Μην ψάχνεις τον τέλειο σύντροφο...

...γίνε ο τέλειος σύντροφος !

Και με τον άλλον; Τι γίνεται με τον άλλον; Ακόμη κι αν εγώ γίνω ο ιδανικός, ο τέλειος σύντροφος, τι γίνεται με τον άλλον; (…σ’ ακούω με αγωνία να με ρωτάς…)

Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω, τι γίνεται με τον άλλον. Ίσως αλλάζοντας εσύ να συμπαρασύρεις και τον σύντροφό σου στην αλλαγή. Ίσως όμως και να μην αλλάξει ποτέ, να συνεχίσει να σου επιτίθεται λεκτικά, να συνεχίσει να σε ταλαιπωρεί ή να σε βασανίζει. Όμως, θα έπρεπε τώρα να αναρωτηθείς: «ποιος είναι αυτός που ρωτάει;» Ρωτάει ο τέλειος σύντροφος που έχεις ήδη καταφέρεις να γίνεις ή η ατελής, γεμάτη ελαττώματα, καρικατούρα του. Από που λες να προέρχεται αυτή η ερώτηση;

Η ερώτηση έρχεται από αυτό, που δεν μπορεί να υπάρξει μόνο του, χωρίς αυτόν τον σύντροφο που σε τυραννάει! Ρωτάει αυτό που φαντάζεται τη ζωή του προσαρτημένη επάνω σ’ αυτόν τον σύντροφο που πιστεύεις ότι έχεις ανάγκη. Εσύ, όταν θα γίνεις ο ιδανικός σύντροφος, δεν θα έχεις πλέον καμία ερώτηση, δεν θα έχεις πλέον καμία προσκόλληση. Η ερώτηση προέρχεται καθαρά από το επίπεδο συνειδητότητας του μη ιδανικού συντρόφου όπου ο νους είναι ακόμη κομματιασμένος.

Σου μίλησε ο σύντροφός σου, ο φίλος σου, ο συνοδοιπόρος σου άσχημα; Και τι έγινε; Δεν έχει καμιά σχέση με σένα. Αυτά τα οποία λέγονται από τους άλλους για σένα δεν έχουν σχέση με σένα. Καμία απολύτως. Για τον εαυτό τους μιλούν. Οι άνθρωποι όταν επικοινωνούν, απλά κάνουν προβολή του νου τους. Η επικοινωνία συνήθως έγκειται πάνω στο τι πιστεύει, η αισθάνεται ο καθένας μας. Και συνήθως οι άνθρωποι προβάλλουν στον άλλον, αυτό το οποίο συμβαίνει μέσα στους ίδιους. Για να υπάρχει αληθινή επικοινωνία, πρέπει να μην υπάρχει εγώ, ώστε να μη μπορεί να γίνει η προβολή του. Ο ιδανικός σύντροφος δεν έχει εγώ. Ποτέ δεν προβάλει τον εαυτό του στους άλλους, ούτε ταράσσεται απ’ τις δικές τους προβολές. Δεν υπάρχει διχασμός στον ιδανικό σύντροφο. Δεν υπάρχει ναι και όχι, υπέρ και κατά, δεν υπάρχουν ερωτήσεις, μόνο πληρότητα, είτε είναι μονάχος του, είτε με συντροφιά. Ρωτάς εσύ που ζεις στο διχασμό και στην αντίθεση κι ακόμη κι αν πραγματοποιηθούν όλες οι ματαιόδοξες ελπίδες σου, πάλι δε θα’ σαι ευχαριστημένος και θα συνεχίσεις να ρωτάς. Μπροστά στον ίδιο τον Θεό να καθίσεις, θα του βρεις ελαττώματα γιατί θα συνεχίσεις ολοφάνερα, τις δικές σου ατέλειες να προβάλλεις. 

Τι να σου κάνει ο σύντροφος σου; Βρίσκεις έναν άνθρωπο και ίσως να έχεις τον φόβο ότι κάθε λίγο σε απατάει. Ναι, συμβαίνουν συνέχεια αυτά. Τελικά δεν αντέχεις άλλο να υποφέρεις και χωρίζεις. Αλλάζεις σύντροφο για να ησυχάσεις αλλά και με τον νέο σύντροφο νιώθεις πάλι τον ίδιο φόβο. Δεν είναι ο σύντροφος η αιτία που φοβάσαι, είσαι εσύ! Δεν είναι ο γιαλός στραβός, στραβά αρμενίζεις. Αν δεν μάθεις κάποτε να αρμενίζεις σωστά, θα συνεχίσεις να υποφέρεις από φόβο, από κατάθλιψη, από άγχος. Θα προσπαθείς να καλύπτεις το κενό και να κρύβεις τον πόνο σου στο τρυφερό άγγιγμα του ιδανικού συντρόφου τον οποίο ποτέ δε θα είσαι ικανός να γνωρίσεις.

Κάποιος όμως που υποφέρει από κατάθλιψη ή άγχος ή φοβίες ή που έχει τραυματισμένη αντίληψη του εαυτού του, ακόμη και να βρίσκεται δίπλα στον ιδανικό σύντροφο τις περισσότερες φορές δε θα ανταποκριθεί καθόλου στις τρυφερές χειρονομίες αγάπης αυτού του συντρόφου. Για να βρούμε την αγάπη είναι απαραίτητο να θεωρούμε τον εαυτό μας ικανό να γίνει το αντικείμενο της αγάπης. Τελικά, τι απαιτείται για να είναι κανείς ο ιδανικός σύντροφος, που σημαίνει να ανακαλύψει την αγάπη μέσα του; Απαιτείται η απουσία εγωισμού και φόβου. Ο εγωισμός περιορίζει την ύπαρξη σ’ αυτό το απειροελάχιστο κατασκεύασμα που θεωρούμε ότι είναι ο εαυτός μας και ο φόβος μας εμποδίζει να βρούμε και να γνωρίσουμε την αληθινή αγάπη. Η αγάπη δε χρειάζεται ψάξιμο. Όπως ο αέρας που αναπνέουμε, υπάρχει, είναι μέρος της φύσης μας, είναι δεδομένη. Όμως σε έναν κόσμο αλληλοσυγκρουόμενων αξιών, αυτή η απλή δήλωση καταλήγει συγκεχυμένη και σύνθετη. Η ομίχλη της ψευδαίσθησης προκαλεί φόβο. Αν αφαιρέσουμε τον φόβο, αυτό που θα απομείνει είναι η αγάπη. Ας πάψουμε λοιπόν να αναζητούμε την αγάπη εξωτερικά κι ας την ψάξουμε μέσα στον εαυτό μας. Αν γίνουμε εμείς οι ιδανικοί σύντροφοι, οι «άλλοι» μπορεί να ακολουθήσουν ή μπορεί να αποχωρήσουν. Έτσι κι αλλιώς, δε θα τους έχουμε πλέον ανάγκη, καθώς θα είμαστε απόλυτα ολόκληροι, μέσα στη μοναχικότητά μας. 

«Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, μόνο και μόνο, γιατί μας αρέσει αυτό το “μαζί”, αλλά πολύ συχνά μένουμε με τον άλλο, επειδή νοιώθουμε άσχημα “χωρίς” αυτόν. Μόνο αν νικήσουμε το φόβο της μοναξιάς, θα είμαστε ικανοί για την αγάπη. Μόνο αν αγαπήσεις την μοναξιά, κάθε λεπτό που ζεις με τον άλλον, γίνεται μια επιλογή αγάπης.

Η αγάπη είναι ένα σπάνιο λουλούδι. Είναι σπάνιο, επειδή μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει φόβος. Ποτέ πριν. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να συμβεί μόνο σ’ ένα βαθειά πνευματικό άτομο.»

Osho

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…