Αντιθέσεις

 

«Φαίνεται η ματαιοδοξία σου από τις τρύπες των ρούχων σου, ω Αρίστιππε» φώναξε ο Σωκράτης στον Έλληνα φιλόσοφο, ο οποίος θέλοντας να επιδείξει σε όλο τον κόσμο την ταπεινότητά του, φόρεσε έναν πολύ παλιό μανδύα γεμάτο τρύπες και τριγύριζε στους δρόμους της Αθήνας.

Κάποιοι είναι υπερήφανοι για τον πλούτο ή τη φήμη τους.  Κάποιοι άλλοι είναι περήφανοι για την ταπεινότητά τους.

Κάποιοι φθονούν τη δόξα ή τα χρήματα του γείτονα. Κάποιοι άλλοι φθονούν τις πνευματικές αρετές του δασκάλου. Κάποιοι τέλος  φθονούν αυτούς που δεν είναι φθονεροί!

Κάποιοι επίσης οργίζονται που δεν είναι γαλήνιοι…

Κάποιος που υποστηρίζει ότι έχει μέσα του αγάπη για όλο τον κόσμο, από φόβο στηρίζει οργάνωση που κακοποιεί λαθρομετανάστες…

Κι εγώ, στοχαζόμενος όλα τα παραπάνω, πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να αποδείξει ότι είμαι καλά για να μη αφήσω τους συνοδοιπόρους μου να αισθανθούν άσχημα. Είναι στιγμές που το χάνω και δε θέλω να το χάνω άλλα όπως προείπα, αποδέχομαι ότι το χάνω. Πόσο απέχει τελικά να γνωρίζεις το μονοπάτι από το να βαδίζεις κάθε στιγμή συνειδητά σ’ αυτό;

Κάθε ελάττωμα είναι πολυπρόσωπο, έχει πολλές αποχρώσεις και μεγάλο βάθος και για να το υπερβούμε είναι θεμελιώδες πρώτα να το κατανοήσουμε σε όλα τα συνειδητά και υποσυνείδητα επίπεδα του νου. Αν για παράδειγμα δε κατανοήσουμε τις ατέλειωτες αποχρώσεις τις απληστίας είναι αδύνατο να γεννηθεί μέσα μας ο αληθινός αλτρουισμός.

Είναι σημαντικό επίσης να κατανοήσω ότι ΕΓΩ δεν μπορώ να γίνω καλύτερος όσο θα υπάρχει μέσα μου το ΕΓΩ. Το ίδιο ΕΓΩ υπάρχει μέσα σ’ αυτόν που είναι άπληστος για υλικά αγαθά, με αυτόν που είναι άπληστος για πνευματικές αρετές. Ίσως στη δεύτερη περίπτωση να είναι περισσότερο «αιθέριο» γι’ αυτό και ανιχνεύεται δυσκολότερα. Το ΕΓΩ όμως δεν μπορεί ποτέ να τελειοποιηθεί. Η τελειότητα γεννιέται μόνο μέσα από τη διάλυση του ΕΓΩ και οποιασδήποτε μορφής αυτό παίρνει. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να στραφούν οι προσπάθειες κάθε ανθρώπου που βαδίζει σε ένα πνευματικό μονοπάτι.

Το να θέλουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας είναι μάταιο, το να επιθυμούμε την αγιότητα είναι φθόνος, το να φθονούμε αρετές σημαίνει ενδυνάμωση του ΕΓΩ με το δηλητήριο της απληστίας. Αντίθετα, κάθε μικρό ή μεγάλο ΕΓΩ που πεθαίνει, αφήνει να ελευθερωθεί ένα μέρος από αυτό που είναι τέλειο, αυτό που είναι γεμάτο από αρετές, αυτό που είναι η ουσία του εσωτερικού μας ΕΙΝΑΙ, το Άφθαρτο, το Άναρχο, το Αιώνιο.

Πολλοί είναι αυτοί που από την τεμπελιά τους ζουν στη μιζέρια, αλλά υπάρχουν δυστυχώς κι εκείνοι που εργάζονται υπερβολικά για να κερδίσουν τη ζωή τους κι όμως τεμπελιάζουν να μελετήσουν και να γνωρίζουν τον εαυτό τους έτσι ώστε να επιτύχουν την πολυπόθητη ολοκληρωτική διάλυση του ΕΓΩ τους και την αληθινή απελευθέρωσή τους. 

  

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...