Κανένα δέντρο δεν έχει κλαδιά τόσο ανόητα που να παλεύουν μεταξύ τους

Η φιλοδοξία θέλει να πιστεύουμε ότι είμαστε ο μόνος που έχει σημασία. Εάν μας έχει γίνει καλή πλύση εγκεφάλου με αυτήν την πεποίθηση του Εγώ, είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούμε τη γη να υπάρχει χωρίς εμάς – είναι δύσκολο να σκεφτούμε ακόμη κι ένα λόγο για να υπάρχει η Γη εξαρχής! Η λέξη κλειδί σ’ αυτή την πεποίθηση του Εγώ είναι η λέξη διαχωρισμός.

Πιστεύοντας ότι είμαστε διαχωρισμένοι και διαφορετικοί από οποιονδήποτε άλλον, εκπληρώνουμε το πρόγραμμα του ψεύτικου εαυτού. Θυμηθείτε όμως ότι αναδυθήκαμε από τη μη-ύπαρξη, ότι η ενότητα και η ολότητα ήταν τα χαρακτηριστικά μας. Επιτρέψτε σ’ αυτή τη δήλωση του Τόμας Μέρτον να μπει στην καρδιά σας: «Είμαστε ήδη ένα. Αλλά φανταζόμαστε ότι δεν είμαστε. Αυτό που πρέπει να ανακτήσουμε είναι η αρχική μας ενότητα». Τα λόγια του Μέρτον απηχούν την αλήθεια και εναντιώνονται στις επίμονες προσταγές διαχωρισμού του Εγώ.

Το Εγώ εμμένει στον διαχωρισμό επειδή έτσι υπονομεύει την πίστη και την αφοσίωση μας στον αληθινό εαυτό. Όταν αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τον δεσμό που υπάρχει μεταξύ όλων μας, όταν σεβόμαστε τον αέρα που αναπνέουμε, το νερό που πίνουμε, τον ήλιο στον οποίο όλοι βασιζόμαστε και –το πιο σημαντικό- όταν αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε την αόρατη Πηγή που μας έχει δώσει ζωή, τότε το Εγώ μπορεί να επιστρέψει στο μέρος που του αξίζει.

Η δήλωση του Ραμάνα Μαχάρσι «δεν υπάρχουν άλλοι» προκαλεί με ευχάριστο τρόπο τη σκέψη· για μένα, καθιστά ουσιαστικά το Εγώ παντελώς άχρηστο και το βγάζει από τη μέση. Το εγώ επιβιώνει και ευδοκιμεί στηριζόμενο στην πεποίθησή μας ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τους άλλους. Ο διαχωρισμός εξυπηρετεί ως ένας κινητήριος παράγοντας που προωθεί το ταξίδι της φιλοδοξίας μας, κάνοντας μας να επιδεικνύουμε διαρκώς την ικανότητά μας να κάνουμε συγκρίσεις με σκέψεις όπως: Εγώ είμαι πιο όμορφος, πιο έξυπνος, πιο ταλαντούχος, εκτελώ καλύτερα ό,τι αναλαμβάνω κ.ο.κ. Με αυτή τη στάση να είναι παγιωμένη μέσα μας, επιζητούμε διαρκώς να αποδεικνύουμε την ανωτερότητά μας σε σχέση με τους άλλους. Εάν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός –δεν υπάρχουν άλλοι- τότε δεν χρειάζεται να αποδείξουμε την ανωτερότητά μας έναντι κανενός.

Όταν η ιδέα της σύνδεσής μας με τους άλλους είναι κυρίαρχη στις πεποιθήσεις μας, δεν χρειάζεται να έρθουμε αντιμέτωποι με κανέναν, να παλέψουμε για ότι αναγνωρίζουμε ως δικαίωμά μας, να κηρύξουμε πόλεμο, να εκμεταλλευτούμε τους άλλους, να προσπαθούμε συνεχώς να είμαστε κάποιοι ή να σκεφτόμαστε σαν νικητές. Αντίθετα, η αναγνώριση της ύπαρξης και εκδήλωσης του Θεού σε όλους τους άλλους σημαίνει ότι δεν υπάρχει διαμάχη, εφόσον βλέπουμε τον εαυτό μας σε αυτούς. Τότε, κατανοούμε τη σοφία της ακόλουθης παρατήρησης: Όταν κρίνετε άλλους ανθρώπους, δεν τους ορίζετε· αντίθετα, ορίζετε τον εαυτό σας σαν κάποιον που έχει ανάγκη να κρίνει. Όταν είμαστε ανήμποροι να συλλάβουμε την ιδέα του «εχθρού», είμαστε ανίκανοι να πάρουμε μέρος στην εξόντωση ή τον πόλεμο εναντίον οποιουδήποτε μέλους της ανθρώπινης φυλής. Όπως λένε οι ιθαγενείς της Αμερικής: «Κανένα δέντρο δεν έχει κλαδιά τόσο ανόητα που να παλεύουν μεταξύ τους».

Η μελέτη της ιστορίας της ανθρωπότητας αποκαλύπτει ότι είμαστε σε πόλεμο με κάθε κλαδί του ίδιου δέντρου για περισσότερο από το 95% των ετών της καταγεγραμμένης ιστορίας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του Εγώ, που μας πείθει ότι είμαστε διαχωρισμένοι και ότι πρέπει να παλέψουμε, να ελέγξουμε και να κατατροπώσουμε τους «άλλους» που ζουν στην άλλη όχθη του ποταμού, που μιλούν μια διαφορετική γλώσσα, που πιστεύουν σε μια διαφορετική θρησκεία ή που έχουν διαφορετικές πολιτισμικές συνήθειες και συμπεριφορές. Ο ανταγωνισμός, ο πόλεμος, η έχθρα και οι διενέξεις για τις οποίες διαβάζουμε σε όλες τις περιγραφές της ιστορίας του ανθρώπου πηγάζουν από τον ψεύτικο εαυτό που το Εγώ δημιουργεί όταν του επιτρέψουμε να μας πείσει ότι πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή την ψευδαίσθηση του διαχωρισμού μας.

Dr. Wayne W. Dyer

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...