Αχρονοχρονικές Συζεύξεις

…η συνέχεια του αποσπάσματος από την πραγματεία της Σοφίας Άντζακα πάνω στην τέχνη της αθανατοποίησης…

Τι λέει λοιπόν η Πλάνη στην πλειονότητα των ανθρώπων;

Τους λέει ότι η ηδονή, δηλαδή η σαρκική, η εφήμερη ηδονή, είναι αιώνια, άχρονη ευδαιμονία. Τα ίδια ακριβώς λέει και για την αναγνώριση.

 

Ας επιχειρήσουμε τώρα εμείς να δούμε με πιο καθαρά μάτια την κατάσταση. Το πρώτο που διαπιστώνουμε είναι το ασυμβίβαστο των αχρονοχρονικών συζεύξεων αφού, από την ίδια τους την υφή και τη σύσταση, το ένα στοιχείο αναιρεί το άλλο. Το δεύτερο που θα κάνουμε είναι να καθορίσουμε επακριβώς τι προσφέρει η χρονικότητα.

Στην περίπτωση της ηδονής, όπως διαπιστώσαμε, προσφέρει μια φευγαλέα χρονική ευχαρίστηση της σάρκας.   Στην περίπτωση της αναγνώρισης, μια φευγαλέα ικανοποίηση της αξίας του ατόμου. Το φευγαλέο της όλης υπόθεσης προκαλεί μια αίσθηση άγχους και την επιθυμία για επανάληψη των χρονικών στιγμών, είτε στην πράξη, είτε στην φαντασία.

Το τρίτο βήμα μας θα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι άλλα προσδοκούμε από την ηδονή και την αναγνώριση και άλλα μας δίνουν. Σαν να υπάρχει μια προδοσία στη μέση ή μήπως κάποια αγεφύρωτη χασμωδία;

Στη συνέχεια, θα πρέπει να διαχωρίσουμε εντελώς το χρονικό από το άχρονο (τα πρόβατα από τα ερίφια του ευαγγελίου) και να αντιληφθούμε ότι το χρονικό είναι διακοπτόμενο, με γέννηση και θάνατο και ότι, είναι περιττό να επιδιώκουμε μια αθάνατη κατάσταση με θνητά μέσα. Αλλά τότε θα προκύψει το ερώτημα γιατί να υπάρχει αυτή η ατέριαστη σύζευξη, γιατί το άχρονο άφησε να σφηνωθούν θραύσματά του στο σώμα της χρονικότητας; Μ’ άλλα λόγια, γιατί φύτεψε σφήνες αθανασίας στο σώμα του θανάτου;

Αν φτάσουμε ως εδώ, ίσως μας αποκαλυφθεί η κρυμμένη σκοπιμότητα, η οποία θα μπορούσε να διατυπωθεί με το παρακάτω ερώτημα:

Μήπως, αν η τάση για αθάνατη και απόλυτη ηδονή κατανοούσε ότι δεν αναζητά την αθανασία και τη διάρκεια της σαρκικής ηδονής, αλλά την αθανασία του Απόλυτου, σταματούσε να στρέφεται γύρω από τον εαυτό της; Μήπως το ίδιο θα γινόταν και με την τάση για αναγνώριση;

Η τέτοιου είδους κατανόηση επιτυγχάνεται με την βοήθεια της συνειδητότητας επειδή αυτή κανονικά δεν είναι αιχμάλωτη ούτε της ηδονής, ούτε της αναγνώρισης. Μόνον η κατανόηση μέσω της συνειδητότητας έχει την δυνατότητα να μας γλιτώσει από το μάταιο κυνήγι άπιαστων παραδείσων ευδαιμονίας. Όλο αυτό το παιχνίδι μεταδίδει την εντύπωση ότι ο θάνατος ζητά απεγνωσμένα να αθανατοποιηθεί με τα δικά του θνητά μέσα.

Πραγματικά, σε μια ξεκάθαρη θεώρηση της κατάστασης, είναι φανερό ότι ο θάνατος είναι πολύ δυστυχισμένος επειδή είναι χρονικός και φθαρτός. Επίσης είναι φανερό ότι επιθυμεί με όλο του το είναι την μετατροπή του σε αθανασία. Αν τον λυπηθούμε, αν τον πονέσουμε, μπορούμε να συντελέσουμε στο θαύμα της μετατροπής του. Ας αποσυνδέσουμε τη σύζευξη ηδονή – ευδαιμονία – αθανασία, ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ. Ας ανασκουμπωθεί ο μετασχηματιστής της συνειδητότητάς μας για να μεταστοιχειώσει τον θάνατο σε άνθρωπο. Γιατί αν δεν προηγηθεί η ανθρωποποίησή του, δεν είναι δυνατό να ακολουθήσει η αθανατοποίησή του.

Η σφήνα λοιπόν από το Απόλυτο, η οποία φυτεύεται στο σώμα της χρονικής ηδονής, ή της χρονικής αναγνώρισης, ενσταλάζει μέσα τους τον Έρωτα, όχι για απόλυτη ηδονή ή για απόλυτη αναγνώριση, όπως επιμένει να υποβάλει η Πλάνη, αλλά για το ίδιο το Απόλυτο, για το ίδιο το Άχρονο. Και αν φυτεύεται μέσα τους είναι για να μπορέσουν να σωθούν, για να αρθούν τελικά προς την αθανασία του Απολύτου.

Διαβάστε το πρώτο μέρος του αποσπάσματος εδώ :

Η άχρονη ευδαιμονία δεν επιτυγχάνεται με χρονικά μέσα

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…