Ηλιακοί Έρωτες

Ακατανίκητη έλξη νιώθουν οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος προς τον Ήλιο και περιστρέφονται γύρω από αυτόν καθώς δικό τους φως δεν έχουν και το συλλέγουν από αυτόν που το προσφέρει απλόχερα κι αδιάκριτα για να φωτιστούν. Ο ίδιος δεν έχει ανάγκη από την έλξη τους κι αν για κάποιο λόγο οι πλανήτες καταστρέφονταν, αυτός θα συνέχιζε να σκορπάει το φως του στο σύμπαν. Αν βέβαια ερχόταν σε επαφή με έναν άλλο ήλιο ανάλογης ισχύος, τότε θα μπορούσε να βιώσει μια σχέση ισορροπίας και αμοιβαιότητας. Μπορεί κανένας από τους δύο ήλιους να μην είχε ανάγκη τον άλλον για να φωτιστεί, η ένωσή τους όμως θα κατέληγε σε μια αύξηση της φωτεινής τους σφαίρας.

Έχοντας υπόψη το παραπάνω παράδειγμα θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τριών ειδών έλξεις στο σύμπαν. Πρώτα, την έλξη ανάμεσα σε δυο αδρανή, παθητικά, σκοτεινά σώματα, όπως π.χ. ανάμεσα σε δυο πλανήτες. Η έλξη τους είναι έλξη ομοιογένειας και η ένωσή τους ένωση δύο αδρανών μονάδων. Έπειτα έρχεται η ετερογενής έλξη ανάμεσα σε δύο ανόμοια σώματα, όπως π.χ. η έλξη των αδρανών και σκοτεινών πλανητών προς το φωτεινό σώμα του Ήλιου. Και μια τρίτη σχέση ομοιογένειας, ανάμεσα σε δύο φωτεινά σώματα. Το κάθε είδος ένωσης εξυπηρετεί διαφορετικές σκοπιμότητες. Το πρώτο είναι μάλλον μια άγονη έλξη, αφού πολλαπλασιάζει και αυξάνει το σκοτάδι και την αδράνεια. Τα άτομα αυτά δεν ελκύονται από το φως, δεν ωθούνται από τον πόθο να φωτίσουν το σκοτάδι τους, δεν έχουν μέσα τους τίποτα από τον έρωτα του Ίκαρου για τον Ήλιο. Ο έρωτας τους εξυπηρετεί το σκοτάδι της ύλης, της αδράνειας, της παθητικότητας.

Τα άτομα-πλανήτες από την άλλη, στρέφονται γύρω από κάποια φωτεινή πηγή, λούζονται στο φως της και δανείζονται ζωή απ’ αυτή. Εξαρτώνται από μιαν Αρχή ανώτερη και ισχυρότερή τους. Ενώ στα φωτεινά άτομα, στα άτομα –πηγές φωτός, ταιριάζει ένας σύντροφος όμοιός τους. Η αυτοτέλειά τους δεν τους επιτρέπει οριστική σχέση παρά μόνο με ένα όν όμοιό τους.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…