Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

Η Αγάπη ασφυκτιά και θέλει να αναπνεύσει



“Ίσως η αγάπη με την ομορφιά της, θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο. Και αφού υπάρχει τόση, γιατί ακόμη δεν έχει σωθεί ο κόσμος αλλά αντίθετα, υποφέρει όλο και περισσότερο;
Επειδή, ίσως, είναι εγκλωβισμένη.
Μήπως, προϋπόθεση σωτηρίας είναι αυτή η ομορφιά, αυτή η αγάπη, να είναι μοιρασμένη; Και γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Τι την κρατά αιχμάλωτη;”

Το παραπάνω σχόλιο από το Φτερό στον άνεμο στην ανάρτηση της Πεταλούδας «Ψυχή Όμορφη» γέννησε τις επόμενες σκέψεις :



Στην κοινωνία μας που εμείς δημιουργήσαμε σήμερα, η λέξη αγάπη ακούγεται συχνά. Φεύγει από τα χείλια μας με επιπολαιότητα, χωρίς ούτε καν να την αντιλαμβάνεται η ψυχή μας. Η λέξη αυτή, που και το ψιθύρισμά της δονεί τα Σύμπαντα, δεν ταρακουνάει καθόλου την καρδιά μας. Έχουμε τόσο φροντίσει να περιβάλλουμε την ψυχή μας με περιβλήματα, ώστε να μην μπορούν να την αγγίξουν οι Θείοι Αναπαλμοί! Η ύλη, που θελήσαμε να υποτάξουμε, τελικά μας υπόταξε. Η τύφλωσή μας είναι τόσο μεγάλη που βλέπουμε το Φως για σκοτάδι.



Την αληθινή Αγάπη (με άλφα κεφαλαίο), ο άνθρωπος την έχει σα σπόρο μέσα του. Δεν είναι κάτι που πλανιέται γύρω του και τον περιβάλλει. Πηγή της, το εσωτερικό και βαθύτερο «ΕΙΝΑΙ» του. Ανάγκη της να εξωτερικευτεί με χιλιάδες εκδηλώσεις και μορφές. Στο χέρι μας είναι η ανάπτυξη αυτού του σπόρου. Στη δικαιοδοσία μας και στην ελεύθερη βούλησή μας. Και το σημαντικότερο, δεν είμαστε μόνοι. Σε κάθε μικρή προσπάθεια για καλλιέργεια του Ανεκτίμητου αυτού σπόρου, η Άπειρη Αγάπη έρχεται και εναποθέτει το άγγιγμά της. Μα και ένα άγγιγμα της Απειρότητας είναι μια ασύλληπτη ποσότητα βοήθειας για τον περικυκλωμένο από ζιζάνια και παράσιτα μικρό σπόρο. Μ’ αυτό τον τρόπο ο σπόρος μεγαλώνει και σιγά – σιγά βλασταίνει. Κάθε φορά που ένα ζιζάνιο, το οποίο τρέφαμε τόσα χρόνια μέσα μας, το ξεριζώνουμε, αφήνει στη θέση του ένα κενό. Εκεί εναποτίθεται το άγγιγμα της Ύπαρξης σαν Ακτίνα Φωτός και κατακαίει τα εναπομείναντα υπολείμματα.

Όσα περισσότερα ζιζάνια ξεριζώνουμε, τόσο περισσότερες Ακτίνες Φωτός δεχόμαστε. Και όπως τα φυτά ελεύθερα από τα παράσιτα μεγαλώνουν πιο γρήγορα και στρέφονται χαρούμενα προς τον ήλιο, έτσι και μέσα μας μεγαλώνει ένα λουλούδι και πετάει τα πρώτα του πέταλα και αναδίδει την πρώτη του αδύναμη μυρωδιά. Το άρωμα αυτό, η ομορφιά, η αγάπη, συντελούν στο μεγάλωμα του λουλουδιού που κρύβουμε μέσα μας από τη γέννηση μας. Τα πέταλά του αυξάνονται και πληθαίνουν. Η μυρωδιά του ενδυναμώνεται και γίνεται όλο και πιο εκλεπτυσμένη, πιο καλής ποιότητας. Όμως μόνο τότε θα είναι δυνατό και έτοιμο, όταν μοναδικός σκοπός και επιθυμία του είναι να προσφέρει την ευωδιά του, να ενατενίζει και να πλησιάζει το Φως που λατρεύει.



Χάραξε τα λόγια σου και ζωγράφισε τις πράξεις σου στον Ουρανό για να τις βλέπεις κάθε στιγμή. Σύγκρινε τον εαυτό σου με την Τελειότητα χωρίς να σε τρομάζει αυτή η σύγκριση. Αφού είναι γραφτό η Τελειότητα μέσα σου να κατοικήσει, αφού ο προορισμός σου είναι η Τελειότητα, αφού θα γίνεις ΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ, πρέπει να γίνεις Τέλειος. Είναι δυνατόν ποτέ το ατελές να συγχωνευθεί με το Τέλειο;




Είναι καιρός να σταματήσουμε να γονατίζουμε μπροστά στους άλλους. Ας γονάτισουμε μπροστά στον εαυτό μας, γιατί μέσα μας βρίσκεται αυτό που θεωρούμε άπιαστο. Η αληθινή Αγάπη, που χιλιάδες χρόνια καταπιέζεται έντονα, ζητά να εκδηλωθεί. Ασφυκτιά μέσα στα στεγανά τοιχώματά μας και θέλει ν’ αναπνεύσει. Όσο εμείς της κλέβουμε την ανάσα της, πάντα θα δυστυχούμε. Ας κάνουμε την ανάσα της, δική μας. Τότε ίσως δούμε πως αυτή η ανάσα αντιστοιχεί με άπειρες, που μέχρι σήμερα παίρναμε μέσα στο μίσος, την ψευτιά, την αδιαφορία.
Θαύμαζε τον Άνθρωπο που ένιωσε μέσα του την αληθινή Αγάπη σε μια εκδήλωσή της.
Θαύμαζε όμως περισσότερο εσένα, γιατί εσύ θα γίνεις η Αγάπη με τις Άπειρες εκδηλώσεις!


To video έστειλε η Πέλα (ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ)





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

7 σχόλια:

φτερό στον άνεμο... είπε...

Δέλτα, σε ευχαριστώ πολύ που με έκανες κι εμένα μέρος της αλυσίδας. Είναι όμορφο οι σκέψεις μας να ταλαντίζονται.
Πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα γράφεις εδώ και το βίντεο μου άρεσε πολύ.
Τελικά ναι, η αγάπη ασφυκτιά.
Κι εμείς, δυστυχώς, μαζί της.

Κρατώ αυτό "Η τύφλωσή μας είναι τόσο μεγάλη που βλέπουμε το Φως για σκοτάδι" για νυχτερινή καραμέλα στη σκέψη μου και σας καληνυχτώ :)

delta είπε...

@ φτερό στον άνεμο

Καληνύχτα φτερό μου.

Έτσι κι αλλιώς ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα μέρος της αόρατης αυτής αλυσίδας που δένει το Σύμπαν.

Εγώ σ' ευχαριστώ

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Η Αγάπη μέσα μας είναι ικανή αν της δώσουμε χώρο να συρικνώσει την ασχήμια να αναδείξει τα όμορφα Δημ΄ητρη εμείς κρατούμε την δύναμη για να την αναδείξουμε ή να την χάσουμε!!

Χτες η φτερένια της παρέας μεταμεσονυχτια..με ταξίδεψε σε ανατασικές σκέψεις αγάπης και μοιραζομαι το σχόλιο και εδώ με σας..

"Ομορφιά..όμορφη ψυχή..έρωτας..αγάπη..
Πόσο χώρια και πόσο μαζί!!

Ηψυχή είναι πνεύμα εσώτερον..και το πρόσωπο(υλη)λέμε είναι ο καθρεφτης της ψυχής..
πόσες φορές..έχουμε νιώσει θετική ή αρνητική αύρα σε πρόσωπα απέναντί μας;

Αγάπη..έρωτας..συναισθήματα που καθαγιάζουν..ανατάσουν,τα ΟΜΟΡΦΑ της κάθε ΨΥΧΗς,και ελαχιστοποιούν την ασχήμια..

Την ΟΜΟΡΦΙΑ σε ότι αγαπάς..την βλέπεις..αισθάνεσαι..εκπέμπεις..εισπράτεις,με τα ΜΑΤΙΑ της ΨΥΧΗς!!

οταν αγαπάς,βλέπεις την ΟΜΟΡΦΙΑ σε ότι για τους λοιπούς είναι αδιάφορο ή κοινό ή ακόμη και άσχημο!!!

Η ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑ σας φτερένια μου στραφτάλισε πάλι!και μας παρέσυρε και μας σε ΟΜΟΡΦΟΥς ΑΈΡΙΝΟΥς ..ΆΥΛΟΥς χορούς σκέψης!!!

Φιλιαααα σε όλες τις ΟΜΟΡΦΕς ΨΥΧΕς μου!!!! "

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

O ΗΛΙΟΣ

"Κουράγιο περιστέρες και ανεμώνες μου
Οι ωραίες κι οι συντροφιαστές κι οι μόνες μου

Όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται
Ήλιοι μικροί γενείτε κι όλο αλέθετε

.............................

Ρίζα πικρή μου ρίζα και κρυφή πηγή
δώσε την περηφάνια πάρε την οργή

Σ' όλα τα σπίτια σ' όλα τα παράθυρα
δάφνες και κουμαριές και φοινικόκλαρα

Σ' ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο κρασί
νέοι και γέροι κι άντρες ξεμανίκωτοι

Πάρτε μεράκι φλόγα λόγο μάλαμα
πάρτε μικρό λαγούτο πάρτε μπαγλαμά

Ν' αρχίσει το τραγούδι ν' ανεβεί ο καημός
να πάρει και να δώσει ο νους κι ο λογισμός

Τι με το «χα» και με το «νο» και με το «νται»
όλα του κόσμου τ' άδικα ξε-χά-νο-νται. "

απο τον Ηλιο τον Ηλιάτορα του Οδυσσέα Ελύτη

Σκεφτόμουνα πως εμεις οι Ελληνες
απο τα αρχαία χρόνια, μα έτσι μα αλλιώς,
λατρευαμε τον Ηλιο και το Φως.
Ας φερνουμε στο νου μας, όταν κι οποτε σκοτεινιαζει ειτε απο εγνοιες ειτε απο θλιψεις είτε απο οτιδηποτε μας ριχνει τη διαθεση και την πιστη στη ζωή,
ας εχουμε στο νου μας λοιπον,
την Ανατολή του ολολαμπρου ήλιου
κι οχι πια τη δυση του...

το φως ανατελλει καθε μερα,
εκει ειναι,
μπροστα μας,
μας περιβαλλει,
μας ζεσταινει και μας τρεφει
και μας "ζει".

Ας το φέρουμε , παλι, στη θεση που του αξιζει...

Οδηγός μας να ειναι..
ο Ηλιος και το Φως του..

καλημερα

delta είπε...

Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι.

Νίκος Καζαντζάκης


Αγαπώ θα πει χάνομαι λέει ο Καζαντζάκης. Δεν υπάρχω πια. Χάνω το προσωρινό, το φθαρτό το περιορισμένο. Κι όμως ο αληθινός μου εαυτός, ολόκληρη μου η Ύπαρξη διευρύνεται. Δεν γνωρίζω πια που αρχίζει και που τελειώνει. Δεν έχω όρια. Γίνομαι απεριόριστος.

Καλημέρα Πέλα, καλημέρα Πεταλούδα.

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

"Η Αγάπη είναι η δύναμη που μεταμορφώνει την Ψυχή του Κοσμου"

μια και περι αγαπης και περι ψυχής και περι ομορφιάς οι σκεψεις μας,
το μοιράζομαι μαζί σας.

Καλημέρα!
ο ηλιος ειναι λαμπερός σήμερα εδω,
κι αφου εδω κι εκει
δεν υπαρχει
άρα?

delta είπε...

Καλημέρα Πεταλούδα

Ο ήλιος είναι πάντα λαμπερός απλώς κάποιες μέρες τον κρύβουν τα σύννεφα. Κι ύστερα ένα απαλό αεράκι έρχεται και φσσσσσστ... παραμερίζει τα σύννεφα του νου μας και μας αποκαλύπτει τον Ήλιο της Ύπαρξης. Γιατί να μη γίνεις εσύ αυτό το αεράκι;

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...