Η ύψιστη συνειδητοποίηση

“Όσο το «εγώ» κυριαρχεί στη ζωή σας, υπάρχουν δύο τρόποι να είστε δυστυχισμένοι, να μην πάρετε αυτό που θέλετε και να πάρετε αυτό που θέλετε” – Eckhart Tolle

Πόσο χρόνο αλήθεια σπαταλούμε προσπαθώντας να γίνουμε κάτι που δεν είμαστε; Πολύ περισσότερο από ότι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε είναι η απάντηση. Στην πραγματικότητα, χωρίς αυτή την πεποίθηση, ότι υπάρχει πάντα ένας στόχος που πρέπει να επιτευχθεί, μια κατάσταση ύπαρξης που είναι ανώτερη από αυτήν στην οποία βρισκόμαστε τώρα, ένας υποθετικός χρόνος ή τόπος που θα μας προσφέρει περισσότερη ευτυχία απ’ την παρούσα στιγμή, ο εγωικός μας νους πολύ δύσκολα μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Η αδιάκοπη ανάγκη να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε είναι αυτή που μας κρατάει συνέχεια διχασμένου και διατηρεί το εγώ μας ζωντανό.

Ας το παρατηρήσουμε λίγο περισσότερο. Ξυπνάμε το πρωί και το μυαλό μας επιμένει πως είμαστε ακόμα κουρασμένοι και θέλουμε να γίνουμε αυτός που θα συνεχίσει να κοιμάται στο κρεβάτι του.  Την ώρα που πλενόμαστε, αντί να βιώσουμε τη χαρά του δροσερού νερού στο πρόσωπό μας, νιώθουμε το αίσθημα της πείνας και θέλουμε να γίνουμε αυτός που κάθεται στο τραπέζι και τρώει το πρωινό του. Έπειτα βρισκόμαστε στη δουλειά και το μόνο που θέλουμε είναι να γίνουμε το πρόσωπο που έχει τελειώσει το ωράριο εργασίας του και επιστρέφει στο σπίτι του. Ένας συνάδελφος μπορεί να μας εκνευρίζει και επειδή διαβάσαμε ότι δεν πρέπει να έχουμε επικριτικές σκέψεις για έναν άλλον συνάνθρωπο μας, θέλουμε να γίνουμε εκείνο το γαλήνιο πρόσωπο που δεν θα θυμώνει με κανένα. Βλέπετε τώρα τι κάνουμε συνεχώς; Και όλα αυτά δυστυχώς σε καθημερινή βάση χωρίς διάλειμμα. Ας προσθέσουμε τώρα και τις διαρκείς υποσυνείδητες σκέψεις να γίνουμε πλουσιότεροι, πιο αδυνατισμένοι, πιο γυμνασμένοι, πιο ευτυχισμένοι, πιο ερωτευμένοι, έπειτα να αποκτήσουμε περισσότερη ελευθερία στις σχέσεις μας κ.ο.κ. Ας θεωρήσουμε τώρα ότι τελικά πετυχαίνουμε τον στόχο που ζητάμε ή καλυτέρα τον στόχο που το εγώ νομίζει ότι ζητάει. Νομίζετε ότι το εγώ θα είναι πλέον ικανοποιημένο; Δεν μπορεί ποτέ να είναι ικανοποιημένο. Η αγνή, η αληθινή, η φυσική κατάσταση του βιώματος της πληρότητας και της ικανοποίησης σημαίνει θάνατος για το εγώ κι έτσι δεν μπορεί να παραμείνει εκεί και να την ανεχτεί για πολύ. Ή θα βρούμε λοιπόν γρήγορα ένα καινούργιο πρόβλημα για να ανησυχούμε ή θα αρχίσουμε, αγγίζοντας τα όρια της παράνοιας, να ανησυχούμε που δεν βρίσκουμε λόγο να ανησυχούμε (όλα μου πάνε καλά αλλά ανησυχώ ότι αυτό δε θα κρατήσει για πολύ).

Οι παραπάνω διαπιστώσεις μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το εγώ δεν μπορεί να παραμείνει για πολύ καιρό σε ηρεμία και γαλήνη.  Εγώ και ειρήνη δεν συμβαδίζουν. Φυσικά θα μας πλανέψει δίνοντας μας την ψευδαίσθηση ότι είναι ικανοποιημένο για μικρά διαστήματα. Χωρίς αυτά τα διαλείμματα ανακούφισης που νιώθουμε όταν κατακτούμε το αντικείμενο της επιθυμίας μας, δε θα είχαμε την ανταμοιβή για τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες που περνάμε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μας κυνηγώντας αυτές τις επιθυμίες. Έτσι όλη την ώρα πείθουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα, ότι κάτι μας λείπει. Πιθανόν να μας λείπει ο ιδανικός σύντροφος και νιώθουμε μοναξιά, μας λείπει μια καλύτερη δουλειά και νιώθουμε πλήξη ή μας λείπει η ψυχική ηρεμία και νιώθουμε συνεχώς εκνευρισμένοι γι’ αυτό αναζητούμε μια πιο γαλήνια κατάσταση ζωής. Έτσι αφού είμαστε πεπεισμένοι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα που πρέπει οπωσδήποτε να διορθωθεί, ξοδεύουμε το χρόνο μας προσπαθώντας να γίνουμε κάτι άλλο, να προσεγγίσουμε μια διαφορετική κατάσταση του νου (που πιστεύουμε ότι είναι καλύτερη) από αυτή στην οποία βρισκόμαστε. Το κάνουμε αυτό είτε υπεραναλύοντας συνεχώς το πρόβλημα στο μυαλό μας, είτε αποσπώντας τον εαυτό μας με κάτι άλλο έτσι ώστε να ξεχάσουμε για λίγο αυτό το πρόβλημα, μόνον όμως για να μαζέψουμε δυνάμεις να επαναλάβουμε τον φαύλο αυτό κύκλο λίγο αργότερα. Αυτή η αέναη προσπάθεια να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι, πηγάζει από μια εσφαλμένη βασική πεποίθηση… ότι αυτό το άλλο που θα γίνω θα είναι καλύτερο από αυτό που είμαι τώρα. Πως θα μπορούσαμε λοιπόν να υπερβούμε όλα αυτά τα υποτιθέμενα προβλήματα που εκλιπαρούν για την προσοχή μας σε καθημερινή βάση και να αγγίξουμε ένα σημείο ικανοποίησης μέσα στην ίδια μας την ύπαρξη;

 “Ψάξε για την απάντηση μέσα στην ερώτησή σου” – Ρουμί

 

Οποτεδήποτε υπάρχει ένα πρόβλημα μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτό απορρέει απ’ τον απατηλό κόσμο του μυαλού μας. Όταν ο αληθινός εαυτός εμφανίζεται στο προσκήνιο εξαφανίζεται ως δια μαγείας η πεποίθηση ότι υπάρχει ένα μέρος, μια κατάσταση του νου ή μια μελλοντική χρονική κατάσταση που μπορεί να είναι καλύτερη απ’ την παρούσα στιγμή. Ο αληθινός μας εαυτός δεν έχει ποτέ κανένα πρόβλημα με κανέναν και με τίποτα. Δεν χαρακτηρίζει τον θυμό, την απογοήτευση, τη θλίψη, τη μοναξιά, τη χαρά ή την γαλήνη ως καλό ή κακό συναίσθημα∙ απλώς τα παρατηρεί και τα αφήνει να υπάρχουν όπως είναι. Δεν είναι γι’ αυτόν παρά καταστάσεις της ύπαρξης που έρχονται, μένουν για λίγο και αποσύρονται. Καθώς οι συγκινήσεις και τα συναισθήματα δεν θεωρούνται ούτε καλά, ούτε κακά απ’ τον αυθεντικό εαυτό, αυτός ούτε τα αποφεύγει, ούτε τα επιδιώκει. Όταν βλέπουμε ότι ο νους μας αρχίζει πάλι να μας ταλαιπωρεί με ένα νέο ζήτημα μπορούμε τότε ακριβώς να αναρωτηθούμε: “Ποιο μέρος του εαυτού μας είναι ανικανοποίητο τώρα;”. Αφού ο αληθινός εαυτός είναι πάντα ικανοποιημένος δε μπορεί παρά να είναι οι διεργασίες του μυαλού μας που επιμένουν να πιστέψουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Μόλις εξακριβώσουμε ότι είναι το εγώ μας και όχι ο αληθινός εαυτός που μας οδηγεί να πιστέψουμε ότι πρέπει να γίνουμε κάτι διαφορετικό (είτε αυτό είναι ένα διαφορετικό συναίσθημα, είτε η επίτευξη μιας διαφορετικής συνθήκης, μπορούμε να ερευνήσουμε τότε βαθύτερα τα αίτια και να αναρωτηθούμε πια περιορισμένη πεποίθηση διατηρούμε για τη ζωή που προκαλεί τέτοια δυσαρέσκεια στο εγώ μας. Το κάνουμε αυτό ρωτώντας τον εαυτό μας:

Γιατί είναι (προσθέστε όποια κατάσταση θέλετε εδώ) ένα πρόβλημα;

Σ’ αυτό το σημείο, μπορεί να αντιληφθούμε ότι η ίδια η περιορισμένη πεποίθησή μας είναι ο πραγματικός ένοχος (και όχι η κατάσταση που προσδιορίζεται ως πρόβλημα) και τότε τα προβλήματα αρχίζουν αυτόματα να επιλύονται από μόνα τους. Όταν αλλάζει ο τρόπος που βλέπω τα προβλήματα, τα προβλήματα απλοποιούνται ή παύουν να υπάρχουν. Για να αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τα προβλήματα απαιτείται διεύρυνση της συνείδησης μου.  Για να πραγματοποιηθεί διεύρυνση της συνείδησης απαιτείται υπέρβαση των περιοριστικών πεποιθήσεών μου. Τότε αρχίζω να γίνομαι κάτοχος της ύψιστης τέχνης της παρατήρησης του ίδιου μου του νου, με όλες τις αγωνίες, τις φοβίες και τις επιθυμίες του, χωρίς να πιστεύω τις ιστορίες που μου λέει. Χωρίς την πίστη μου σ’ αυτές τις ιστορίες, δεν είναι παρά απλές σκέψεις που εμφανίζονται και εξαφανίζονται γρήγορα χωρίς να αφήνουν το στίγμα τους. Επιτρέπω σε κάθε συναίσθημα που αναδύεται κατά τη διάρκεια της μέρας να κάνει τον κύκλο του και να αποσυρθεί χωρίς το μυαλό να προσκολλάται με μανία σ’ αυτό και να το ενισχύει.

Μην απομακρύνεσαι! Νιώσε άβολα. Άσε τον φόβο, τις ανασφάλειες και τις αγωνίες σου να σε οδηγήσουν ως τα βάθη της κολάσεως του νου σου, μέχρι να καταβροχθίσουν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους. Οι μόνες σου επιλογές είναι η παρατήρηση, η αποδοχή και τελικά η αγάπη!

  

 

Το εγώ θα σε ικετεύσει να του δώσεις την προσοχή σου. Απεγνωσμένα θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι υπάρχουν έκτακτες ανάγκες, ότι υπάρχουν πράγματα για τα οποία θα πρέπει να νοιώσεις υπέρμετρο άγχος και φόβο, ότι υπάρχουν άνθρωποι από τους οποίους πρέπει να προφυλαχτείς άμεσα και άλλοι, οι ανταγωνιστές σου, που οφείλεις να τους ξεπεράσεις χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Αδιαφόρησε τελείως… Νιώσε ελεύθερος από την ένταση και ήρεμος στην ύπαρξη αυτών των υποτιθέμενων προβλημάτων έτσι ώστε να μην μπορούν πλέον να θεωρηθούν ως προβλήματα. Όταν καταφέρεις να παρατηρήσεις, να αποδεχτείς και τελικά να αγαπήσεις ένα πρόβλημα, πως μπορεί αυτό να απειλήσει τον νου σου; Στην πλήρη αποδοχή και αγάπη όλων αυτών των μικρών ιστοριών που αναδύονται καθημερινά στο νου, το εγώ αρχίζει να συρρικνώνεται. Ξέρει πως όσες καινούργιες θλιβερές ιστορίες και να εφεύρει για να στρέψεις την προσοχή σου σ’ αυτό εσύ θα τις αποδεχτείς όλες και θα τις αγαπήσεις χωρίς όρους. Σ’ αυτήν την χωρίς όρους αποδοχή και αγάπη του ποιός είσαι, του που βρίσκεσαι και του τι κάνεις την συγκεκριμένη στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν υπήρξε ποτέ κανένα πραγματικό πρόβλημα. Δεν υπήρξε ποτέ, ούτε και πρόκειται να υπάρξει καλύτερη χρονική στιγμή απ’ το τώρα.  Το «εκεί» δεν ήταν, ούτε θα γίνει ποτέ, καλύτερο απ’ το «εδώ». Είναι η ύψιστη συνειδητοποίηση.

  Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…