Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Σκλάβοι...



Μια φορά κι έναν καιρό ένας κυνηγός, που είχε την ικανότητα να πιάνει τις μαϊμούδες ζωντανές, πήγε στο δάσος, τοποθέτησε στο έδαφος κάτι πολύ κολλώδες και κρύφτηκε μέσα στους θάμνους. Σύντομα εμφανίστηκε μια μαϊμού για να δει τι ήταν αυτό και, νομίζοντας πως είναι κάτι που τρώγεται, προσπάθησε να το φάει. Η μουσούδα του δύστυχου πλάσματος κόλλησε τόσο γερά, που μάταια προσπαθούσε να τραβηχτεί. Προσπάθησε τότε να τη βγάλει με τα μπροστινά του πόδια τα οποία κόλλησαν επίσης. Στη συνέχεια, προσπάθησε να τη βγάλει κλοτσώντας με τα πίσω πόδια, αλλά κόλλησαν κι αυτά. Τότε ο κυνηγός βγήκε από την κρυψώνα του, έχωσε το ραβδί στα μπροστά και στα πίσω πόδια του θύματος και κουβαλώντας το έτσι στους ώμους του, πήγε στο σπίτι του.



Με τον ίδιο τρόπο ο καθένας μας (μαϊμού), ο οποίος ξεγελιέται από τα αντικείμενα των αισθήσεων (κάτι κολλώδες), κολλάει στις πέντε επιθυμίες (τη μουσούδα και τα τέσσερα άκρα) και αφού αιχμαλωτίζεται από τον πειρασμό (τον κυνηγό), χάνει τη ζωή της σοφίας.



Δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από ένα είδος μαϊμούδων, όπως υποστηρίζουν αυτοί που πιστεύουν στην εξελικτική θεωρία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδεικνύουν αυτή την αλήθεια με το να πέφτουν θύματα «κάποιου πράγματος που τρώγεται». Έχουμε καταργήσει τη δουλεία και ονομάζουμε τους εαυτούς μας πολιτισμένους. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους του καπνού ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους του αλκοόλ ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους του χρυσού ανάμεσά μας; Δεν έχουμε χιλιάδες αιώνιους σκλάβους της ματαιοδοξίας ανάμεσά μας; Αυτοί οι σκλάβοι είναι αρκετά πιστοί και δουλεύουν διαρκώς για τα αφεντικά τους, τα οποία με τη σειρά τους, τους παρέχουν ανίατες ασθένειες, φτώχεια, στεναχώριες και απογοητεύσεις.



Ένα δύστυχο κουτάβι με ένα κονσερβοκούτι δεμένο στην ουρά του έτρεχε διαρκώς τρομαγμένο από το θόρυβο που έκανε το κονσερβοκούτι. Όσο πιο γρήγορα έτρεχε, τόσο πιο δυνατά κουδούνιζε το κονσερβοκούτι και τελικά το κουτάβι έπεσε ξεθεωμένο από το τρέξιμο. Δεν είναι αυτό χαρακτηριστικό ενός σύγχρονου κοσμοπολίτη; Η ματαιοδοξία έδεσε το άδειο κονσερβοκούτι της φήμης στην ουρά του, ο κούφιος θόρυβος της οποίας τον οδηγεί σε όλη του τη ζωή, μέχρι που πέφτει για να μη ξανασηκωθεί. Τι κατάντια!



Ούτε οι κοσμοπολίτες, ούτε οι ασκητές μπορούν να είναι αισιόδοξοι. Οι τελευταίοι αρνούνται στον εαυτό τους σαρκικές απολαύσεις και είναι ακατάδεκτοι προς όλα τα αντικείμενα που φέρνουν ευχαρίστηση. Γι’ αυτούς το να ευχαριστιούνται είναι ταυτόσημο με την αμαρτία, και το να γελούν είναι ταυτόσημο με το να τους καταριούνται. Θα προτιμούσαν να ακουμπήσουν το κεφάλι ενός φιδιού από το να πιάσουν χρήματα. Θα προτιμούσαν να πέσουν σε ένα καυτό κλίβανο από το να έρθουν σε επαφή με το άλλο φύλλο. Το σώμα είναι γι’ αυτούς ένας σάκος από αίμα και πύον, η ζωή είναι ένα μάταιο και συχνά ένα κακό όνειρο. Η φυτοφαγία και η αποχή από το σεξ είναι οι ιερές αρχές τους. Τα πάντα γίνονται θυσία για να κερδηθεί ή άλλη, η αιώνια ζωή, ο παράδεισος. Μια ζωή γεμάτη πόλεμο ανάμεσα στη σάρκα και το πνεύμα. Τελικά τις περισσότερες φορές το ελατήριο συμπιέζεται τόσο πολύ που εκτονώνεται βίαια με αποτέλεσμα ο ασκητής να περνάει στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Γίνεται έρμαιο των παθών του.



Τίποτα δεν είναι λάθος αν γίνεται συνειδητά. Το μόνο λάθος είναι η ασυνειδησία. Τίποτα δεν είναι αμαρτία όταν απορρέει και κατευθύνεται από το πρωτογενές και σταθερό εσωτερικό μας  κέντρο και υπηρετεί διαρκώς τις επιταγές αυτού του κέντρου. Αμαρτωλές είναι οι πράξεις που γίνονται αυτόματα και είναι αποκομμένες από το εσώτερό μας κέντρο. Τότε δημιουργούνται οι εθισμοί, τότε δημιουργούνται οι ενοχές για το σώμα. Δεν απομένει λοιπόν παρά να αναζητούμε διακαώς αυτό το κέντρο καθημερινά και να το αφουγκραζόμαστε. Η μεγαλύτερη απελευθέρωση, γαλήνη και ευτυχία συμβαίνει όταν παραδώσουμε τα ηνία της ζωής μας στον ανώτερό εαυτό.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

12 σχόλια:

Κρυσταλένια είπε...

Πολύ ωραίο άρθρο!!!!!!!!!

delta είπε...

Ευχαριστούμε Κρυσταλένια

Efthalia είπε...

Πολύ Δυνατο Δημήτρη! Κρατάω το ότι τιποτα δεν είναι λάθος/αμαρτία, όταν είναι συνειδητό.

delta είπε...

Δεν έχει τόσο σημασία η πράξη Έφη μου, αλλά ο βαθμός συνειδητότητας που κρύβεται πίσω από την πράξη. Γι’ αυτό κάποιος είπε:

«Ποτέ σου μη ρωτάς τι κάνει ένας άνθρωπος, αλλά ποιος είναι ο άνθρωπος που το κάνει.»

Η ίδια η πράξη μπορεί να είναι προϊόν διάσπασης ή ακεραιότητας.

a είπε...

Αυτός είναι από τους μεγαλύτερους μύθους.

delta είπε...

Αν θέλεις φίλε Αντώνη ανέλυσε λίγο περισσότερο τι ακριβώς εννοείς να το συζητήσουμε.

a είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη!
Όπως ενστερνίζομαι το μηχανικό ή δογματικό καλό, αντίστοιχα δεν πιστεύω στο συνειδητό κακό ως καλό.
Νομίζω ότι το να δικαιολογούμε ή υϊοθετούμε μια αντικειμενικά αρνητική πράξη-συμπεριφορά λόγω αυξημένης συνειδητότητας του υποκειμένου εμπεριέχει εκ φύσεως ένα είδος συγκεκαλυμμένου πνευματικού καταναγκασμού.
Μπορεί να κάνεις αναγκαστικά το κακό σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά όχι συνειδητά. Η συνειδητότητα αποκλείει κάθε μορφής βία.
Τι λες και εσύ;

delta είπε...

Φίλε Αντώνη ευχαριστώ για τη διευκρίνισή σου.

Αναρωτιέμαι, γιατί να αποκλείει κάθε μορφή βίας η συνειδητότητα;
Ο ίδιος ο Χριστός παίρνει το μαστίγιο και δέρνει τους εμπόρους έξω από τον οίκο του Θεού.

Μπορεί να σκοτώσεις με συμπόνια αλλά ασυνείδητα δίνοντας χρήματα σε έναν ναρκομανή.

Μπορεί να χρησιμοποιήσεις συνειδητά βία για να εμποδίσεις τον θύτη να εκτελέσει το θύμα του και να σώσεις μια ζωή.

Δεν μπορείς να μεθύσεις συνειδητά, δηλαδή να γίνεις συνειδητά ασυνείδητος. Μπορείς να απολαύσεις ένα ποτήρι καλό κρασί συνειδητά. Δεν μπορείς να υποκριθείς ότι καπνίζεις συνειδητά.

Συμφωνώ πως συνειδητότητα και κακό δεν πάνε μαζί. Αλλά το τι είναι κακό και τι καλό, μόνο η συνειδητότητα το γνωρίζει. Η συνειδητότητα κάνει την διαφορά όχι η πράξη. (και φυσικά υπάρχουν άπειρα επίπεδα συνειδητότητας, η εξέλιξη δεν έχει τέλος και εκεί κρύβεται η ομορφιά).

a είπε...

Να διευκρινίσω: δεν ενστερνίζομαι εννοούσα στην αρχή.

Δήμητρη, αν μιλάμε για τέτοιου είδους βία, θα συμφωνήσω.

delta είπε...

Αντώνη μου, δε μπορείς να διαχωρίσεις την πράξη από το κίνητρο που σε ωθεί να την κάνεις. Το κίνητρο έχει σημασία και όχι η πράξη. Άλλο να κάνεις φιλανθρωπία από συμπόνια κι άλλο για να έχεις φοροαπαλλαγές. Το βαθύτερο κίνητρο μόνο η συνειδητότητα το γνωρίζει.

Καλή σου νύχτα

a είπε...

Καλημέρα Δημήτρη!

Ή να κάνεις φιλανθρωπία για να ξορκίσεις το κακό μην τυχόν βρεθείς στην ίδια θέση, ή απλά για να κάνεις καλές πράξεις,κτλ

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο "κίνητρο" από την συμπόνοια, την αγάπη.
Η αγάπη από την άλλη πρέπει να συμβαδίζει με την κατανόηση.

Έχω ακούσει κυνηγούς να λένε ότι σκοτώνοντας τα πουλιά λελογισμένα προσφέρουν υπηρεσία γιατί υποτίθεται ότι ανανεώνουν τον πληθυσμό τους. Αυτό δεν μπορεί να είναι παρά κακοποίηση της αγάπης και ψυχολογικός καταναγκασμός.

Ανώνυμος είπε...

Νομιζω οτι υπαρχει ενα μπερδεμα και ολο αυτο ειναι αποροια του καλου-κακου και συνειδητου-ασυνειδητου ή και αναγκαιο-μη αναγκαιο οπως λενε οι σατανιστες.
Ο διαχωρισμος δημιουργει το κακο γιατι εκει το εντάσει η συνειδητοτητα μας που ειναι αποτελεσμα των διαστρεβλομενων ιδεων που εχουμε γαλουχηθει.
πχ. ο θανατος δεν ειναι κατι κακο !
Ακομα και η αδικη κατ'εμε τιμωρια μπορει για σενα να ειναι δικαιη !
ΥΓ, Ειμαι ο Πρωτος και ο Εσχατος !

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...