Ένα μεγάλο μέρος της δυστυχίας μας έχει να κάνει με την ανικανότητα να παραμείνουμε πλήρως παρόντες. Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα να είμαστε κάπου αλλού προκειμένου να αποφύγουμε τον πόνο, αλλά αυτή η στρατηγική στην πραγματικότητα προκαλεί μεγαλύτερη δυστυχία. Συχνά πρέπει να επιστρέψουμε στον πόνο για να τον διαλύσουμε αργά ή γρήγορα.
Όταν παίζουμε ή γυμναζόμαστε, πολλές φορές συνεχίζουμε περνώντας από το άνετο επίπεδο στο επίπεδο του πόνου. Πονάμε αλλά συνεχίζουμε να παίζουμε, επειδή βρίσκουμε το παιχνίδι διασκεδαστικό. Ο Κένπο Κάρθαρ Ρίνποτσε έγραψε: «Γιατί δεν μπορούμε να χειριστούμε πρόσχαρα κι άλλα ήδη πόνου; Την ικανότητα την έχουμε!» Μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή την τεχνική σε κάθε εμπειρία πόνου. Με το να καλλιεργούμε τη συγκέντρωση, αντικρίζουμε το συναισθηματικό πόνο και τον αντιμετωπίζουμε αμέσως, αντί να τον αγνοούμε και να καθυστερούμε τη διάλυση του.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν φεύγουν όλοι οι πόνοι απλώς με το να δίνουμε προσοχή. Ωστόσο, η δυστυχία ελαττώνεται όταν κατανοήσουμε τη φύση του σωματικού, διανοητικού, συναισθηματικού, αλλά και του πνευματικού πόνου.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
4 σχόλια:
Καλημέρα Νονέ!!
Ο πόνος γίνεται σύντροφος για τους πονεμένους μοναχικούς ανθρώπους!!
Γίνεται το παιδάκι που έχουμε μέσα μας και θέλει φροντίδα!!
Κλαίει κάποιος εντός μας και υποσυνείδητα τον παρηγορούμε.
Τον κλείνουμε καλά μέσα μας και δεν τον αφήνουμε ελεύθερο όπως εγκλωβιστήκαμε κι εμείς.
Είμαστε οι θύτες και τα θύματά του!!
(Είδες τι κάνεις πρωί πρωί πονάω και με βάζεις να φιλοσοφώ!!)
Ρε, τι "πνευματικός" και "διανοητικός" πόνος και πράσινα άλογα;...
Πες ευθαρσώς στο αναγνωστικό κοινό σου ότι έπαθες θλάση από τις μονομαχίες με τους...Ντάλτον...εεε, λάθος, με τους Αβελλαίους ήθελα να πω και άσε τις φιλοσοφίες και τα ιδεολογήματα!...;-)))
Αυτό που όντως ισχύει είναι ότι, παρά τον πόνο, συνέχιζες να τρέχεις, γιατί έβρισκες το παιχνίδι διασκεδαστικό!...
(Χα χα, φιλιά, συνοδοιπόρε μου!)
@ η Γοργονα mare mare
Έχεις δίκιο γοργόνα μου.
Το να σέρνεται στο χώμα ο άνθρωπος το γνωρίζει καλά. Η απελπισία σπάνια είναι κάτι ξένο γι’ αυτόν. Η δυστυχία εξάλλου συνήθως έλκει τον οίκτο των υπολοίπων ενώ η ευτυχία συνήθως τον φθόνο. Ωστόσο η δυστυχία, η απελπισία, η μιζέρια είναι διαστροφές που δεν αντιπροσωπεύουν την αληθινή του φύση. Τη μέρα που θα θελήσει να απεγκλωβιστεί από τις σκονισμένες πεποιθήσεις με τις οποίες έχουν εμποτίσει το είναι του οι απαισιόδοξοι σύμβουλοί του, θα ‘χει μπει κιόλας στο δρόμο που οδηγεί στην ελευθερία.
(πονάνε και οι γοργόνες σαν εμάς τους απλούς ανθρώπους;)
Αχαχαχαχα μας πιάσανε :)))
Φταίω εγώ που σου μιλάω καπετάνιο ενώ ακόμη δεν έχεις κατανοήσει τη διαφορά των αδελφών Ντάλτον με των αδελφών Αβέλλα. Οι Ντάλτον μπορούν να μετρηθούν (Οι Αβέλλα είναι αμέτρητοι…)
Μα και φυσικά έπαθα θλάση στην προσπάθεια να ανακόψω τις ατέλειωτες επιθέσεις των αντιπάλων ενώ κάποιοι άλλοι δοκιμάζανε ψαλιδάκια, ψαράκια και όλα τα υπόλοιπα εις –ακια στην προσπάθεια τους να κάνουν επίδειξη…
Και είναι ο ψυχικός και ο διανοητικός πόνος (ε δεν το αντέχει η ψυχή σου να χάσεις ενώ είσαι καλύτερος από μια θλάση τεταρακεφάλου και μια κεφαλιά που την είδε ο «διαιτητής» άουτ) που μ’ έκανε να υπερβώ τον σωματικό πόνο και να συνεχίσω να τρέχω ενάμισι ημίχρονο με το ένα πόδι.
(έπρεπε τελικά να αφήσω τον γίγαντα Θόδωρο να πατήσει καμιά δεκαριά Αβελλάκια…)
Δημοσίευση σχολίου