Καθημερινοί τρομοκράτες

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αντιμετωπίσουμε τα βάσανά μας. Μια πολύ κοινή στρατηγική είναι η προσπάθειά μας να τα ξεφορτώσουμε σε κάποιον συνάνθρωπό μας. Βραχυπρόθεσμα αυτό μοιάζει με το ανθρώπινο ισοδύναμο της σειράς υπαιτιότητας σε μια φάρμα: το αφεντικό σας βάζει τις φωνές∙ εσείς φωνάζετε στο παιδί σας∙ το παιδί σας κλωτσάει το σκύλο. 

Δυστυχώς τα βάσανα δεν είναι σαν το ποδόσφαιρο. Δεν μπορούμε να τα «κάνουμε πάσα» σε κάποιον άλλον και επομένως να μη μας ανήκουν πια. Αν προσπαθήσουμε, θα δούμε ότι αυτό έχει ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Δηλαδή, δε μπορούμε να ξεφορτωθούμε τα προβλήματά μας με το να τα μεταφέρουμε σε άλλους. Αυτό απλώς αυξάνει την παρουσία τους στον κόσμο. Οι άνθρωποι που ψάχνουν άλλους ανθρώπους απλώς για να τους κάνουν συνένοχους στα βάσανά τους, στην πραγματικότητα υποφέρουν διπλά: πρώτον, από αυτό που πρωτίστως τους ενοχλεί και, δεύτερον, από την αυταπάτη ότι κάνοντας τους άλλους συνένοχους θα ελαφρύνουν τα δικά τους προβλήματα.

Τα πιο φρικιαστικά παραδείγματα ως προς αυτή την περίπτωση παρέχονται από μανιακούς δολοφόνους, τρομοκράτες και γενοκτονικούς μαζικούς δολοφόνους. Τέτοιοι άνθρωποι κατοικούν σε ένα κόσμο κόλαση, στον οποίο διψούν να κάνουν κακό στους άλλους και τελικά να πεθάνουν και οι ίδιοι. Προκαλούν άσπλαχνα πόνο και βάσανα στα θύματά τους και οδυνηρές μνήμες μιας ζωής στους φίλους και στις οικογένειες των θυμάτων. Μερικοί από αυτούς εμφανίζονται ανίκανοι να νιώσουν τα άλλα άτομα σαν ανθρώπους – ίσως επειδή δεν βιώνουν τους εαυτούς τους σαν ανθρώπους. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για οποιονδήποτε εσκεμμένα δημιουργεί τέτοια βάσανα στον κόσμο. Υπάρχουν ήδη αρκετά, μέσω φυσικών αιτιών και του φυσικού αγώνα της ζωής. Γιατί να κάνουμε τα πράγματα πιο δύσκολα από ότι είναι; Το να μεταφέρουμε τα βάσανα μας στους γύρω μας είναι ο χείριστος τρόπος να τα αντιμετωπίσουμε, για εμάς και για όλους όσους συναναστρεφόμαστε.

Οι άνθρωποι που ακολουθούν αυτό το βλαβερό μονοπάτι, είτε λειτουργούν μόνοι τους, είτε υποτάσσουν τους πόρους ολόκληρων πληθυσμών στη βλαβερή τους θέληση, δε βρίσκουν ούτε καταφύγιο, ούτε ασφαλές λιμάνι σε αυτόν τον κόσμο. Είναι κυνηγημένοι, καταδιωγμένοι και κατάπτυστοι και τελικά συναντούν την καταδίκη που έχουν ορίσει οι ίδιοι. Μπορούν να εξαπλώσουν τα βάσανά τους στους άλλους για κάποιο καιρό, αλλά όχι για πολύ. Δεν μπορούν ούτε να κάνουν ολόκληρο τον κόσμο να υποφέρει ούτε να υποχρεώσουν τον κόσμο να ανεχθεί την κόλασή τους. 

"Η θέληση αυτού που ευχαριστιέται από τη σφαγή των ανθρώπων δεν μπορεί να επιβληθεί στον κόσμο."

Λάο Τσε

Βάλτε τέλος στα βάσανα εντός σας. Αν υποφέρεται από μια ασθένεια, αυτή η ασθένεια είναι μέσα στο κορμί σας και πρέπει να γιατρευτεί εκεί. Γιατί θα έπρεπε η δυσαρέσκεια να είναι τόσο διαφορετική; Αλλά φαίνεται ότι είναι πολύ πιο δύσκολο για τους ανθρώπους να κατέχουν τη δυσαρέσκειά τους, γιατί πρέπει να δεχτούν την υπευθυνότητα για ό,τι σκέφτονται, προκειμένου να εξαλείψουν τη δυσαρέσκεια μέσα τους. Είναι πολύ ευκολότερο, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, να κατηγορείτε τους άλλους: «Αυτός με κάνει δυστυχισμένη» ή «αυτή δεν με εκτιμά» ή «η κοινωνία μου φέρεται άδικα». Είναι πολύ δυσκολότερο να παραδεχτείτε ότι μερικές από τις πεποιθήσεις ή τις προσδοκίες σας δουλεύουν ενάντια στα καλύτερα συμφέροντά σας και ακόμη δυσκολότερο να αποφασίσετε τι να κάνετε ώστε να το αντιμετωπίσετε. Μακροπρόθεσμα όμως, ο μόνος τρόπος να σταματήσετε τα βάσανά σας είναι να τα αποκηρύξετε. Αλλά για να το κάνετε αυτό, πρέπει να παραδεχθείτε ότι σας ανήκουν, πρώτα από όλα.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...