Συναισθηματική ωρίμανση

“Αν κάποιος σου δώσει ένα αναμμένο κάρβουνο κι εσύ δεν το πάρεις, σε ποιανού το χέρι μένει ;”

Αυτό που λέει ή κάνει ο άλλος, όσο άσχημο κι αν είναι, δεν μπορεί στην πραγματικότητα να μας ενοχλήσει ή να μας εξοργίσει αν δεν το επιτρέψουμε εμείς. Ο μόνος τρόπος να μας ενοχλήσει είναι μέσω της σκέψης μας. Για παράδειγμα, όταν θυμώσουμε, ακολουθούμε τρία στάδια:

Πρώτα σκεφτόμαστε αυτά που είπε ο άλλος.

Μετά σκεφτόμαστε ότι αξίζει να θυμώσουμε και αναπτύσσουμε μέσα μας το συναίσθημα της οργής.

Στη συνέχεια αποφασίζουμε να ενεργήσουμε. Ίσως να μιλήσουμε ή να φερθούμε με τρόπο ανάλογο με το δικό του.

Βλέπουμε ότι η σκέψη, το συναίσθημα, η αντίδραση και η δράση, συμβαίνουν όλα στο νου μας. Δεν υπάρχει λόγος να παίρνουμε προσωπικά κάτι που λέγεται για μας, όχι γιατί δεν εκτιμούμε ή δεν εμπιστευόμαστε αυτούς που το είπαν, αλλά γιατί ξέρουμε ότι βλέπουν τον κόσμο μέσα από διαφορετικό πρίσμα, το δικό τους πρίσμα. Και το δικό τους πρίσμα είναι κάτι προσωπικό, είναι μοναχά η δική τους αλήθεια.

Όταν ωριμάσει κανείς συναισθηματικά δεν αντιδρά αρνητικά στην κριτική ή το μίσος των άλλων. Κάτι τέτοιο σημαίνει να κατέβει στο επίπεδο των χαμηλών νοητικών δονήσεων και να γίνει ένα με την αρνητική ατμόσφαιρα του άλλου. Ταυτιστείτε με τους στόχους που έχετε βάλει στη ζωή σας και μην επιτρέπετε σε οποιονδήποτε  ή σε οτιδήποτε να σας μετακινήσει από την εσωτερική κατάσταση γαλήνης, ηρεμίας και υγείας.

Ο σοφός δεν είναι τυφλός, μπορεί να δει το κακό, αλλά δεν το προσλαμβάνει, θεωρεί ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή και στα όντα είναι το καλό που βρίσκεται μέσα σε αυτά. Έτσι, γνωρίζει ότι το κακό υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο απασχολημένος με αυτό. Αντίθετα, επικεντρώνεται στο καλό, και με τη στάση του αυτή προσελκύει τις δυνάμεις του καλού και τις γαλουχεί σε άλλους και στον κόσμο.

“Ότι μου συμβαίνει δεν συμβαίνει σε μένα. 

Κανένα «εγώ» δεν είναι εκεί για να το αποδεχτεί, άπλα συμβαίνει.”

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…