Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Οι εχθροί μας είναι μια ευλογία

Για να ανθίσει το φυτό πρέπει πρώτα να πεθάνει ο σπόρος. Όταν ο σπόρος εξαφανιστεί , φυτρώνει το φυτό. Από εκείνη τη στιγμή ολόκληρο το σύμπαν μοιάζει να είναι εναντίον του. Άνεμοι, καταιγίδες, παιδιά και ζώα που προσπαθούν να το ξεριζώσουν. Δεκάδες προβλήματα και εχθροί που το μικρό φυτό θα αναγκαστεί να πολεμήσει μόνο του. Είναι όμως στα αλήθεια οι εχθροί του;

Οι άνεμοι της αντιξοότητας δεν φυσάνε εναντίον μας. Μας δίνουν μια ευκαιρία, μας δίνουν μια πρόκληση, μας δίνουν μια δυνατότητα να ριζώσουμε βαθιά. Μας λένε να σταθούμε στο έδαφος και να δώσουμε μια γερή μάχη. Μας δυναμώνουν.

Ας διαβάσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού» του σύγχρονου Βούλγαρου σοφού : Omraam Mikhael Aivanhov


Είναι το ένστικτο που σπρώχνει τους ανθρώπους στην εκδίκηση, δεν είναι η σοφία: σας χτυπούν και χτυπάτε χωρίς να σκεφτείτε. Σας έχω διηγηθεί την ιστορία των τριών γιόγκι που είχαν αποτραβηχτεί στο δάσος; Προσεύχονταν, διαλογίζονταν, ήθελαν να γίνουν τέλειοι ... Κάποιος περνάει από εκεί και δίνει ένα χαστούκι στον πρώτο. Και τι κάνει αυτός; Σηκώνεται πάνω, ορμάει και του δίνει δύο. Πραγματικά, αυτός, υπάρχει η ελπίδα να τελειοποιηθεί! Ο δεύτερος δέχεται κι αυτός ένα χαστούκι: σηκώνεται για να ανταποδώσει, αλλά σκέφτεται για δυο δευτερόλεπτα και ξανακάθεται. Αυτός τουλάχιστον είχε μάθει την αυτοκυριαρχία. ΄Οσο για τον τρίτο ... ούτε που αντιλήφθηκε ότι έφαγε ένα χαστούκι, εξακολουθεί να διαλογίζεται!
.
Λοιπόν, βλέπετε, υπάρχουν βαθμοί.


Ο πρώτος γιόγκι ανήκει στην κατηγορία των κοινών ανθρώπων που ανταποδίδουν πάντα σύμφωνα με τη δικαιοσύνη ... ή ακόμα και με την αδικία! Ο δεύτερος ανήκει στην κατηγορία αυτών που συγκρατούνται, γιατί σκέφτονται. Λέει: «Δεν αξίζει τον κόπο να ανταποδώσω, γιατί θα δυσκολέψω ακόμη τα πράγματα...» ΄Οσο για τον τρίτο, έχει ήδη τόσο εξελιχθεί ώστε να μην αισθάνεται πια τα χτυπήματα του εχθρού του.

Και τώρα θα προχωρήσω ακόμα πιο μακριά για να σας πω ότι οι εχθροί σας είναι μια ευλογία. Σκέφτεστε: «Μα τι λέει, έχασε το μυαλό του πια! Οι εχθροί μας είναι μια ευλογία ;» Αυτή η αντίδραση αποδεικνύει ότι δεν καταλαβαίνετε πολλά πράγματα. Ναι, μια ευλογία, γιατί είναι οι εχθροί που μπορούν να σας βοηθήσουν να γίνετε πιο δυνατοί, πιο ισχυροί και πιο φωτεινοί. Καθώς δεν είστε φωτισμένοι, δεν το βλέπετε, και παραδίνεστε. Αν όμως είστε νοήμονες, θα καταλάβετε ότι σας προσφέρουν την ευκαιρία να γίνετε μια θεότητα. Αυτοί οι εχθροί είναι μεταμφιεσμένοι φίλοι, είναι αυτοί που σας υποχρεώνουν να ασκείστε, να εξελίσσεστε.


Πρέπει να ξέρετε ότι οι δύο αρχές του φωτός και του σκότους εκδηλώνονται ασταμάτητα στον κόσμο και ότι αγωνίζονται αιώνια αναμεταξύ τους. Λοιπόν, αν ανήκετε στα σκοτάδια, θα σας επιτεθεί το φως, κι αν ανήκετε στο φως, θα σας επιτεθούν τα σκοτάδια. Πρέπει να το περιμένετε αυτό. Ναι, αυτό όμως δεν είναι λόγος να σταματήσετε και να μην κάνετε πια τίποτα το καλό, παρά την έλλειψη κατανόησης και την εχθρότητα, πρέπει να εξακολουθείτε, πρέπει μάλιστα να μάχεστε, αλλά να μάχεστε μόνο με τα μέσα του φωτός. Εγώ, σας παρουσιάζω μια τόσο προνομιούχα μέθοδο ώστε, αν με καταλάβετε, θα είστε πάντα ο νικητής, ο θριαμβευτής. Γιατί θα χειρίζεστε δυνάμεις και ενέργειες ανώτερες, ακόμη άγνωστες.


Οι εχθροί είναι ένας πειρασμός που τον στέλνει ο αόρατος κόσμος, γιατί υπάρχει η επιθυμία να τους ανταποδώσουμε με τα ίδια όπλα για να τους δείξουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από αυτούς. Λοιπόν, αυτοί είναι ένας πειρασμός και συνάμα μια ευλογία, που σας αναγκάζουν να εξασκηθείτε. Αντί να τεμπελιάζετε και να κοιμάστε πάνω στις δάφνες σας, σας αναγκάζουν να ξεπερνάτε τον εαυτό σας. Αλλά βέβαια, για να φτάσετε σ' αυτόν το βαθμό της συνείδησης, χρειάζεται πολλή αγάπη, πολλή καλοσύνη ...


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

7 σχόλια:

Φώτης είπε...

Πολύ πολύ σωστά!

Στη θεωρία είμαι 110% σύμφωνος πως οι υποτιθέμενοι "εχθροί" εμφανίζονται στο δρόμο μας για να μας βοηθήσουν να συνειδητοποιήσουμε την πραγματική μας ουσία και τις δυνάμεις μας.
Στην πράξη όμως;...

Μπορώ να απαντήσω με ειλικρινή αγάπη στο μίσος και τις επιθέσεις εναντίον μου;
Μπορώ να στρέψω "και το άλλο μάγουλο" σ' αυτόν που με χτυπάει;
Μπορώ να χαμογελάσω με κατανόηση σαν τον Βούδα, όταν τον έφτυσε στο πρόσωπο ένας αδαής επικριτής;

Εκεί θα δοκιμαστεί η ωριμότητα, το επίπεδο της πνευματικής μου εξέλιξης, η καθαρότητα της συνειδητότητάς μου και η αγάπη μου:
εκεί, στην παλαίστρα των πειρασμών.

Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος ο...Μεγαλοδύναμος στη "Συνέντευξη με τον Θεό" (Neal Donald Walsch):

"Μόνο αγγέλους σας έχω στείλει!"...

Καληνύχτα, φίλε μου!

Φώτης είπε...

Και φυσικά, η υπέρτατη σκηνή συγχώρεσης, εκεί που φανερώνεται το μεγαλείο της αγάπης, είναι η φράση που ακούστηκε πριν 2000 χρόνια στον Γολγοθά:
"Πάτερ, άφες αυτοίς! Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!"

(Μόλις βρήκα το θέμα της επόμενης ανάρτησης!...)

Margo είπε...

Οι "εχθροί" μας λειτουργούν και ως ένδειξη για το πόσο δρόμο έχουμε διανύσει ή έχουμε ακόμη μπροστά μας για να γαληνέψει η ψυχή μας.
Ίσως από τα δυσκολότερα μαθήματα αυτό της αγάπης..
Καλημέρα!

delta είπε...

@ Fotis

Η θεωρία από μόνη της λίγα πράγματα μπορεί να προσφέρει. Η επανάληψη της θεωρίας και η βαθιά κατανόηση της είναι σίγουρα η αρχή για την δύσκολο δρόμο της πνευματικής εξέλιξης. Ακούμε π.χ. για το κάρμα και οι περισσότεροι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται σαν μια δράση που θα ξεπληρώσουν σε μια επόμενη ζωή. Το κάρμα όμως ξεπληρώνεται εδώ και τώρα. Άμεσα ! Όταν βιώνουμε μίσος για τους «εχθρούς» μας ποιος υποφέρει ; Εμείς ! Πότε υποφέρει ; Εκείνη τη στιγμή. Άμεσα !
Για να προχωρήσουμε όμως πραγματικά στο δύσκολο αυτό δρόμο χρειάζεται εφαρμογή της θεωρίας. Χρειάζεται αλλαγή της συμπεριφοράς μας. Διότι αν κάνουμε συνεχώς τα ίδια, τι αλλαγή μπορούμε να περιμένουμε ; Μέσα από τα αποτελέσματα της εφαρμογής της θεωρίας θα πειστούμε για την χρησιμότητα της.

Σαφώς είναι δύσκολο. Αν ήταν εύκολο θα το εφαρμόζανε όλοι

Καλό βράδυ Φώτη

delta είπε...

@ Margo

Καλησπέρα Margo

Ακριβώς έτσι είναι !
Υπάρχουν επίπεδα συνειδητότητας και σ’ αυτά προσπαθούμε να ανέλθουμε. Το καθένα από τα τρία επίπεδα που αναφέρει ο Aivanhov χωρίζεται σε δεκάδες υποεπίδα. Αυτό που μας κατατάσσει σε κάποιο επίπεδο είναι ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε όταν δεχόμαστε επίθεση.
Καλό βράδυ

Nath είπε...

Καλησπέρα σε όλους!

Πιστεύω ότι για να σταματήσουμε πραγματικά και ουσιαστικά να ανταποδίδουμε αρνητικές πράξεις, συναισθήματα αλλά και σκέψεις χρειάζεται να έχουμε φτάσει σε ένα στάδιο της εξέλιξής μας που να βιώνουμε την επίθεση μας προς τον άλλο, ως επίθεση στον ίδιο μας τον εαυτό.

Προσωπικά κάποιες από τις φορές που δεν ανταπόδωσα οφειλόταν στο ότι καταλάβαινα (έστω και ασυνείδητα) ότι αυτό θα ήταν χτύπημα σε μένα την ίδια και όχι σε αυτόν που ίσως με αδίκησε.
Και θυμάμαι πολύ καλά την φορά που όταν ένιωσα προδοσία και αδικία και αντέδρασα κάθετα, αυτή μου η αντίδραση τελικά γύρισε ενάντιά μου και ότι με την άμεση αντίδρασή μου αδίκησα τον εαυτό μου εγώ η ίδια.

Ο δρόμος είναι μακρύς και λάθη γίνονται πολλές φορές, είναι σκληρό όταν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, αλλά έτσι θυμόμαστε καλύτερα.

Καλό Βράδυ!

delta είπε...

@ Nath

Συμφωνώ ότι εκεί πρέπει να φτάσουμε Ναθ. Στην επίγνωση ότι, με τον συνάνθρωπό μας, με τον απέναντί μας, με τον ανταγωνιστή μας δεν μας χωρίζει τίποτα. Μέχρι τότε ας μάθουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας. Κυρίως στις δύσκολες στιγμές. Στις στιγμές που δέχεται επίθεση το εγώ μας. Να παρατηρούμε τι μας ενοχλεί και πως αντιδρούμε. Μπορεί τελικά να αντιληφθούμε μέσα από αυτή την συνεχόμενη παρατήρηση την μικρότητα, την ανυπαρξία του ΕΓΩ !

Καλό βράδυ Ναθ ...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...