Διψασμένο το σώμα
αναζητά με λαχτάρα να βρει νερό για να λυτρωθεί απ’ τη δίψα του. Έχει την
ανάγκη του νερού γιατί γνωρίζει ότι ΥΠΑΡΧΕΙ νερό. Διψασμένη η ψυχή να
λυτρωθεί από τον υπαρξιακό της πόνο ψάχνει απεγνωσμένα την Αλήθεια, τον Θεό.
Πως θα μπορούσε να έχει την ανάγκη του Θεού αν δεν υπήρχε Θεός;
Μα για στάσου· δεν
έχουν όλοι του Θεού την ανάγκη, ενώ έχουν όλοι την ανάγκη του νερού. Οι
ερωτευμένοι ας πούμε έχουν σπάνια την ανάγκη του Θεού. Νιώθουν πληρότητα. Εξελίσσονται
και βελτιώνονται μέσα από τον έρωτα. Απόδειξη είναι ότι οι άνθρωποι που βιώνουν
διαστήματα σφοδρών ερώτων, είναι πιο εκλεπτυσμένοι από ανθρώπους που δεν έχουν
ποτέ τους ερωτευτεί. Και δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος σε αμοιβαίο ερωτικό
στάδιο που να μπορεί να εκδηλώσει μίσος και επίθεση για οποιονδήποτε συνάνθρωπό
του. «Σ’ αγαπώ, κι αγαπώ κι όλον τον κόσμο γιατί ζεις κι εσύ μαζί» λέει το
άσμα.
Μα δεν είναι τελικά η
ανάγκη της ερωτικής αναζήτησης παρόμοια με την ανάγκη της αναζήτησης του Θεού
με την ευρύτερη έννοια;
«Δεν αρκεί να μ’
αγαπάτε για να εξελιχθείτε. Πρέπει να είστε ερωτευμένοι μαζί μου» είπε ο
Χριστός.
Ο έρωτας είναι καθαρή
ανάγκη της ψυχής κι όχι του σώματος. Ο άνθρωπος τελικά τον εκφράζει είτε με την
ερωτική επαφή, είτε με την πίστη στο Θεό, είτε με τη λατρεία ενός δασκάλου,
είτε με την τέχνη. Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από ανάγκη επικοινωνίας,
δηλαδή έκφρασης του εαυτού. Δεν είναι τίποτα άλλο από την ανάγκη της ψυχής για
εξέλιξη, για αγάπη, για πληρότητα, για αναζήτηση του χαμένου παραδείσου. Είναι όλα όσα τελικά θα μας οδηγήσουν στον
αληθινό εαυτό μας.
Νομίζουν τελικά οι
άνθρωποι πως δεν έχουν την ανάγκη του Θεού. Έχουν όλοι την ανάγκη της
επικοινωνίας και του έρωτα που είναι τελικά το ίδιο πράγμα.
Συνοδοιπόροι
είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
6 σχόλια:
Χαίρετε. Γιατί κάποιος δεν μπορεί να θεωρήσει αυτήν την κατάσταση έρωτα που περιγράφεται-ε ως νηπιακή; Που τελειώνει η εξιδανίκευση και ο πόνος; Ποια η διαφορά του έρωτα με την ευρεία έννοια από την ψευδαίσθηση; Δεν έχω τις απαντήσεις απλώς ρωτάω
Γιατί να της βάλεις τόσο περιοριστική ταμπέλα; Γιατί να ονομάσεις νηπιακή μια τόσο όμορφη κατάσταση όπως ο έρωτας προς τον άνθρωπο ή ο έρωτας προς τον Θεό; Γιατί να μην τη βιώσεις σε όλο της το μεγαλείο και να την αφήσεις να σου διευρύνει τα όρια σε σημείο που δε μπορείς να προσεγγίσεις με τη λογική σου; Και το κάνει αυτό ο έρωτας; Δεν το κάνει; Δεν νιώθεις απεριόριστος όταν είσαι ερωτευμένος; Δεν νιώθεις αθάνατος; Αν δε το νιώθεις με συγχωρείς αλλά δεν έχεις ακόμη ερωτευθεί αληθινά. Γιατί να περιορίσεις το απεριόριστο;
Που τελειώνει η εξιδανίκευση και ο πόνος ρωτάς; Εκεί που εσύ θα αποφασίσεις…
Καλό απόγευμα άγνωστε-η
Δεν σνομπάρω τον έρωτα γιατί μάλλον έχω αναγνωρίσει την δύναμη του. Απλά προβληματίζομαι.
Εγώ νομίζω ότι με τον έρωτα προς έναν άνθρωπο νιώθει κανείς ότι είναι το κέντρο της γης. Αντίστοιχα φαντάζομαι το ίδιο μπορεί να συμβαίνει με τον έρωτα για το θεό ή την φύση. Εσείς όμως λέτε κάτι διαφορετικό ότι η δύναμη του έρωτα με την στενή ή ευρεία έννοια είναι απεριόριστη, δηλαδή κάτι που μεγεθύνεται(;)και αγαπάς όλο τον κόσμο. Λέτε όμως επίσης: Εκεί που θα αποφασίσεις...
Αυτό με κάνει να σκεφτώ ότι η αφετηρία για να βιώσεις τον έρωτα με τον θεό ή με έναν άνθρωπο είναι κάτι υποκειμενικό για τον καθένα. Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνομαι σωστά. Ταυτόχρονα όμως αυτό μου δημιουργεί το εξής άγχος: Αισθάνομαι ότι πρέπει οπωσδήποτε να νιώσω ένα συγκεκριμένο συναίσθημα για να ξεχωρίσω από την μάζα. Εκτός και αν είναι κάτι που φανερώνεται από μόνο του. Αλλά σκέφτομαι πάλι ότι για να γίνει αυτό πρέπει να έχει διάρκεια αλλιώς είναι κάτι ημιτελές.
Σας ευχαριστώ για την απάντηση αλλά και προκαταβολικά για την τυχόν επόμενη απάντηση σας.
Είναι καλό που υπάρχουν τέτοια φιλοσοφικά καφενεία.
Καλό βράδυ.
Όταν είσαι ερωτευμένος δεν είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου αλλά το αντικείμενο του έρωτά σου. Ο «άλλος» έχει την μεγαλύτερη σημασία στη ζωή σου. Κι έτσι για πρώτη φορά αρχίζεις να βλέπεις πέρα από τα μικρά όρια της εγωκεντρικής σου ύπαρξης. Το έντονο συναίσθημα που αναδύεται από μέσα σου σε κάνει να αγαπάς όλο τον κόσμο. Η αγάπη είναι εκείνη που διευρύνει τα όριά μας ενώ ο φόβος τα κλείνει. Αυτό που μεγεθύνεται είναι η αίσθηση του εαυτού, όχι του μικρού εγωιστικού εαυτού, αλλά του αληθινού εαυτού. Αυτόν τον εαυτό ερωτευόμαστε στον άλλο καθώς ο άλλος είναι πάντα ο καθρέπτης μας. Την εξιδανικευμένη, την θεϊκή εικόνα του δικού μας εαυτού. Τον Θεό που κατοικεί μέσα μας. Αυτόν που σ’ όλη μας τη ζωή συνειδητά ή υποσυνείδητα αναζητούμε. Ο πόνος και οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν όταν εμείς αποφασίσουμε να αποδεχτούμε ότι ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει πάντα μαζί με το φως και τη σκιά του. Με αυτή την αποδοχή ο έρωτας μπορεί να μεταλλαχθεί σε αγάπη ή να τελειώσει.
Το άγχος να ζήσεις ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ή ότι πρέπει να ξεχωρίσεις από τη μάζα ή ότι πρέπει να έχει διάρκεια για να είναι αληθινό είναι καθαρά παιχνίδια του νου σου, των προγραμματισμών σου, των πεποιθήσεων σου. Είναι οι πεποιθήσεις που περιορίζουν δραματικά αυτό που είσαι σε ένα απειροελάχιστο κομμάτι της ύπαρξης, την αίσθηση του ατομικού ξεχωριστού εαυτού. Αν αφεθείς στον έρωτα, πρώτα στον ανθρώπινο και μέσα από αυτόν στον έρωτα του ανώτερου εαυτού, τον θεϊκό έρωτα, θα σε βοηθήσει να καταρρίψεις αυτές τις πεποιθήσεις. Τουλάχιστον θα σε βοηθήσει να ζήσεις κάποιες στιγμές πέρα από το χρόνο, πέρα από τη σκέψη. Μπορεί να ανακαλύψεις τότε ότι το «εγώ» σου στο βάθος δε διαφέρει πρώτα από το «εγώ» του ανθρώπου με τον οποίο είσαι ερωτευμένος κι ύστερα από το «εγώ» όλης της ανθρωπότητας. Μόνον όταν απαλλάσσεσαι από το νου σου έχεις την πιθανότητα να αντιληφθείς ότι το άδειο, χωρίς μνήμη, χωρίς προγραμματισμούς, χωρίς παρελθόν «εγώ» είναι παγκόσμιο και κοινό για όλους…. Αυτή η αίσθηση η ερωτική ότι υπάρχουμε, υπάρχει παντού και στα πάντα. Το «εγώ» (όχι ο εγωκεντρικός εαυτός) είναι πανταχού παρόν και τα πάντα πληρούν… είναι αυτό που οι άνθρωποι συνηθίζουν να το ονομάζουν Θεό…
Με προκάλεσες όμως καλέ μου φίλε και «φλυάρησα» υπερβολικά για σήμερα.
Εύχομαι καλό βράδυ και καλή ερωτική εβδομάδα με όποιον τρόπο εσύ κρίνεις αλλά χωρίς πολλά πρέπει.
Sie müssen ihre Vergangenheit nicht lieben.
Sie müssen nicht mit ihrer Vergangenheit befreundet sein.
Sie müssen nicht mit ihrer Vergangenheit sprechen.
Sie können ihre Vergangenheit belügen.
Sie können ihre Vergangenheit ignorieren.
Sie sie können ihre Vergangenheit Hassen.
Sie brauchen sich nicht vor der Vergangenheit zu rechtfertigen
Sie müssen vor der Vergangenheit nichts bereuen.
Sie müssen die Vergangenheit nicht speichern,sie ist gespeichert.
Sie müssende Vergangenheit nicht verstehen.
sie brauchen vor der Vergangenheit kein Schamgefühl zu haben.
Sie brauchen vor der Vergangenheit keine Gewissensbisse haben .
Sie brauchen vor der Vergangenheit nicht davon zu Laufen.
Wenn aber die Gegenwart ein denkendes und fühlendes Wesen wäre ?
Müsste sie sich fragen warum spricht die Vergangenheit nicht mit mir?
Warum missbraucht sie Liebe und Freundschaft ?
Warum und wovor läuft sie davon?
Warum hat sie kein Gewissen ?
Warum hat Sie kein Schamgefühl ?
Warum versteht sie nicht ,was sie der Vergangenheit angetan hat ?
Warum bereut sie die Vergangenheit nicht und stellt eine harmonische Balance her ?
Warum gibt sie der Gegenwart nicht die Möglichkeit einer Rechtfertigung ?
Warum hasst sie die Vergangenheit ?
Warum hat sie die Vergangenheit so tief verletzt ,gedemütigt und erniedrigt ?
Warum konnte sie nicht mit der Vergangenheit Freundschaft schließen ?
Warum konnte sie die Vergangenheit nicht aufrichtig und von Herzen lieben?
Die Antwort ist einfach ! Weil die Gegenwart kein denkendes und einfühlsames und liebendes Wesen ist .
Was aber ist wenn Vergangenheit und Gegenwart ein bedingungsloses liebendes ,mitfühlendes menschlichen Wesen ist ?
Wie soll sich dieses Wesen verhalten? So viele fragen offen sind,unausgesprochene und versöhnende Worte?
Argumente und Erklärungen bekommt ,die mit dem gesagten und auch versprochenen Worten nicht im Einklang standen?
Wenn gesprochene Worte töten verletzen wenn das Herz in tausend Stücke zerstört wurde ?
Wenn verzweifelt nach Antworten gesucht wird um Lösungen zu finden ?
Wenn man nicht dazu in der Lage ist diese Dinge alleine zu lösen sonder nur mit der Vergangenheit und der Gegenwart gemeinsam .
Erst wenn diese Dinge im harmonischen Sinne und einvernehmen gelöst sind .erst dann ist der weg frei für die Gegenwart und die Zukunft
Ich bitte den Leser dieses Schreibens mir darauf zu Antworten.
Ο έρωτας είναι καθαρή ανάγκη της ψυχής κι όχι του σώματος. Ο άνθρωπος τελικά τον εκφράζει είτε με την ερωτική επαφή, είτε με την πίστη στο Θεό, είτε με τη λατρεία ενός δασκάλου, είτε με την τέχνη. Μόνο από αυτό τον έρωτα που το εγώ ενώνεται με το Εγώ ή Εσύ σε ΕΝΑ με αυτή την επανένωση το μέρος της ουσίας μας ενώνεται με τον Θεό… για αυτό και ο Έρωτας είναι Θείος και η δημιουργία είναι θεία...!!!
Δημοσίευση σχολίου