Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Η αποδοχή της μη αποδοχής

 


Να ζεις στο τώρα ήταν και συνεχίζει να είναι η προτροπή των σοφών. Μια φράση που συνεχίζουν να την επαναλαμβάνουν ασυνείδητα τα χείλη μας χωρίς φυσικά να κατανοούν τη σημασία της. Για μένα το να ζούμε τη στιγμή σημαίνει να ζούμε με τέτοιο τρόπο σα να έχουμε ολοκληρωτικά επιλέξει οποιαδήποτε κατάσταση βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία και το τέλος του πόνου. Η αποδοχή της κάθε στιγμής χωρίς καμία κριτική απαιτεί βέβαια απόλυτη συνειδητότητα και εγρήγορση.  Ο εγωικός νους δυστυχώς δείχνει ενδιαφέρον κυρίως για το περιεχόμενο της κάθε στιγμής και όχι για την ίδια τη στιγμή. 

Όταν ο πόνος γίνεται αφόρητος και χάνουμε τη συνειδητότητα μας είναι αδύνατον να αποδεχτούμε αυτό που εκείνη τη στιγμή μας συμβαίνει. Τότε έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία αποδοχής. Να αποδεχτούμε το συναίσθημα που γεννάει η μη αποδοχή του συμβάντος. Αν αισθανόμαστε φόβο να αποδεχτούμε ότι φοβόμαστε. Αν αισθανόμαστε οργή ή ζήλια, να βιώσουμε πλήρως αυτά τα συναισθήματα και να τα αποδεχτούμε. Η αποδοχή ότι αισθανόμαστε έτσι ακριβώς όπως αισθανόμαστε, γρήγορα θα διαλύσει το αντίστοιχο συναίσθημα.

Κι όμως πολλές φορές δε μπορούμε να δεχτούμε ότι βιώνουμε τα συγκεκριμένα συναισθήματα.  Δε μπορούμε να αποδεχτούμε την οργή, το μίσος, τη λαγνεία, το φθόνο κλπ. Δε θέλουμε να υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα μέσα μας κι όμως τα βιώνουμε έντονα. Τότε έχουμε μια τρίτη και τελευταία ευκαιρία αποδοχής που μπορεί να οδηγήσει στη λύτρωση από τον πόνο. Είναι αυτό που βοήθησε εμένα προσωπικά. Είναι η αποδοχή της μη αποδοχής. Αποδέχομαι για παράδειγμα ότι δε μπορώ να αποδεχτώ ότι ζηλεύω, ότι νιώθω λαγνεία, οργή, ανασφάλεια. Αποδέχομαι ότι δε μπορώ ακόμη να αποδεχτώ τα συγκεκριμένα άσχημα συναισθήματα που βιώνω.

Με αυτό τον τρόπο αποφορτίζεται και αλλάζει ο εσωτερικός μου κόσμος γιατί τελειώνουν οι συγκρούσεις μέσα μου. Σταματάει ο εσωτερικός μου διχασμός γιατί πλέον δεν απορρίπτω το κομμάτι που φοβάται, το κομμάτι που θυμώνει κλπ. Όσο απορρίπτω τα κομμάτια του εαυτού μου που δε μου αρέσουν τόσο τα δυναμώνω. Χρειάζεται λοιπόν να δεχτώ το μέρος του εαυτού μου που φοβάται, που νιώθει αμφιβολία για την αξία μου, που ζηλεύει, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο στην αρχή. Στο κάτω-κάτω στην αρχή όλα τα πράγματα φαίνονται δύσκολα μέχρι να γίνουν εύκολα. Ένα μέρος του εαυτού μου υποφέρει αληθινά και είναι ότι χειρότερο να απορρίψω αυτό το μέρος. Πρέπει λοιπόν να πλησιάσω και να γνωρίσω αυτό το κομμάτι, να επικοινωνήσω μαζί του και να το αποδεχτώ πλήρως. Με αυτό τον τρόπο θα περάσω σιγά-σιγά στο δεύτερο στάδιο αποδοχής που είναι η αποδοχή των συναισθημάτων που βιώνω χωρίς καμία κριτική γι’ αυτά, για να αγγίξω τελικά το πρώτο στάδιο αποδοχής που είναι να ζω στο τώρα.  Τότε γίνομαι αληθινός φίλος με την παρούσα στιγμή κι αισθάνομαι άνετα ότι κι αν αυτή παρουσιάσει μπροστά μου. Νιώθω απόλυτη ελευθερία και ευδαιμονία. Νιώθω θαλπωρή και ασφάλεια σαν να επέστρεψα στο σπίτι μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά. 

Όταν δεν αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στο σπίτι σου στην παρούσα στιγμή, οπουδήποτε κι αν πας θα κουβαλάς αγωνία και ανασφάλεια μαζί σου. Η παρούσα στιγμή τελικά είναι αυτή που είναι πάντα. Μπορείς να την αφήσεις να υπάρξει;




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

7 σχόλια:

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

" "god" works in progress" .

την καλημέρα μου Δέλτα.

delta είπε...

Καλησπέρα Πεταλούδα

Να είσαι καλά

Efthalia είπε...

Φίλε μου, τι να πω; Πολύ σημαντικά και σε βάθος όσα εγραψες. Συμφωνώ απόλυτα.
Ακόμα και η αποδοχή της Μη Αποδοχής, δηλώνει αποδοχή. Μου θύμισε τον ορκο των Ανώνυμων Αλκολικών: " να μπορώ ν'αλλάξω αυτό που μπορώ, να δέχομαι εκείνο που δεν μπορώ και να εχω τη σοφία να διακρίνω τη διαφορα ( καθε φορά ).
Στο μέτρο λοιπόν που για τον οποιοδήποτε λόγο εξακολουθείς να αντιστέκεσαι, η απλή αποδοχή της αντίστασης δεν δημιουργεί τουλάχιστον επιπλέον αντίσταση... Κι αργότερα ερχεται και η πολυπόθητη αποδοχή. Γιατι θάρθει, δε μπορει... η συνειδητοποίση μιας κατάστασης και το να αφεθείς στη ροή, απελευθερώνει.

delta είπε...

“H απλή αποδοχή της αντίστασης δεν δημιουργεί τουλάχιστον επιπλέον αντίσταση”

Σωστά το αντιλήφθηκες Έφη μου. Η αποδοχή της αντίστασης δημιουργεί «μη αντίσταση» και μου δίνει ένα σημείο αναφοράς για να πατήσω. Βρίσκομαι λοιπόν ακριβώς εδώ με όλα τα ελαττώματά μου, έχω αποδεχτεί την μη αποδοχή των ελαττωμάτων μου και μπορώ επιτέλους να προχωρήσω.

Η αποδοχή της μη αποδοχής του εαυτού μας όπως είναι αυτή τη στιγμή θα μας οδηγήσει τελικά στην ολοκληρωτική αποδοχή του και στην απελευθέρωσή μας. Το σημαντικό για να φτάσω εκεί που θέλω είναι να μάθω να είμαι ικανοποιημένος με αυτό που τώρα είμαι !

Margo είπε...

To διάβασα προσεκτικά όπως και τα σχόλια.. σκέπτομαι πως όλη αυτή η διεργασία με τον εαυτό, δηλαδή η αποδοχή των ελαττωμάτων που μας βασανίζουν, οδηγεί σε συνειδητή έκφραση.. για παράδειγμα του θυμού; Δηλαδή αν νιώσουμε θυμό και τον αποδεχτούμε θα εκφραστεί συνειδητά ή θα πάψει να υφίσταται;

Και αν συμφιλιωθούμε με το κάθε συναίσθημα και νιώσουμε απόλυτη ελευθερία(τι όμορφα που ακούγεται), πώς θα μας επηρεάσει σε σχέση με τις πιέσεις που δεχόμαστε ως άνθρωποι στην κοινωνία ή στις σχέσεις μας;

Αν το διάβαζα σε στιγμή ηρεμίας ίσως να μην είχα ερωτήσεις, αλλά όντας σε κρίση θυμού και αδυναμίας να την αποδεχτώ στ' αλήθεια, παιδεύομαι και σε παιδεύω Δημήτρη μου :-)

Καλό σου ξημέρωμα!

delta είπε...

Είναι δυνατόν να θυμώσεις συνειδητά Μαρία μου; Δε νομίζω. Το ότι θύμωσες είναι ξεκάθαρο σημάδι ότι έχασες τη συνειδητότητά σου. Συνέβη ένα γεγονός (ή δύο, τρία ή και δέκα συνεχόμενα) το οποίο δε μπόρεσες να το αποδεχτείς και θύμωσες. Αν έχεις εξασκηθεί στο να παρατηρείς τα συναισθήματά σου, ο θυμός είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να σου δείξει ότι εκείνη τη στιγμή που θύμωσες ήσουν ασυνείδητη. Μπορείς να αποδεχτείς το θυμό σου; Γιατί ρωτάς πως θα σε επηρεάσει σε σχέση με τις πιέσεις που δέχεσαι ως άνθρωπος στην κοινωνία ή στις σχέσεις σου; Πιστεύεις ότι σου είναι χρήσιμος ο θυμός; Πιστεύεις υποσυνείδητα ότι θα έχανες κάτι αν δε θύμωνες; Πιστεύεις ότι θα ήσουν παθητική και ότι η κοινωνία θα σε εκμεταλλεύονταν; Είσαι σίγουρη γι’ αυτό; Πότε αντιδράς καλύτερα και σοφότερα όταν είσαι θυμωμένη ή όταν είσαι συνειδητή; Γιατί αν υποσυνείδητα έστω, πιστεύεις ότι ο θυμός είναι σύμμαχός σου και σε βοηθάει τότε δε θα έχεις το κίνητρο για να ξεπεράσεις το θυμό σου.

Αν όμως κατανοήσεις ότι ο θυμός δεν σε εξυπηρετεί σε τίποτα, αν πειστείς ότι πρέπει να υπερβείς αυτό το τόσο άσχημο συναίσθημα που καταστρέφει την εσωτερική σου πρόοδο και θέσεις ως στόχο την αποδοχή του (η οποία σταματάει τη σύγκρουση ανάμεσα σε σένα και στο συναίσθημα που υπάρχει με αποτέλεσμα το συναίσθημα να εξαφανίζεται) και δεν τα καταφέρεις, τότε τι άλλη επιλογή έχεις; Αντί να νιώσεις αδύναμη, να αποθαρρυνθείς και να παραιτηθείς από την προσπάθεια, η λύση μπορεί να παρουσιαστεί στην αποδοχή της μη αποδοχής του θυμού σου και τότε ανακαλύπτεις έκπληκτη ότι η συνειδητή αποδοχή της μη αποδοχής οδηγεί τελικά στην αποδοχή. Αποδεχόμενοι (ή αποδεχόμενοι ότι δεν αποδεχόμαστε) κάθε συναίσθημα που βιώνουμε, τελειώνουμε μια για πάντα με τις εσωτερικές συγκρούσεις και οδηγούμαστε στην απόλυτη απελευθέρωση. Δοκίμασέ το. Θέλει δουλειά, αυτοπαρατήρηση και το κατά δύναμη συνειδητότητα Μαρία μου για να επιτύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η απόλυτη αποδοχή δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Να είσαι καλά

Margo είπε...

Σε καμία περίπτωση ο θυμός δεν είναι εργαλείο. Αντιθέτως μάλιστα αποδυναμώνει και αποπροσανατολίζει.

Η αποδοχή της μη αποδοχής.. δεν είναι απλό ή είναι πολύ απλό. Θα το δοκιμάσω και δόξα το Θεό μου δίνονται πολλές ευκαιρίες..

Σ' ευχαριστώ Θερμά!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...