνω τα γράφω μήπως τα εμπεδώσω κι εγώ… :-)

Unknown είπε...

Μπράβο πολύ καλό αρθρο

Unknown είπε...

Mpravo

Γεώργιος Π είπε...

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ
Πόση απογοήτευση η σημερινή Ελλάδα...
Ρωμαϊκή αυτοκρατορία,Ανατολική Ρωμ. αυτοκρατορία ( "βυζαντινή"),Οθωμανική , Φράγκικη, (Αγγλική, μετά Αμερικάνικη κηδεμονία)...έως σήμερα.
Πίκρα (;) γιά όλη αυτή τήν πορεία...
Νά γελά κανείς ή νά κλαίει ; Δώσαμε τά φώτα κάποτε, καί στή συνέχεια μάς τά αλλάξανε.
Όμως αισιοδοξώ , γνωρίζοντας ότι ο χρόνος τους τελειώνει.Η γνώση έχει απλωθεί αρκετά ώστε νά μή μπορούν νά τήν αναχαιτήσουν.
Τελειώνει τό μοντέλο "σκλάβος" τών αναγκών -χρημάτων.Τελειώνει "τό άτομο"τού άρρωστου εγωκεντρισμού, μέ τήν μυωπία του.
Υπομονή καί εμπιστοσύνη χρειάζεται. Τήν έχουμε.
Μετά τήν Ελλάδα έχουν σειρά άλλοι (ξέρουμε τί χρέη έχουν χώρες όπως Ιταλία,Ολλανδία Βέλγιο ,αλλά καί η ίδια η Γερμανία); Ξέρουμε καί περιμένουμε...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...