Πλέοντας προς τη θάλασσα,
μεσ’ το αέναο ποτάμι της ζωής,
με το μικρό τρικάταρτό μου,
αντάμωσα δύο καπεταναίους.
Ο ένας με είπε διάβολο
άνθρωπο ανήθικο, μικρό,
κακόβουλο και ψεύτη,
παράσιτο του κόσμου.
Ο άλλος με είπε άγγελο,
μικρό Χριστό,
μύστη μέγα, φιλόσοφο
και ευγενή ιππότη.
Αυθαίρετη η κρίση τους θα λέγατε..
Κι οι δυο τους δίκιο είχανε
όμως δεν το κατάλαβαν
πως έγινα για μια στιγμή
καθρέπτης του εαυτού τους.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
4 σχόλια:
Ωραίο :))
ελπίζω να είστε όλοι καλά εδώ...
και να περνάτε τέλεια το καλοκαίρι σας, φιλιά πολλά :D!!!
Γεια σου καλή μου "I am love".
Πάντα να βλέπεις το καλό και να αποστρέφεις τα μάτια στο κακό σου εύχομαι. Και το καλό και το κακό μέσα μας βρίσκονται κι εμείς με τη ματιά μας φωτίζουμε αυτό που βλέπουμε στον άλλον.
ετσι είναι Δημήτρη! όπως με ευαισθησία και λυρισμό το αποτύπωσες!!
Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν στον απέναντι τους άυτό που νομίζουν και νιώθουν οι ίδιοι,σύμφωνα με τα έσω τους.Αν ποιο συχνα έμπαιναν στην διαδικασία να σκεφτούν την διαφορέτικότητα στη σκεψη και οντότητα του άλλου και να την αποδεχτούν θα ήταν διαφορετικός ο κόσμος μας..καλύτερος..με λιγότερα μίση..διχόνιες και αρνητική ενέργεια και βούληση..
Καλό Σ.Κ.
@ ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Πως θα μας έβλεπε ένας άγιος άνθρωπος; Πως θα μας έβλεπε ο Χριστός ; Θα αντιλαμβανόταν φυσικά τα ελαττώματα μας αλλά θα έβλεπε πέρα από αυτά, το τέλος της διαδρομής, την αληθινή μας φύση, την φύση που ο ίδιος έχει ήδη εκδηλώσει. Το ποιηματάκι γράφτηκε μέσα από προσωπική εμπειρία. Είναι αλήθεια ότι στο συνάνθρωπό μας βλέπουμε αυτό που είμαστε και μας ενοχλούν τα ελαττώματα που λίγο ή πολύ τα έχουμε κι εμείς.
Καλό Σ.Κ. Πέλα μου
Δημοσίευση σχολίου