Η αξία της εναρμόνισης με τη χαλαρότητα της ζωής

 

Ο κόσμος μας· τόσο όμορφος, τόσο τέλεια πλασμένος! Γιατί όμως τόσος πόνος γύρω μας; Η δυστυχία των ανθρώπων ολοένα μεγαλώνει. Η αθλιότητα των ανθρώπων έρχεται σε τραγική αντίθεση μ’ αυτή την ομορφιά του κόσμου. Η αντίθεση όμως δεν υπάρχει στον ίδιο τον εξωτερικό κόσμο· η αντίθεση υπάρχει μόνον μέσα  στο μυαλό του ανθρώπου. Γιατί λοιπόν το μυαλό μας δημιουργεί τόση δυστυχία;

Κοίταξε τα δέντρα στο γειτονικό δάσος. Το καθένα τους έχει μια ξεχωριστή ομορφιά χωρίς να προσπαθεί να ξεχωρίσει απ’ τα υπόλοιπα. Ανάμεσα τους δεν υπάρχει κανένα σπουδαιότερο, κανένα ιδιαίτερα όμορφο δέντρο. Το μικρότερο και το μεγαλύτερο δεν συγκρίνονται μεταξύ τους και φυσικά δεν υποφέρουν από κανένα σύνδρομο κατωτερότητας ή ανωτερότητας. Μόνο ο άνθρωπος υποφέρει από τέτοια σύνδρομα διότι το ιδανικό γι’ αυτόν είναι η επιτυχία. Το μυαλό του έχει εξασκηθεί εδώ και χιλιετίες να είναι πιο επιδέξιο, πιο ανταγωνιστικό, πιο φιλόδοξο. Όσο κι αν αυτές οι ιδιότητες φαντάζουν αθώες έχουν προκαλέσει ως επακόλουθο όλη τη δυστυχία που βλέπουμε γύρω μας...

Όλες οι κουλτούρες, οι πολιτικές ιδεολογίες και, το πιο σημαντικό, τα εκπαιδευτικά μας συστήματα βασίζονται σε μια θεμελιώδη αρχή, κι αυτή είναι το πώς να γίνουμε πιο επιτυχημένοι από τους άλλους. Τη στιγμή όμως που αρχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την επιτυχία, η οποία έχει πλέον γίνει ο σκοπός της ζωής κάθε ανθρώπου, προκαλούμε δυστυχία τριγύρω μας. Η φιλοδοξία μας ωθεί να ξεχωρίσουμε, να γίνουμε πιο πλούσιοι από τους άλλους, πιο ισχυροί από τους άλλους, με μεγαλύτερο κύρος από τους υπόλοιπους. Τα πάντα βασίζονται στη σύγκριση με τους υπόλοιπους. Και για να γίνουμε πλουσιότεροι, χρειαζόμαστε έναν ωκεανό φτώχειας γύρω μας. Για να αποκτήσουμε κύρος και δύναμη πρέπει να καταστρέψουμε την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια χιλιάδων ανθρώπων. Για να αποκτήσουμε εξουσία πρέπει να υποβιβάσουμε τους υπόλοιπους σε οικονομική, πολιτική, ψυχολογική ή πνευματική δουλεία.

Πως θα αλλάξει αυτός ο κόσμος; Πως θα αλλάξει ο νους του ανθρώπου; Πως θα μετανοήσει ο άνθρωπος; Τόσες πολλές προσπάθειες με μηδαμινό αποτέλεσμα… Πόσο λιγότερη δυστυχία υπάρχει σήμερα; Πόσο πιο ανθρώπινος, πιο ευχάριστος έγινε ο κόσμος χάρη στις προσπάθειές μας; Μα ας αφήσουμε επιτέλους τον κόσμο για λίγο. Οι σκληρές μας προσπάθειες τι πρόσφεραν σε μας τους ίδιους; Πόσο πιο ώριμοι γίναμε, πιο χαρούμενοι, πιο ήρεμοι με τη ζωή; Πόσο σπουδάσαμε τον εαυτό μας; Πόσο διεισδύσαμε στα μυστήρια της ύπαρξης μας; Ποια η ωφέλεια απ’ όλα αυτά; Απλά κουραστήκαμε πολύ, εξαντληθήκαμε κι ίσως ακόμη οι προσπάθειες μας αυτές αν δεν ήταν συνειδητές να αποδείχτηκαν επικίνδυνες για πολλούς συνανθρώπους μας χωρίς να το γνωρίζουμε.  

 

 

Ας παραδειγματιστούμε τώρα απ’ την ομορφιά, την απλότητα, την αθωότητα και την ηρεμία της φύσης. Ας δούμε ότι βαδίζουμε ενάντια στην εξωτερική αλλά και στην εσώτερή μας φύση. Πηγαίνουμε ενάντια στο ρεύμα της ίδιας της ζωής γι’ αυτό τα πράγματα όλο και δυσκολεύουν. Εάν δε κολυμπούσαμε κόντρα στο ρεύμα θα απολαμβάναμε τη δροσιά του νερού στο σώμα μας, την ζωντάνια του ίδιου του ποταμού, την πολυχρωμία της χλωρίδας στις όχθες του, τον απαλό ψίθυρο του αέρα στο πρόσωπό μας, θα χανόμασταν στα μαγικά ηλιοβασιλέματα, και θα λουζόμασταν τις υπέροχες αστροφεγγιές. Θα εναρμονιζόμασταν με τη φύση και η ζωή μας θα γινόταν φυσικά χαλαρή μέσα σε μια κατάσταση ελευθερίας. Έτσι, το μαύρο βέλο που σκιάζει το αυτόφωτο το άστρο μας θα αφαιρούσαμε, ώστε να πλημμυρίσει με το φως της αγάπης τα μάτια όλου του κόσμου.

Τη στιγμή όμως που γινόμαστε αφύσικοι εμφανίζονται μέσα μας η ανησυχία, η αβεβαιότητα και η αγωνία και το άστρο αυτό θαμπώνει. Μπορεί βέβαια να βρίσκουμε πολύ καλούς και μη εγωιστικούς λόγους για να αγωνιούμε, όπως είναι η εξάλειψη της δυστυχίας και της φτώχιας από τον κόσμο, η εξασφάλιση της ειρήνης στην πλάση ή η πνευματική πρόοδος της ανθρωπότητας. Ο δρόμος για την κόλαση όμως είναι πολλές φορές στρωμένος με πολύ καλές προθέσεις. Η αγωνία για την επίτευξη του στόχου και η προσκόλληση σ’ αυτόν μάλλον εμποδίζει την προσέγγισή του. Αυτό που βοηθάει είναι η βαθιά κατανόηση της χαλαρότητας της ζωής και η εναρμόνισή μας μ’ αυτήν. Τότε θα μπορούμε να επιτύχουμε πολλά χωρίς να κουραζόμαστε ιδιαίτερα. Η χαλάρωση τελικά είναι αυτή που θα μας μεταμορφώσει εσωτερικά ώστε να γίνουμε ο μαγνήτης που θα έλξει γύρω μας τους συνοδοιπόρους εκείνους που διψούν για το φωτερό αυτό εσωτερικό μας ύδωρ έτσι ώστε να μοιραστούμε μαζί τους όλες τις χαρές και τις ομορφιές της ζωής. Ίσως κάπως έτσι δειλά – δειλά να ξεκινήσει η γλυκιά άνοιξη της ανθρωπότητας. 

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...