Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Το μεγάλο μυστικό

Ρώτησαν οι μαθητές τον Ιησού όπως διαβάζουμε στο κατά Θωμά Ευαγγέλιο :

«Πες μας πως μοιάζει το βασίλειο του Ουρανού ;»
Κι εκείνος τους είπε :
«Είναι όπως ο σπόρος του σιναπιού, ο πιο μικρός από όλους τους σπόρους, που όταν πέφτει στο οργωμένο χώμα μεγαλώνει σε τεράστιο δέντρο και γίνεται καταφύγιο για όλα τα πουλιά του ουρανού»

Ο Ιησούς μίλησε πολλές φορές για το σπόρο του σιναπιού. Ο σπόρος του σιναπιού είναι ο πιο μικρός από όλους τους σπόρους μα έχει μια μυστηριώδη ποιότητα : όταν μεγαλώνει γίνεται το πιο μεγάλο φυτό. Ο Θεός είναι αόρατος και το σύμπαν είναι η πιο ορατή του δημιουργία. Το σύμπαν είναι το δέντρο. Ο Θεός είναι ο σπόρος. Ο Θεός είναι το ανεκδήλωτο. Το σύμπαν είναι αυτό που έχει εκδηλωθεί. Και αν υπάρχει το σύμπαν τότε υπάρχει και ο σπόρος. Πως μπορεί να υπάρξει ένα δέντρο χωρίς το σπόρο ; Ο σπόρος πρέπει να πεθάνει. Μόνο τότε μπορεί να γίνει δέντρο. Γι’ αυτό ο Θεός βρίσκεται παντού όπως ο σπόρος βρίσκεται μέσα σ’ ολόκληρο το δέντρο. Δεν μπορείς όμως να βρεις τον σπόρο. Ο σπόρος έχει πεθάνει μέσα στο δέντρο. Έγινε το ίδιο το δέντρο. Ο Θεός έγινε το σύμπαν. Δεν είναι χωρισμένος από αυτό. Δεν είναι όπως ο μαραγκός, που φτιάχνει ένα τραπέζι και παραμένει χωρισμένος από αυτό. Είναι όπως ο σπόρος, που γίνεται δέντρο κι ύστερα χάνεται μέσα σ’ αυτό το δέντρο.

Στην προκειμένη περίπτωση όπως μας είπε παραπάνω ο Όσσο το δημιούργημα, το εκδηλωμένο Σύμπαν έλαβε ύπαρξη φυλακίζοντας στα δεσμά του χώρου και του χρόνου τον Ανεκδήλωτο, τον ίδιο τον δημιουργό του. Ο Θεός πέθανε και η θυσία του αυτή ήταν η πρώτη πράξη της δημιουργίας του κόσμου.

Η Περσεφόνη, ο Όσιρις, ο Διόνυσος και εν σύνοψη ο Ιησούς Χριστός ένα πράγμα καταδεικνύουν : το Θεό σταυρωμένο στην ύλη! Μόνον αν κομματιαστεί ο Όσιρις μπορεί να προέλθει το Σύμπαν ! Ο Θεός υποφέρει και αγωνίζεται δια της φύσεως και της ανθρωπότητας να ανέλθει το Γολγοθά της ύλης και της διπολικότητας. Κι ο αγώνας αυτός συνταράσσει το Σύμπαν από το απειροελάχιστο κουάρκ μέχρι τους γιγάντιους γαλαξίες όπου ο ίδιος νόμος της εκδήλωσης διοικεί σύμφωνα με το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις τη γην αποθάνη αυτός μόνος μένει, εάν δε αποθάνη πολύν καρπόν φέρει»

“Η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί”

Ποιος αλήθεια ζει σήμερα με αυτόν τον τρόπο ; Σαν να έχει την βασιλεία των ουρανών μέσα του ; Μόνο γκρίνια και ταλαιπωρία και κακομοιριά βλέπουμε γύρω μας. Ζητιανεύουμε τον οίκτο των ανθρώπων εμείς οι κάτοχοι του θείου σπινθήρα, οι ζωντανοί Θεοί.

Αν καταλάβουμε ότι με τον γείτονα μας, με τον συνεργάτη μας αλλά και με τον ανταγωνιστή μας είμαστε ένα, είμαστε μια διαφορετική έκφραση μιας μοναδικής και ανέκφραστης ενότητας τότε αυτόματα τελειώνει η ζήλια, ο ανταγωνισμός, η κακία, το μίσος και μένει μόνο η αγάπη, η αληθινή και αγνή αγάπη. Αυτή η συνειδητοποίηση της απόλυτης ενότητας είναι, ίσως, η πλέον θαυμαστή εμπειρία από όλες όσες βιώνει ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της εξελίξεως του – μια ευδαιμονία το βάθος της οποίας είναι απερίγραπτο. Τότε και μόνον τότε μπορούμε να φτάσουμε στο μεγαλείο να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο στο επιτιθέμενο όπως μας δίδαξε ο μεγαλύτερος μύστης όλων των εποχών, ο Ιησούς Χριστός.

Θα ξαναβρούμε τον Θεό όπως μας λέει ο Όσσο μόνο όταν εκείνο το δέντρο πάψει να υπάρχει.
Οι επιστήμονες μπορεί να πάρουν το δέντρο να το κόψουν κομματάκια, να το αναλύσουν, όμως δε θα βρουν σπόρο μέσα του. Όπως δε θα καταφέρουν να βρουν και το δέντρο μέσα στο σπόρο. Μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν γνωστά μόνο μέσα από την ολότητα τους. Δεν μπορούμε να τα αναλύσουμε διότι είναι μεγαλύτερα από τα μέρη που τα αποτελούν. Εκεί βρίσκεται το βασικό πρόβλημα γι’ αυτούς που αναζητούν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι μεγαλύτερη από όλα τα μέρη της ενωμένα μαζί. Δεν είναι μόνο το σύνολο των στοιχείων, είναι κάτι ακόμη μεγαλύτερο.
Μια μελωδία δεν είναι απλώς και μόνο το σύνολο από τις νότες της. Είναι κάτι ακόμη πιο μεγάλο. Όταν όλες οι νότες συναντιούνται, τότε δημιουργείται μια αρμονία, που δεν υπήρχε σε κάθε νότα ξεχωριστά.

Αν θέλουμε να δούμε το βασίλειο του Θεού πρέπει κι εμείς να πεθάνουμε σαν το σπόρο. Ξαφνικά υπάρχει το δέντρο. Εμείς δεν υπάρχουμε πια αλλά ο Θεός. Ποτέ ΕΓΩ δεν θα συναντήσω τον Θεό. Αν εγώ υπάρχω τότε ο Θεός δεν υπάρχει γιατί ο σπόρος βρίσκεται εκεί. Όταν εξαφανίζομαι τότε εμφανίζεται ο Θεός. Όσο υπάρχει η προσωπικότητα η ατομικότητα παραμένει θαμμένη μέσα της.

Ο σπόρος περιέχει το δέντρο, αλλά ο σπόρος μπορεί να σκοτώσει το δέντρο. Αν ο σπόρος γίνει εγωιστικός, αν ο σπόρος σκέφτεται, «εγώ είμαι αρκετός» κι αρχίσει να φοβάται το θάνατο τότε αυτό που τον περικλείει γίνεται η φυλακή του. Το ίδιο το κέλυφος που τον προστάτευε πριν μπει στο κατάλληλο έδαφος θα γίνει η φυλακή του. Και τότε το δέντρο πεθαίνει μέσα στο σπόρο και ο Θεός δεν υπάρχει πια. Υπάρχει μόνον ο τυφλός, γκρινιάρης, κακόμοιρος και αδύναμος άνθρωπος που όλα και όλοι του φταίνε. Ας πούμε ότι μέσα στο Ναό μας υπάρχει μόνο μία θέση και σ’ αυτή μπορεί να καθίσει ή το ΕΓΩ ή ο Θεός.

Εμείς είμαστε οι σπόροι, είμαστε οι εν δυνάμη Θεοί, είμαστε η δυνατότητα του βασιλείου. Ας ετοιμαστούμε να πεθάνουμε γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναγεννηθούμε.

Καλή Φώτιση

14 σχόλια:

LAMDA είπε...

Πολύ ωραία ανάλυση Δελτα! Πράγματι είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι όλοι και όλα αποτελούν εκφράσεις του Θεού, μέρος του όλου όπως ανέφερε ο Πλωτίνος στην συστημητική θεώρηση! Εξετάζοντας τη φύση, το σύμπαν, τα φαινόμενα δηλαδή τον μακρόκοσμο και τον μικρόκοσμο συνάμα με το να ενδοσκοπήσουμε στα εσώψυχα μας, τότε ίσως δούμε την λάμψη του θεού. Αλλά αντί να κάνουμε αυτό, ασχολούμαστε με τους άλλους, φθονούμε, μαλώνουμε, αναλωνόμαστε στην υλιστική πραγματικότητα, μένουμε κλεισμένη στην φυλακή μας όπως λές.

delta είπε...

“Αλλά αντί να κάνουμε αυτό, ασχολούμαστε με τους άλλους, φθονούμε, μαλώνουμε, αναλωνόμαστε στην υλιστική πραγματικότητα”

Νομίζω ότι όλες αυτές οι ενέργειες μας, απορρέουν από το πρωταρχικό συναίσθημα του φόβου, ο οποίος οφείλεται στην υποσυνείδητη γνώση της απομάκρυνσης μας από την πηγή μας.

platonas είπε...

Το ερώτημα μου είναι αν φτάνει αυτή η συνειδητοποίηση της απομάκρυνσης από τον αληθινό μας εαυτό για να ξεπεράσουμε τον φόβο ;

Aspasia είπε...

Συνήθως φοβόμαστε αυτά που φοβούνται και οι άλλοι γύρω μας ή αυτά που μας λένε κάποιοι ειδικοί ότι πρέπει να φοβόμαστε: τους σεισμούς, τις πυρκαγιές, την ανεργία, τον καρκίνο, το AIDS, τη νόσο των γουρουνιών.
Tον μεγάλο κίνδυνο τον κουβαλάμε επάνω μας, ο μεγάλος μας εχθρός βρίσκεται μέσα μας και λέγεται εγωισμός. Εγωισμός με όλα του τα παρακλάδια: φιλαυτία, υπερηφάνεια, έπαρση, προβολή κλπ.

delta είπε...

Είναι αληθινός ο φόβος ή μήπως είναι και αυτός δημιούργημα του ΕΓΩ μας ;

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε φίλε Πλάτωνα παρά να παρατηρούμε τον φόβο μας προσπαθώντας να αντιληφθούμε αν τελικά είναι αληθινός, αν πράγματι υπάρχει. Διότι αν δεν υπάρχει, αυτό σημαίνει ότι τελικά ποτέ δεν απομακρυνθήκαμε ουσιαστικά από την πηγή μας. Τι θα μπορούσε να φοβηθεί αυτός που βρίσκεται αγκαλιά με την αλήθεια ;

Σ’ αυτό το σημείο - στην ανυπαρξία του φόβου - συμφωνούν οι περισσότεροι μεγάλοι διδάσκαλοι, αλλά εγώ θα παραθέσω ένα απόσπασμα πάλι από τον Όσσο καθώς αυτόν έχω μελετήσει καλύτερα :

…ο φόβος είναι όπως η σκιά
μπορείς να την πολεμήσεις όχι όμως να τον νικήσεις. Στο μονοπάτι πρέπει κανείς να είναι πολύ συνειδητός για το αν πολεμάει με κάτι που δεν υφίσταται, και δεν είναι παρά η ίδια του η προβολή, αλλιώς το ταξίδι συνεχίζει να γίνεται μακρύτερο…

vlachos είπε...

Τελικά πρέπει να «πεθάνουμε» ? να συνειδητοποιήσουμε τους «φόβους» μας και να τους δουλέψουμε έναν- ένα? Και το ερώτημα πάλι είναι πόσοι είναι αυτοί οι φόβοι ?
Μήπως τελικά είναι ένας και μοναδικός και από αυτόν ξεκινούν όλα τα άλλα ?Ο θάνατος-απειλή ! Ο φοβερός και τρομερός που κανείς δεν γλιτώνει !Και ο φόβος να μην χάσουμε την ζωή μας και δεν προλάβουμε να κάνουμε αυτά που επιθυμούμε, να αποκοπούμε από την αίσθηση? Και ο φόβος να μην χάσουμε αυτούς που αγαπάμε? Η συνειδητοποίηση του θανάτου ως λύτρωση ή σαν μετάβαση σε ένα άλλο στάδιο συνειδητότητας, πρέπει κατά την γνώμη μου να δουλεύεται διεξοδικά, δεν υπάρχει φόβος μόνο καμπανάκια που δονούν τον νου μας .Και ο νους μας μέσο της σκέψης και του συναισθήματος μεταφράζει τον φόβο. Δεν είμαστε οι ιδέες που έχουμε ούτε τα συναισθήματα που βιώνουμε μια δεδομένη στιγμή αλλά μια εμπειρία που με τα χρόνια ωριμάζει. Η ανιδιοτελή αγάπη, η προσφορά, η μεγαλοψυχία, η κατανόηση και η ταπεινότητα που δίδαξε ο Ιησούς Χριστός πρέπει να είναι πάντα μέσα μας έτσι ώστε η αρχή των παθών και των επιθυμιών μας να γίνονται μαθήματα ζωής.

delta είπε...

Ένας είναι ο φόβος όπως λες φίλε Βλάχο. Στον φόβο θανάτου θεμελιώθηκαν όλες οι θρησκείες.

Μήπως αν σκοτώσουμε τον εγωισμό μας πριν πεθάνουμε καταφέρουμε να γίνουμε αθάνατοι ;

Και βέβαια συμφωνώ μαζί σου πως το καλύτερο όπλο που έχουμε είναι αυτό που φωνάζουν όλοι οι μύστες στο βάθος των αιώνων η "ανιδιοτελής αγάπη"

Σ' ευχαριστώ

LAMDA είπε...

Μήπως τελικά αυτό που μας κρατάει μακρυά από την Πηγή μας, μήπως τελικά οι φόβοι μας ακόμα και ο αρχεγονος φοβος του θανατου, βασιζεται στην αγνοια όπως είπε ο ΙΑΝΝΙS στα σχόλεια του πολύ ωραίου άρθρου του για τον Θάνατο;

"Η γνωση, η βαθυτερη κατανοηση,
οτι δεν ειμαστε το σωμα, δεν ειμαστε ο νους, αλλα αυτοι που εχουν σωμα και νου... απελευθερωνει" όπως είπε ο IANNIS και συμφωνώ μαζί του.

Και για να το πετύχουμε αυτό κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να ξυπνήσουμε από την λίθη στην οποία πέφτει η ατομικότητα μας, η πνευματικότητας μας ή όπως θέλετε πείτε το, μετά από κάθε ενσάρκωσή μας. Λίθη που οφείλεται σε όλες της παραστάσεις, βιώματα, εμπειρίες, διδαχές σχετικά με την υλική πραγματικότητα της κάθε εποχής που ζούμε γιατί έτσι μας γαλουχεί το σύστημα από παιδιά. Μόλις ωριμάσουν οι προϋποθέσεις για τον καθένα μας, αρχίζουμε να αφυπνιζόμαστε εσωτερικά, συνειδητοποιούμε σιγά-σιγά την απομάκρυνσή μας από την Πηγή μας και ξεκινάμε με την πορεία της εσωτερικής μας εξέλιξης, σκοτώνοντας ή προσπαθώντας τουλάχιστον, αυτό το τέρας, το ΕΓΩ, κατευνάζοντας και ελέγχοντας τα πάθη μας, και αγαπώντας ανιδιοτελώς όπως αναφέρθηκε!

delta είπε...

Νομίζω φίλε Λάμδα πως ταυτιζόμαστε πλήρως.
Η λέξη α-λήθεια εξάλλου προέρχεται από το στερητικό –α και τη λήθη.
Πρέπει να ξεπεράσουμε τη λήθη μας, να ξαναθυμηθούμε τον αληθινό εαυτό μας.

Γιατί φθονούμε τον συνάνθρωπό μας άραγε ;
Επειδή συγκρίνουμε τον εαυτό μας μαζί του.
Και γιατί τον συγκρίνουμε ;
Επειδή έτσι μας μάθανε από μικρούς.
Κοίτα τον γιο της γειτόνισσας πως πρόκοψε, έτσι να πετύχεις κι εσύ, να γίνεις καλύτερος κλπ.

Ας αφήσουμε τα όμορφα λόγια όμως που δεν έχουν καμία αξία κι ας κάνουμε πράξη επιτέλους την αγάπη. Ας αγαπήσουμε πραγματικά τον συνάνθρωπό μας. Πρώτα τον φίλο μας κι έπειτα αν μπορούμε τον εχθρό μας κι ας αφήσουμε τους σκορπιούς και τα φίδια ήσυχους. Μπορούμε να αγαπήσουμε τον εχθρό μας ; Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση κι αυτή η πράξη θα μας βοηθήσει να ανέλθουμε πραγματικά στην εξελικτική κλίμακα. Τα όμορφα λόγια είναι μόνο για να ικανοποιούν το ΕΓΩ μας όταν δεν γίνονται πράξη.

Σ’ ευχαριστώ

LAMDA είπε...

Έχεις δίκιο Δέλτα!

delta είπε...

Το προηγούμενο άρθρο μου μιλούσε για νόμους περιορισμού που διαμορφώνουμε για τους εαυτούς μας. Έχουμε δυστυχώς διαμορφώσει νόμους περιορισμού στον τρόπο που βλέπουμε τους ανθρώπους.

Λέμε είναι αλβανός, είναι λαθρομετανάστης, είναι μαύρος και άρα σύμφωνα με αυτά που έχω ακούσει κι έχω δει στην τηλεόραση είναι επικίνδυνος. Δεν βλέπουμε τον άνθρωπο αλλά την διαμορφωμένη εικόνα που ανακαλούμε από την μνήμη μας, όπως λέει ο Κρισναμούρτι. Αν συμφωνούμε ότι προερχόμαστε όλοι από την ίδια πηγή ας προσπαθήσουμε να τον δούμε με καινούργια μάτια. Να έρθουμε στην θέση του και να βιώσουμε την δυστυχία του, η οποία είναι και δικιά μας δυστυχία. Να δούμε ένα πνευματικό ον τέλειο που έχει ξεχάσει τον εαυτό του και έχει παγιδευτεί στην ύλη, όπως παγιδευμένοι είμαστε και εμείς. Να βιώσουμε την θλίψη που βαραίνει και τους δυο μας. Τότε ίσως να αντιληφθούμε ότι το μόνο στο οποίο διαφέρουμε είναι η εξωτερική εμφάνιση και όσα στην διάρκεια των αιώνων έχουν επικαθίσει στην ψυχή του καθενός μας. Ίσως να καταλάβουμε ότι είμαστε αδέλφια που δε μας χωρίζει τίποτα. Και τελικά να βιώσουμε γι’ αυτόν την ίδια αγάπη που βιώνουμε για τα παιδιά μας.

kelly alamanou είπε...

Ειλικρινά δεν θυμάμαι που το είχα διαβάσει αλλά μου΄μεινε.
"Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις"

delta είπε...

@ Κέλλυ

Είναι "μοναστηριακός λόγος" που αναφέρεται κυρίως στην υπέρβαση της αμαρτίας γιατί όχι όμως και στο θάνατο της προσωπικότητας, στο θάνατο του κατώτερου ΕΓΩ μας ώστε να αναστηθεί η ατομικότητα μας, ο αληθινός εαυτός μας.

Σ' ευχαριστώ

Χριστίνα είπε...

Υπέροχη ανάρτηση, καλέ μου συνταξιδιώτη..
Καλό μας ταξίδι, λοιπόν...
Ταξίδι προς τα ένδον, μετα-νοώντας ας ανα-γνωρίσουμε την αληθινή μας Φύση

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...