Ο πλούτος του κάθε σήμερα

Στη γήινη διάρκεια του βίου μας βρισκόμαστε κατά καιρούς μπροστά σε κάποια γεγονότα εξαιρετικά ευχάριστα είτε ιδιαίτερα δυσάρεστα.

Θα μπορούσαμε να δούμε τα ευχάριστα ως δώρα και τα δυσάρεστα ως δοκιμασίες.

Το θέμα είναι ότι κατά κανόνα δεν αξιολογούμε, ούτε τα μεν ούτε τα δε, γι’ αυτό που είναι. Συνήθως εκλαμβάνουμε τα δώρα, όχι ως ευλογίες ή θαύματα, αλλά απλά ως τυχαία, ευχάριστα περιστατικά και συχνά ως δεδομένα.

Όσο για τις δοκιμασίες, δεν τις βλέπουμε ως ευκαιρίες για μια πληρέστερη προσέγγιση στο βαθύτερο εαυτό μας και στα μυστήρια της ύπαρξης, αλλά τις θεωρούμε ατυχίες, σκεφτόμενοι: έτσι είναι η ζωή, αλλά, γιατί σε μένα;

Έτσι ούτε τη μεγάλη χαρά βιώνουμε με πληρότητα και με όλο μας το είναι, αλλά ούτε και τις μεγάλες προκλήσεις αποδεχόμαστε με όλα όσα αυτές εμπεριέχουν.

Αναλογιζόμενοι το «ύψος» και το «βάθος», ούτε σε βάθος ζούμε ούτε και σε ύψος, αφού μέσα μας η μεγάλη ευτυχία υποτιμάται και η μεγάλη δυστυχία, αποφεύγεται. Και τελικά τι απομένει να ζήσουμε; Σε μήκος. Στο επίπεδο δηλαδή του γνωστού και του δοκιμασμένου. «Αυτό ξέρω, αυτό εμπιστεύομαι».

Πολύ αργότερα όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου κι όλα αυτά έχουν περάσει, τα απόγεια και οι θύελλες έχουν καταλαγιάσει κι εμείς έχουμε πάρει αποστάσεις κι από τα δυο,  τότε κάνουμε τον απολογισμό. Διαπιστώνουμε με έκπληξη ίσως ότι, εκείνα που τότε είχαμε ονομάσει αρνητικά, δεν ήταν και τόσο ή τουλάχιστον είχαν και θετικές παραμέτρους. Όσο για εκείνα που θεωρήσαμε απλά ευχάριστες συγκυρίες είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία από αυτή που τους είχαμε δώσει τότε ή πιθανόν, πολύ μικρότερη.

Μόνο που την ώρα του απολογισμού, παρά το ότι είμαστε σε θέση να διακρίνουμε την ουσία, έχουμε χάσει κάτι πολύ σημαντικό:

Την ίδια τη ζωή.

Το εκάστοτε τώρα.

Το συνειδητό βίωμα της ζωής, με τα ύψη και τα βάθη της.

Τον πλούτο του κάθε σήμερα.

Και διαπιστώνουμε ότι εκείνο που ήταν πάντα παρόν ήταν … το μήκος!

Ίσως μια βαθύτερη και πιο έγκαιρη αξιολόγηση και των δώρων αλλά και των δοκιμασιών, να μας προστάτευε από αυτό που ο καθένας θα απεύχονταν να πει κάποτε: «Τώρα πλέον είναι πολύ αργά».   

                                                                                     Από  Καρδιάς