Εγωιστική "πνευματικότητα"

Σχεδόν σε όλους τους φίλους μου υπάρχει κάτι το διεστραμμένο στην ίδια τους τη φύση. Αυτό το κάτι είναι μια αίσθηση αδυναμίας και κατωτερότητας που το κάνει απίστευτα δύσκολο γι’ αυτούς να υποστούν την παραμικρή σμίκρυνση. Η φυσική τους τάση είναι να ξεπεράσουν τους άλλους, να τους ταπεινώσουν και να υψωθούν πάνω απ’ όλους. 

Στην ουσία, το πρόβλημά τους δεν είναι υπαρξιακό, πνευματικό, που να οδηγεί στην εκμηδένιση του εγωκεντρισμού τους, αλλά ένα πρόβλημα κατωτερότητας που τους σπρώχνει να ασχοληθούν με «πνευματικά» πράγματα για να κερδίσουν ανωτερότητα. Γι’ αυτό είναι τόσο απρόθυμοι να ομολογήσουν την ανάγκη να υιοθετούν ψεύτικα, διπλωματικά τεχνάσματα που θα τους δείξουν διαφορετικούς απ’ ότι είναι, που θα τους παρουσιάσουν σαν αλάθητα όντα. Αυτές οι προσπάθειες γίνονται μόνο από όσους πιστεύουν στη νίκη του εαυτού τους επάνω σε άλλους και δεν έχουν καμιά φιλοδοξία να καταστρέψουν την άσχημη πλευρά τους. Ίσως αυτό είναι που νιώθω σαν βασική ασυμφωνία ανάμεσά μας. Όλοι τους θέλουν να φτάσουν σε πνευματικά ύψη κουβαλώντας μαζί τους και τον μεγενθυμένο τους εγωισμό. Η αναζήτησή τους δεν είναι παρά ένας αγώνας για να δοξάσουν τον εγωισμό τους και να του προσφέρουν πνευματικές δυνάμεις. 

Οι άνθρωποι που έχουν για προορισμό τους να αναζητήσουν το πνεύμα και να καταστρέψουν τον εγωισμό τους είναι σοβαροί, στοχαστικοί, δε χαρίζονται στον εαυτό τους και κάθε θρίαμβό τους τον βλέπουν σαν κάτι το ανεπιθύμητο, σαν ένα κακό σάρκωμα, σαν κάτι που, αργά ή γρήγορα, πρέπει να διαλυθεί. Χαίρονται όταν η αίσθηση του εγώ τους μικραίνει. Ένα ώριμο εγώ νιώθει ότι δεν επιθυμεί πια να κάνει κάτι για να ενισχυθεί, γιατί έχει φτάσει ένα σημείο ωριμότητας που ξεπερνά πολύ τον μέσο όρο.

από Σοφία Άντζακα

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...