Γιατί δεν είσαι Βούδας;

Θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε ακόμα…

Για πρώτη φορά στη ζωή του συνειδητοποίησε πόσο μόνος ένιωθε και πόσο απελπιστική ήταν η κατάστασή του. Ο γιος του έφυγε. Τον εγκατέλειψε. Γιατί; Τι έκανε λάθος; Δεν ήταν ο τέλειος, ο αφοσιωμένος πατέρας; Ήταν τόσο προσκολλημένος στο παιδί του που ζούσε κυρίως γι’ αυτό. Του πρόσφερε τα πάντα. Χρόνο και χρήμα. Είχε γίνει ο σκοπός της ζωής του, η πνοή του, η δικαίωση της ύπαρξής του.

Τώρα γνώριζε ότι θα πεθάνει χωρίς ποτέ να δικαιωθεί. Γνώριζε ότι θα πεθάνει χωρίς ποτέ να έχει ζήσει. Γιατί ζω σημαίνει ζω τη δική μου, την εντελώς δική μου, μοναδική κι ανεπανάληπτη ζωή, σαν τάλαντο που χρειάζεται φροντίδα και καλλιέργεια. Αυτός όμως ξόδεψε μια ολόκληρη ζωή περιμένοντας να δικαιωθεί μέσα απ’ τον γιο του. Το όνειρο έσβησε. Λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Πως μπόρεσε να τον προδώσει ακολουθώντας έναν τόσο ανορθόδοξο δρόμο, ελάχιστα αποδεκτό από την τρέχουσα τάξη; Πως μπόρεσε μετά από τόσες θυσίες να ματαιώσει τα σχέδια που είχε γι’ αυτόν; Πως τόλμησε να παρεκκλίνει απ’ το δικό του πρότυπο, απ’ το πρότυπο της οικογένειας, του συγγενικού περιβάλλοντος, του κοινωνικού κατεστημένου, της εθνικής νοοτροπίας, της γενικής κουλτούρας; Πως θα μπορέσει άραγε τώρα ο γιος του να ζήσει χωρίς ενοχές για τις οδύνες που προκάλεσε σ’ αυτόν που του έδωσε  τη σάρκα του; 

Που να’ ξερε ο φουκαράς πατέρας, ότι ο γιος του ακούγοντας την φοβερή εσωτερική παρόρμηση του κι ακολουθώντας ό,τι πιο μύχιο κι έμφυτο, την ίδια την μοναδική κι ανεπανάληπτη του φύση, γύρισε την πλάτη σε ένα βασίλειο αλλά εκπληρώνοντας το δυναμικό του, εξελίχτηκε σε μια από τις πιο ανθισμένες, αυτόφωτες υπάρξεις που πάτησαν ποτέ το πόδι τους σ’ αυτό τον πλανήτη, επηρεάζοντας θετικά δισεκατομμύρια άλλες συνειδήσεις. Μια τέτοια ψυχή δε θα μπορούσε ποτέ να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από την ίδια τη φύση του Βούδα. Κι έναν Βούδα, η κοινωνία δε θα μπορέσει ποτέ να τον σκοτώσει.

Αλλά εσύ θα μου πεις ότι δεν είσαι Βούδας…

…δεν μπορείς να παρεκκλίνεις από τα πρότυπα της κοινωνίας…

…και κινδυνεύεις άμεσα αυτή η κοινωνία να σε διαλύσει.

Κι εγώ που γράφω δεν είμαι Βούδας…

…η κοινωνία που φτιάξαμε με κομματιάζει καθημερινά.

Γιατί δεν είμαστε Βούδες;

Ίσως γιατί ατενίζουμε τον Βούδα σαν ένα απόμακρο εξωγήινο ον τόσο ξεχωριστό από μας.

Ίσως γιατί δεν πιστεύουμε σε τίποτα πέρα από τις αισθήσεις μας. Δεν πιστεύουμε στον Ανώτερο Άνθρωπο, δεν πιστεύουμε στον Ανώτερο Νου κι αφήσαμε έτσι τον νου μας να κλείσει.

Ίσως γιατί δεν μπορούμε να απεγκλωβιστούμε από τα εκάστοτε κοινωνικά πρότυπα και να ανοίξουμε τα φτερά μας.

Ίσως...

Μήπως τελικά αν όλα τα ίσως μείνουν πίσω είμαστε Βούδες και δεν το βλέπουμε;

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34)

Η τελευταία λέξη του Βούδα ήταν σαμμάσατι.

Να θυμάσαι!

Να θυμάσαι πως είσαι Βούδας.

Σαμμάσατι.

Ένας άλλος Βούδας ο Όσσο, κλείνοντας την τελευταία του ομιλία, είπε:

“Το να θυμάσαι τον εαυτό σου ως Βούδα είναι η πολυτιμότερη εμπειρία, επειδή είναι η αιωνιότητά σου, είναι η αθανασία σου. Δεν είναι εσύ, είναι η ίδια σου η ύπαρξη. Είσαι ένα με τα άστρα και τα δέντρα και τον ουρανό και τον ωκεανό. Δεν είσαι πια χωρισμένος”

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...