Η τέχνη της μεταμόρφωσης των εσωτερικών ενεργειών

Τα δέντρα υπάρχουν, όπως υπάρχουν τα τριαντάφυλλα και τα μελωδικά πουλιά. Απλώς υπάρχουν και σκορπούν τριγύρω τους το άρωμά τους ή το τραγούδι τους. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι για την ύπαρξή τους γιατί είναι μέρος της ύπαρξης. Είναι εναρμονισμένα με την συμπαντική ενέργεια και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον εαυτό τους από αυτήν. Όλη αυτή η κατάσταση υπάρχει ασυνείδητα. Ο άνθρωπος όμως, έχοντας το προνόμιο της χρήσης του νου του, είναι το μοναδικό πλάσμα που μπορεί να κάνει κάτι για τον εαυτό του, το μόνο πλάσμα στον πλανήτη που μπορεί να επιλέξει πως θα χρησιμοποιήσει τις ενέργειές του. Έχει την δυνατότητα να καταστείλει τις δράσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις του, στην προσπάθειά του να τις ελέγξει ή να προσπαθήσει να τις κατανοήσει και να τις μεταμορφώσει.

Έλεγχος και καταστολή σημαίνει εξαναγκασμός. Σημαίνει ότι αποκρύβουμε την αλήθεια απ’ τον εαυτό μας και τους γύρω μας, κρύβουμε αυτό που υπάρχει. Υπάρχει για παράδειγμα φόβος ή θυμός κι εμείς τον θάβουμε βαθιά στο υποσυνείδητό μας. Θάβουμε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας που αποποιούμαστε στην προσπάθεια ένταξής μας στην κοινωνία. Κανείς δεν γνωρίζει (κι εμείς ξεχνάμε με τον καιρό) τι αισθανόμαστε πλέον κι ο κόσμος μας επαινεί γιατί σε μια κατάσταση όπου οποιοσδήποτε άλλος θα θύμωνε ή θα φοβόταν, εμείς μένουμε ήρεμοι κι ατάραχοι. Νοιώθουμε βέβαια πως αυτή η ηρεμία είναι επιφανειακή και βαθιά μέσα μας υπάρχει μεγάλη αναταραχή. Στην προσπάθεια μας να την ελέγξουμε, συνεχίζουμε να καταπιέζουμε τα συναισθήματα όσο βαθύτερα μπορούμε κι έτσι συνεχίζουμε να συσσωρεύουμε στο υποσυνείδητό μας όλα όσα μας βαραίνουν. Ολόκληρη η ζωή μας γίνεται μια χωματερή έτοιμη να πάρει φωτιά. Υπάρχει ο κίνδυνος κάποιο εξόριστο συναίσθημα να γίνει τόσο μεγάλο που δε θα μπορούμε να το ελέγξουμε πια. Το εσωτερικό τότε ηφαίστειο εκτονώνεται με βίαιο συνήθως τρόπο καθώς έχει περιορισμένη χωρητικότητα και η κοινωνία τις περισσότερες φορές μένει έκπληκτη με τις αντιδράσεις μας. Είναι η ίδια κοινωνία που τροφοδοτεί με την απαιτούμενη ενέργεια το ηφαίστειο μας και το οδηγεί στην έκρηξη. 

 

Ο άνθρωπος του ελέγχου, προσκολλημένος στο δυϊστικό του νου,  είναι ο άνθρωπος που συνεχώς επιλέγει μεταξύ σωστού και λάθους και γι’ αυτό μαθαίνει να κρίνει, να αξιολογεί και να καταδικάζει τον εαυτό του αλλά και τους υπόλοιπους γύρω του. Λέει με σοβαρότητα: «αυτό είναι καλό, αυτό είναι κακό, αυτό θα σε οδηγήσει στην κόλαση ή στον παράδεισο». Εάν ακολουθήσουμε τον δρόμο του ελέγχου θα καταλήξουμε μη αυθεντικοί άνθρωποι, επιφανειακοί και κίβδηλοι δηλαδή αυτό που βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει στο μέσο σύγχρονο άνθρωπο. Κι αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό απλώς παρατηρήστε τον εαυτό σας, αυτό που λέτε στους ανθρώπους μπροστά τους κι αυτό που λέτε πίσω από την πλάτη τους. Αυτό που λέτε πίσω από την πλάτη κάποιου είναι πολύ πιο αληθινό, πολύ πιο κοντά στα αισθήματά σας από αυτό που λέτε μπροστά του. Γι’ αυτό ο Φρόιντ συνήθιζε να λέει πως εάν αποφασίζαμε μόνο για μια μέρα όλοι οι άνθρωποι να λέγαμε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια μεταξύ μας, όλες οι φιλίες θα χάνονταν και όλες οι ερωτικές σχέσεις θα διαλύονταν.

Ο άνθρωπος όμως, όπως προείπαμε, αν δεν ακολουθήσει τον δρόμο της καταστολής αλλά τον δρόμο της μεταμόρφωσης των ενεργειών του, μπορεί να γίνει γνήσιος, αυθεντικός και αληθινός. Πως όμως πραγματοποιείται αυτή η μεταμόρφωση; Μέσω της συνεχούς μελέτης και παρατήρησης των αντιδράσεων του εαυτού χωρίς επιλογή και κριτική διάθεση, καθώς και της ανακάλυψης των αιτιών αυτών των αντιδράσεων. Κάθε άνθρωπος μπορεί να εκπαιδευτεί ώστε να αποκτήσει την ικανότητα να παρατηρεί όσα συμβαίνουν γύρω του και συγχρόνως να παραμένει συνειδητός καθώς εμφανίζονται οι αισθήσεις, τα συναισθήματα και οι σκέψεις του. Ο σωστός παρατηρητής λοιπόν, παρατηρεί όχι μόνο τα εξωτερικά γεγονότα, αλλά κυρίως την εσωτερική κίνηση των σκέψεων, των συναισθημάτων και των δράσεών του, σε συνάρτηση με τα εξωτερικά ερεθίσματα. Ο σωστός παρατηρητής δεν κρίνει, δεν αξιολογεί και δεν καταδικάζει το αντικείμενο της παρατήρησής του, είτε είναι μια σκέψη, ένα συναίσθημα ή η δράση ενός συνανθρώπου του ή του ίδιου. Μένει απροσκόλλητος στην άκρη του δρόμου και απλώς παρακολουθεί την κυκλοφορία και τον θόρυβο της κίνησης. Και ο λόγος είναι ότι τη στιγμή που αρχίζει να κρίνει, π.χ. “αυτό που νοιώθω είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα”, χάνει την εγρήγορσή του και παύει να παρατηρεί γιατί εμπλέκεται στη διαδικασία της σκέψης. 

Στην καταστολή των ενεργειών παίζουμε ενεργητικό ρόλο. Παλεύουμε με την ενέργεια και την αναγκάζουμε βίαια να περάσει στο υποσυνείδητο. Σφραγίζουμε την πόρτα στα αρνητικά συναισθήματα, αφού τα έχουμε τοποθετήσει στο υπόγειο της ύπαρξής μας, ώστε να μην τα αφήσουμε να ξεφύγουν. Κι από εκείνη τη θέση διαταράσσουν ολόκληρη τη ζωή μας. Τη νύχτα γίνονται εφιάλτες και την ημέρα επηρεάζουν τις πράξεις μας. Αν τώρα δεν παλεύαμε με το αρνητικό συναίσθημα τι θα συνέβαινε; Για παράδειγμα, αν υπήρχε θυμός, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;  Ο εκπαιδευμένος στην παρατήρηση άνθρωπος, (και χρειάζεται εκπαίδευση για να καταφέρεις να παρατηρήσεις μια τόσο έντονη ενέργεια όπως ο θυμός), θα τον κοιτούσε αποστασιοποιημένα και χωρίς κριτική διάθεση, όπως ακριβώς κοιτάμε ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον καθαρό ουρανό. Ο θυμός δεν είναι παρά ένα σύννεφο που κινείται στην οθόνη του νου μας. Ακριβώς όπως εμφανίστηκε θα εξαφανιστεί γρήγορα αρκεί να μην προσπαθήσουμε να τον απομακρύνουμε, να μην προσπαθήσουμε να επιδράσουμε επάνω του και να μην αισθανθούμε ντροπή που είμαστε θυμωμένοι. Απλώς κοιτάμε το περιεχόμενο του νου μας από απόσταση ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε: “αυτό είναι θυμός, αυτό είναι θλίψη, αυτό είναι αγωνία, αυτό είναι άγχος, κλπ” και τα αφήνουμε να υπάρχουν. Η παρατήρηση του συναισθήματος από απόσταση μειώνει την ένταση του συναισθήματος. 

Αν μάθουμε  να αφήνουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα να εξαφανίζονται θα αποκτήσουμε μια ιδιαίτερη διαύγεια συνείδησης. Συγχρόνως θα επιτρέψουμε στο καταπιεσμένο περιεχόμενο του υπογείου της ύπαρξής μας να βγει στην επιφάνεια. Δε θα περιμένει πλέον τη νύχτα να στοιχειώσει τον ύπνο μας και θα αρχίσει να αναδύεται. Αργά αλλά σταθερά το υποσυνείδητό μας θα αρχίσει να αδειάζει. Αυτό είναι το θαύμα της μεταμόρφωσης καθώς εάν το υποσυνείδητο αδειάσει, ο τοίχος ανάμεσα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο καταρρέει. Όλα γίνονται πλέον συνείδηση! Αρκεί λοιπόν να αφήσουμε ελεύθερους τους δαίμονες που φυλακίσαμε στο εσώτερο σκοτεινό μας δωμάτιο. Η κοσμική συνείδηση, μας ανοίγει τώρα τις πύλες της και μας προσκαλεί να περάσουμε καθώς έχουμε απελευθερωθεί από το βάρος που μας εμπόδιζε να προχωρήσουμε ελεύθερα και να τις διαβούμε.  

Όσο περισσότερο μαθαίνουμε την τέχνη της παρατήρησης  τόσο περισσότερο ζούμε στο παρόν, προσεγγίζουμε την ευδαιμονία και φέρνουμε την γαλήνη και την σιγή στην ζωή μας ώστε να διαπερνούν την καθημερινότητά μας.  Έτσι ο εγωισμός μας αμβλύνεται και το σώμα μας γεμίζει από ένα διαφορετικό πεδίο ενέργειας, σαν κάτι από άλλη διάσταση να εισέρχεται στο γήινο χώρο. Όσο περισσότερο η ικανότητα παρατήρησής μας οξύνεται, τόσο λιγότερο βλέπουμε τα γεγονότα της ζωής μας μέσα από εγωκεντρικό πρίσμα και από τη σκοπιά πως πρέπει να αντιδρούμε βασιζόμενοι στο πως θα δείξουμε στους άλλους, στο πως θα φανούμε στην κοινωνία. Μ’ αυτό τον τρόπο αρχίζουμε να επιτυγχάνουμε έναν βαθμό απελευθέρωσης από το μικρό μας εαυτό αφού καταφέρνοντας να γίνουμε θεατές του εγώ, δεν είμαστε πλέον «εαυτός εγώ». Ο εαυτός εγώ υποχωρεί και ο αληθινός εαυτός γίνεται πια οικείο κομμάτι της ύπαρξής μας. Αρχίζουμε έτσι να υπάρχουμε ακριβώς όπως υπάρχουν τα δέντρα, τα ρόδα και τα μελωδικά πουλιά. Αρχίζουμε να υπάρχουμε σε απόλυτη αρμονία με τη συμπαντική ενέργεια, μόνο που η εναρμόνισή μας αυτή γίνεται τώρα συνειδητά.

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...