«Δεν
αποκλείεται οι περισσότεροι από μας
να
έχουμε φάει τον λωτό της λησμοσύνης
γι’
αυτό και δεν σπαράζουμε
από
το νόστο του Οδυσσέα»
Είναι εκείνες οι
μοναχικές στιγμές ηρεμίας και προσήλωσης που ακούμε την εσωτερική μας φωνή να
επιμένει πως η ζωή που ζούμε είναι λάθος. Είναι μια ζωή που άλλοι μας πρότειναν
κι εμείς ασυνείδητα από τότε αναγκαστήκαμε να ακολουθήσαμε. Την ακολουθήσαμε γιατί
νομίσαμε ότι έτσι θα γινόμασταν σπουδαίοι, θα αποκτούσαμε αξία και θα δίναμε
νόημα στη ζωή μας. Κάποιος μας χάρισε την ζωή μας, κι εμείς αρχίσαμε να την
σπαταλούμε στο βλέμμα και τα θελήματα των άλλων….
Στην προσπάθειά μας να
ενταχθούμε στην κοινωνία υιοθετήσαμε μια περσόνα, ένα ψεύτικο προσωπείο, που
δεν ανταποκρίνεται φυσικά σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε αλλά σ’ αυτό που
θέλουμε να προβάλουμε προς την κοινωνία αυτή. Αυτή η περσόνα του κάθε ενός από
μας, διαμορφώθηκε στο πέρασμα του χρόνου, εμπλουτίστηκε με γνώσεις, πτυχία,
δεξιότητες και εμπειρίες κι έγινε η δεύτερη φύση μας. Θα μπορούσαμε λοιπόν να
πούμε ότι ο άνθρωπος έχει καταντήσει ένα διπολικό ον. Ο ένας πόλος είναι η αγνή
του φύση, το καθαρό αδιαμόρφωτο μέρος με το οποίο γεννήθηκε και το οποίο δεν
περιλαμβάνει τις μνήμες των όσων μαθαίνει στη ζωή. Ο άλλος πόλος είναι το διαμορφωμένο μέρος, η περσόνα, που
αποτελείται απ’ όσα έμαθε κι από τις εύκολες λύσεις που υιοθέτησε για τη ζωή.
Λύσεις επαγγελματικές, πολιτικές, θρησκευτικές, εθνικές ή ποδοσφαιρικές. Λύσεις
κοινωνικά αποδεκτές που του δίνουν την ψευδαίσθηση ότι ανήκει σε μια σημαντική
ομάδα και συνεπώς έχει κι αυτός κάποια αξία. Και φυσικά προσπαθεί να διατηρήσει
αυτή την αξία ερχόμενος σε αντιπαράθεση με τις αντίπαλες ομάδες, τους
ανταγωνιστές, τους άθρησκους, τους εχθρούς της πατρίδας, τους πολιτικούς ή
ποδοσφαιρικούς αντιπάλους.
Ο πρώτος πόλος έχει
σχέση με το φως και την αθανασία. Είναι η σπίθα της συνείδησης που χαρίστηκε
στον άνθρωπο. Είναι ένα θραύσμα αθανασίας από υπερανθρώπινες περιοχές που
νοσταλγεί να γυρίσει στην Ιθάκη του. Είναι το έμβρυο που πασχίζει να γίνει
παιδί και να γεννηθεί στον έξω κόσμο. Ο δεύτερος πόλος έχει σχέση με το σκοτάδι
και τον θάνατο. Είναι ο θνητός, ο χωμάτινος, ο ψεύτικος, ο φτιασιδωμένος
άνθρωπος. Είναι όλα αυτά τα σκουπίδια που συσσωρεύσαμε και έχουν δημιουργήσει
μια πνιγηρή ατμόσφαιρα γύρω από το θείο έμβρυο προσπαθώντας να το θανατώσουν,
προσπαθώντας να το εμποδίσουν να γεννηθεί.
Αγωνίζεται η σπίθα της
συνείδησης να επιβιώσει από τη μέγγενη του σκοτεινού δακτυλίου που απειλεί να
την στραγγαλίσει και να τη σβήσει. Αγωνίζεται η σπίθα να κρατηθεί, να
δυναμώσει, να γίνει φωτιά. Το φορτίο διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με
την πυκνότητα του σκοτεινού δακτυλίου του, με την ένταση και την ορμή του
φωτεινού πυρήνα του και με την εσωτερική εργασία που έχει πραγματοποιήσει.
Ο βουτηγμένος στην
υποκρισία και το κοινωνικό ψέμα άνθρωπος, θα
συνεχίσει να αγνοεί εκείνη την προερχόμενη απ’ την αγνή του φύση φωνή
που σε στιγμές χαλάρωσης του νου του θα επιμένει να τον καλεί σε έναν άλλο
τρόπο ζωής που να έχει αληθινό νόημα. Κύριο μέλημα του θα γίνει η επιβολή σιγής
σ’ αυτή τη φωνή για να αποφύγει τις τύψεις για το ανόητο ξόδεμα της ζωής του,
υπεραπασχολώντας τον νου του με διάφορες χωρίς νόημα δραστηριότητες. Η εσωτερική
φωνή βέβαια, που προέρχεται όπως είπαμε από το αδιαμόρφωτο και αληθινό κομμάτι
του εαυτού μας, δε θα σταματήσει ποτέ να ηχεί. Αντίθετα θα δυναμώνει όλο και
περισσότερο σε μια προσπάθειά να διαλύσει την ψεύτικη περσόνα και να οδηγήσει
τον άνθρωπο στο δύσβατο μονοπάτι της αυτογνωσίας. Αν αυτός εξαιτίας της
ματαιοδοξίας του και της συνεχούς προσπάθειάς του να δείξει ότι είναι
«κάποιος» εξακολουθεί να αδιαφορεί για
το ψέμα μέσα στο οποίο αναλώνει τη ζωή του, η ένταση του διπολισμού μπορεί να
τον οδηγήσει τελικά στα αντικαταθλιπτικά φάρμακα, φαινόμενο που το βλέπουμε όλο
και περισσότερο να εντείνεται στην εποχή
μας. Αν αντίθετα συνειδητοποιήσει το μέγεθος της τραγικότητάς του, ο πόνος που
θα φέρει αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να γίνει η αρχή της πορείας του προς την
ουσιαστική πνευματική του μετεξέλιξη.
Τι πρέπει λοιπόν να
κάνει ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την αυτογνωσία όταν παρατηρήσει αυτόν τον
διπολισμό; Καταρχήν θα πρέπει να εκπαιδεύσει τον νου του να σιγεί για να
καθαρίζει από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργούν έναν συνεχόμενο θόρυβο με
αποτέλεσμα να αποκρύπτουν την αλήθεια. Για να συμβεί αυτό οφείλει να ασκείται
καθημερινά στο διαλογισμό. Θα πρέπει να
ψάχνει μέσα του για να δει αν υπάρχει κάποιο μέρος του νου του καθαρό
και αδιαμόρφωτο από σκέψεις, πεποιθήσεις, προκαταλήψεις. Τότε, ίσως αρχίσει,
μόνος του πλέον, να συνειδητοποιεί ότι αυτός ο μαύρος δακτύλιος γύρω από το
είναι του που επιμένει να λέει «εγώ» δεν είναι ο εαυτός του. Απλά προσποιείται
ότι είναι. Ο πραγματικός εαυτός είναι αυτό το ψήγμα χρυσού που ασφυκτιεί στο
βάθος της ύπαρξής του και κινδυνεύει να συνθλιβεί κάτω από τους πυκνούς και
σκοτεινούς όγκους του εγωκεντρισμού. Έτσι θα αρχίσει να ωριμάζει πνευματικά. Θα
αρχίσει να ασκείται στην τέχνη της αυτοπαρατήρησης που θα γίνεται όλο και πιο
εξονυχιστική. Θα κατανοήσει ότι μόνον αυτός μπορεί να αποδομήσει τον σκοτεινό
δακτύλιο που τον περιβάλλει καθώς αυτός είναι ο μοναδικός υπαίτιος της ύπαρξης
του. Συγχρόνως θα αρχίσει να εστιάζει στο Άχρονο και να απορρίπτει το χρονικά
περιορισμένο. Θα αρχίσει να ξεχωρίζει δηλαδή τα πρόβατα από τα ερίφια του
ευαγγελίου. Όσο περισσότερο θα συγκεντρώνει την προσοχή του στον εσωτερικό
φωτεινό πυρήνα του τόσο θα ενδυναμώνει το φως του. Όσο θα απορρίπτει τα
απορρίμματα του σκοτεινού δακτυλίου που περιβάλλουν τον φωτεινό πυρήνα, τόσο
περισσότερο φως θα ελευθερώνεται και θα ανέρχεται στην επιφάνεια.
Που τελειώνει αυτό το
ταξίδι; Πότε φτάνουμε τελικά στην πολυπόθητη Ιθάκη; Όταν κάθε ίχνος μαυρίλας
του σκοτεινού δακτυλίου αφομοιωθεί από το φως της συνειδητότητας. Όταν ολόκληρη
η ύπαρξη μας λάμψει και πληρωθεί από το πυρ του ερεβοκτόνου θείου σπινθήρα μας.
Τότε και μόνο τότε μπορεί ο πολεμιστής του φωτός να δηλώσει ικανοποιημένος.
Τότε και μόνον τότε μπορεί να έλθει σε κοινωνία με το Απόλυτο των Απολύτων. Αυτός
είναι ο Δρόμος. Αυτός είναι ο σκοπός, ο στόχος και το Τέλος. Η συνεχής αύξηση
του φωτεινού πυρήνα και η διαρκής αποδυνάμωση του σκοτεινού δακτυλίου.
Απαιτείται μεγάλη αυτοπειθαρχία και προσήλωση καθώς και έμπνευση αλλά και
βοήθεια και στήριξη από αποφασισμένους συνοδοιπόρους του φωτός. Γι’ αυτό, θεωρώ
εξαιρετικά σημαντικό, τουλάχιστον στα πρώτα χιλιόμετρα αυτής της πορείας να
περιορίσουμε στο ελάχιστο τις ενεργειακές συναλλαγές με ανθρώπους της πλάνης. Με τους ανθρώπους
αυτούς που θυσιάζουν τον πραγματικό αλλά καταποντισμένο εαυτό τους για να
ζήσουν το ψεύτικο, μ’ αυτούς που έχουν την έπαρση να κρίνουν και να κατακρίνουν
οτιδήποτε είναι ανίκανοι να συλλάβουν και μ’ αυτούς που ο δήθεν εσωτερικός
προβληματισμός τους δεν είναι παρά ένα μπερδεμένο κουβάρι χωρίς καν ρίζες που
μοναδικό σκοπό έχει να κάνει φασαρία στην επιφάνεια για να τους δημιουργεί την
ψευδαίσθηση ότι έχουν αξιόλογα ενδιαφέροντα και να τους κρατάει μακριά από κάθε
γνήσιο προβληματισμό. Ο ειλικρινής αναζητητής της Αλήθειας ψάχνει συνοδοιπόρους
που θα τον εμπνέουν στο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής κι αν δεν μπορεί να τους
βρει, παίρνει την απόφαση να βαδίσει μόνος του.
Όταν
στη λήθη με βλέπεις να ολισθαίνω
όταν
χαρίζομαι σ’ ότι αντιτίθεται σε Σένα
Σκούντα
με !
Κέντα
με !
Ράπισε
με !
Μονάχα
μη με λησμονείς
μέχρι
να φτάσω στην Αλήθεια μου.
…κι
ύστερα είδαμε τη γύμνια μας
κι
αποφασίσαμε να αλλάξουμε ζωή
Δέλτα
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου