Το νερό της ζωής

Το  ν ε ρ ό  τ ης  ζ ω ή ς, με την ελπίδα να γίνει γνωστό πάνω στη γη, άρχισε να αναβλύζει από ένα αρτεσιανό πηγάδι και να ρέει αβίαστα και ακατάπαυστα. Οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από την πηγή για να πιουν και να πάρουν δύναμη από αυτό το μαγικό νερό μιας και ήταν τόσο καθάριο, αγνό και αναζωογονητικό.  Φαίνεται όμως πως η ανθρωπότητα δεν ήταν ικανοποιημένη με αυτήν την ευδαιμονική τάξη των πραγμάτων. Σιγά-σιγά άρχισαν να περιφράσσουν το πηγάδι, να χρεώνουν την προσέγγιση σ’ αυτό, να διεκδικούν την κυριότητα του γύρω χώρου, να φτιάχνουν περίτεχνους νόμους για να ορίσουν ποιοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στο πηγάδι και να βάζουν κλειδαριές στις πύλες εισόδου. 

Το πηγάδι λοιπόν δεν άργησε να περιέλθει στην ιδιοκτησία κάποιας ελίτ και ορισμένων ισχυρών προσώπων. Το νερό όμως θίχτηκε από αυτό και θύμωσε∙ έτσι έπαψε να αναβλύζει εκεί και άρχισε να ρέει σε κάποιον άλλο τόπο. Οι άνθρωποι που είχαν στην κατοχή τους την περιοχή γύρω από το πρώτο πηγάδι ήταν τόσο απορροφημένοι με τα ζητήματα ιδιοκτησίας που δεν πρόσεξαν καν ότι το νερό είχε εξαφανιστεί.  Συνέχισαν να πουλάνε το ανύπαρκτο νερό και λίγοι ήταν εκείνοι που παρατήρησαν ότι η αληθινή δύναμη είχε χαθεί. Κάποιοι όμως δυσαρεστημένοι συνέχισαν, με περίσσιο θάρρος, την αναζήτηση και βρήκαν το νέο αρτεσιανό πηγάδι. Η ίδια μοίρα όμως περίμενε και αυτό το πηγάδι που δεν άργησε να περιέλθει υπό την κατοχή και τον έλεγχο κάποιων «ιδιοκτητών». Έτσι το πηγάδι κίνησε και πάλι για κάποιον άλλο τόπο – και από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να φτιάχνει την ιστορία του μέχρι και σήμερα επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Ο όμορφος αυτός μύθος δείχνει ακριβώς πως μπορούμε μέσα από ένα εγωκεντρικό άθυρμα να κακομεταχειριστούμε και να υπονομεύσουμε μια θεμελιώδη αλήθεια. Το θαυμαστό όμως της ιστορίας αυτής είναι ότι το νερό πάντα βρίσκει έναν τόπο να αναβλύζει και είναι στη διάθεση κάθε νοήμονα ανθρώπου που έχει το θάρρος να αναζητήσει το αληθινό νερό στην «τρέχουσα» μορφή του.

Το νερό συχνά χρησιμοποιείται ως σύμβολο της βαθιάς πνευματικής τροφοδότησης του ανθρώπου. Το νερό κυλά και μέσα στο δικό μας ιστορικό χρόνο, όπως κυλούσε πάντα, γιατί το πηγάδι μένει πιστό στην αποστολή του∙ τα μέρη όμως που αναβλύζει είναι μέρη παράξενα. Πολλές φορές σταματάει να ρέει εκεί όπου το είχαμε συνηθίσει και εμφανίζεται στα πιο εκπληκτικά και απροσδόκητα μέρη. Όμως, δόξα τω Θεώ, το νερό είναι ακόμη εκεί. 

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...