Δραπετεύοντας απ' το αγκίστρι του πόνου

Πονάω… 

Αλλά γιατί πονάω;

Αλήθεια, πότε άρχισε ο πόνος; Δεν το θυμάμαι, δε το μπορώ, έχω μια αίσθηση πως είναι από πάντα. Το βλέμμα μου γύρω πέφτει μόνο σε πόνο, όλα με πονάνε, γύρω μίσος και καταφρόνια. Είμαι ΠΟΝΟΣ. Πλέον αυτή την φύση ενδύθηκα. Άγγιξα  αυτό που λένε οι σοφοί: είμαι ένα με τα πάντα. Άρα τα πάντα είναι πόνος! Δε μπορεί. Πέτυχα την ένωση με το  σύμπαν και αισθάνομαι πόνο; Ή μήπως η φύση αυτής της ένωσης είναι παρά φύση;

Όσο και να αναμοχλεύω την μνήμη μου δε μπορώ να βρω την αρχή του μίτου. Άρα για να μη θυμάμαι, δεν ήμουν εκεί• ήμουν ΑΠΩΝ. Μάλλον αφαιρέθηκα. Πρέπει να έχασα την προσοχή μου σαν τον ψαρά που αγκιστρώνεται στο ίδιο του το αγκίστρι χωρίς να το καταλάβει. Αισθάνομαι σχεδόν την χλεύη του ψαριού! Τι ειρωνεία!  

Ήταν μια ανέμελη στιγμή ραστώνης της συνειδητότητας μου. Μια στιγμή αφαιρέθηκα και έγινε το κακό. Δεν το κατάλαβα, πρέπει να έγινε γρήγορα και δεν αισθάνθηκα ούτε το τσίμπημα. Θα πρέπει να ήταν άβολα στην αρχή. Τι δύναμη η συνήθεια, για πολύ καιρό το αγνοούσα. Μα καλά το μυαλό τι έκανε; Δεν έδινε εντολές; Νωθρή η σκέψη αλλά τα η στηθάγχη, εκεί στο στέρνο μου βαραίνει την ανάσα. Μια διαίσθηση την έχω, κάτι δεν πάει καλά. Ο θερμοσίφωνας κλειστός, την δόση της εφορίας την πλήρωσα, πλήρωσα και το φροντιστήριο του παιδιού. Άρα το πρόβλημα δεν είναι έξω, πρέπει να είναι άλλου.

Έχω και αυτό το αγκίστρι στο δάχτυλο, δεν με πονά. Είναι όμως φυσικό αυτό το ξένο μέταλλο να έχει γίνει ένα με μένα; Αν έπρεπε να το φέρω δεν θα γεννιόμουν με αυτό; Ας κόψω ό,τι περισσεύει, ό,τι δεν είναι δικό μου. Ομολογώ, το λάθος ήταν δικό μου• ας πρόσεχα. Θα βγάλω το αγκίστρι, άρχισε ήδη η σκουριά να απλώνει δίχτυ. Δεν θα ‘ναι για καλό αν μείνει. Από δω θα αρχίσω. Λες να πονέσει; Στην αρχή δε πόνεσε. Τότε όμως ήμουν αφηρημένος, δεν είχα συνείδηση πόνου – μεταξύ μας, ούτε της ζωής είχα συνείδηση. Τώρα είναι αλλιώς, θα το κάνω εν γνώσει και οικεία βουλήσει. ¨Θα είμαι ΠΑΡΟΝ¨

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, και αύριο μέρα είναι. Τόσα χρόνια το αγκίστρι είναι στο χέρι μου, μια μέρα δεν θα αλλάξει τίποτα. Είναι όμως και εκείνο το status ενός φίλου που πάτησα like το πρωί. “Μην αναβάλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα.”

Θάρρος θέλει. Θάρρος και τόλμη. Θα το κάνω ΤΩΡΑ!

Μη πάει άσκοπα και το like…

Ο πόνος που βιώνουμε ξεκινά από μια στιγμή έλλειψης προσοχής, ελάττωσης της συνειδητότητας, σιγά - σιγά τον συνηθίζουμε και βολευόμαστε με αυτόν, μέσα σε αυτόν. Εντός μας όμως, κάπου βαθιά, αισθανόμαστε πως πρέπει να απαγκιστρωθούμε από αυτόν. Απλά καθυστερούμε το αναπόφευκτο. Γινόμαστε μια σφαίρα σιδερένια που πλανάται ανάμεσα στους πόλους του ίδιου μαγνήτη κινούμενοι στο μαγνητικό πεδίο μεταξύ του δίπολου ασυνειδησίας – συνειδητότητας. Ο ένας πόλος προσφέρει την παρηγοριά του πόνου στην αγκάλη και στο λίκνο της συνήθειας. Ο άλλος πόλος μας έλκει προς την απελευθέρωση από τα δεσμά που μας κρατούν σαν τον προμηθέα μακριά από το φώς της συνείδησης όπου όλα είναι ένα και έχουν την ίδια ουσία. Η διαφορά είναι πως ο δρόμος προς τον πόλο του φωτός δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά είναι ακανθώδης έναντι στην παρηγοριά της συνήθειας,  είναι ταξίδι προς το ελπιδοφόρο άγνωστο. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να λάβουμε την απόφαση για αλλαγή, για συνειδητή αλλαγή, διότι βλέπουμε ξεκάθαρα πως ολισθαίνουμε και τέλος πρέπει να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας γι αυτόν τον σκοπό.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~