Η Εσωτερική Πορεία

Το αληθινό ταξίδι αργά ή γρήγορα θα αρχίσει. Δε μπορείς να αναβάλεις την αναχώρησή σου για πάντα. Δεν γίνεται αιώνια να καταχωνιάζεις την ανάμνηση του παραδείσου. Θυμάσαι! Ίσως τότε που ήσουν παιδί να έζησες συνειδητά για μικρό διάστημα σ’ αυτόν τον παράδεισο!

Αρκεί μια στιγμή πραγματικής σιωπής, μια στιγμή αληθινής αταραξίας κι ορθολογικού διαλόγου με τον εαυτό σου για να ξεκινήσεις. Κι ύστερα τα αμείλικτα ερωτήματα:

Γιατί τόση δυστυχία γύρω μου;

Γιατί τόση στέγνα κι ερημιά μέσα μου;

Ο λίγο σκεπτόμενος, ο λίγο ευαίσθητος άνθρωπος, δε μπορεί να είναι ικανοποιημένος κι ευχαριστημένος με αυτά που βλέπει να διαδραματίζονται εκεί έξω αλλά και με την ίδια του τη ζωή, έστω κι αν αυτή του παρέχει όλα όσα επιθυμεί. Διαπιστώνει μιαν ατέλεια τόσο μέσα στον ίδιο όσο και στον κόσμο που τον περιβάλλει. ΑΠΟΡΕΙ.

Γιατί υπάρχει γύρω και μέσα μου ένας παράγοντας που προκαλεί πόνο, δυστυχία, θλίψη;   

Πως μπορεί κάποιος να είναι ευτυχισμένος όταν αυτή του η ευτυχία επηρεάζεται από ένα σωρό απρόβλεπτους παράγοντες, από τόσα δυσάρεστα πράγματα όπως η οικονομική κρίση, οι αδικίες, οι αρρώστιες, τα γηρατειά, ο θάνατος;

Έτσι αναγκάζεται τελικά, απ’ αυτήν ακριβώς την αίσθηση της ατέλειας και του ανικανοποίητου, να αναζητήσει Μ Ε Σ Α του, κάποια γωνιά του είναι του, που να είναι απρόσβλητη από κάθε δυστυχία και να προσφέρει πληρότητα και ευδαιμονία ανεξάρτητη από τις ευμετάβλητες εξωτερικές συνθήκες. Στο τέλος θα τη βρει αυτή τη γωνιά∙ δεν έχω καμιά αμφιβολία για αυτό. Πότε θα συμβεί αυτό; Όταν θα χάσει και την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΠΙΔΑ του ότι μπορεί να αντλήσει την πραγματική ευτυχία από τον έξω κόσμο. Όταν η ΛΑΧΤΑΡΑ του να βρει την ΑΛΗΘΕΙΑ, να επιστρέψει στον ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ, να βρει τον ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ,  θα υπερβεί κάθε άλλη φυγόκεντρη δύναμη και θα τον οδηγεί σταθερά και με ασφάλεια προς το κέντρο του.

Αυτή είναι η εσωτερική πορεία. Ξεκινά δειλά από την επιφάνεια, την γεμάτη από την ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΕΛΕΙΑΣ και προχωράει στο βάθος, στο κέντρο, στο ΤΕΛΕΙΟ, που είναι το τέρμα της πορείας και η εύρεση της πληρότητας και της ευδαιμονίας. Ο αληθινός αναζητητής δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από αυτό!

Μακάριοι αυτοί οι αληθινοί αναζητητές! 

Μακάριοι αυτοί που δε μπορούν να μείνουν ικανοποιημένοι από τη ζωή τους κι αναζητούν συνεχώς! 

Μακάριοι αυτοί που δεν έχουν ησυχία ούτε στον ύπνο τους! 

Μακάριοι αυτοί που ματώνουν τα χέρια τους χτυπώντας πάνω στην εσωτερική τους πόρτα και εκλιπαρώντας τον Φύλακα να τους ανοίξει! 

Γιατί αυτοί θα αρχίσουν το ταξίδι τη επιστροφής στο κέντρο νωρίτερα. Γιατί αυτοί θα επιστρέψουν εκεί που κάποτε είχαν ζήσει σαν παιδιά. Γιατί αυτοί στην πορεία θα αρχίσουν να ξαλαφρώνουν αποβάλλοντας τα όσα περιττά είχαν στο μεταξύ φορτωθεί. Ώσπου μια μέρα να ξαναγίνουν το παιδί απ’ όπου είχαν ξεκινήσει. Γιατί αυτοί πρώτοι, μέσα στα ίδια τους τα βάθη, θα ανακαλύψουν ένα κομμάτι θειότητας, γαλήνης, αγνότητας, αθωότητας, αγάπης και πληρότητας. Θα προσεγγίσουν το άφθαρτο, το άχρονο, το αιώνιο, το απέραντο και απεριόριστο, μέσα στο οποίο, διαδραματίζεται ο χορός της αλλαγής και της προσωρινότητας.

Νομίζω πως αυτή η αίσθηση πως ξαναγίνεσαι παιδί προδικάζει ότι η ΙΘΑΚΗ σου είναι κοντά και τα βάσανά σου πλησιάζουν στο τέλος τους. Γιατί όπως είχε πει κι ο Χριστός : Αν δε ξαναγίνει κανείς σαν παιδί δεν είναι δυνατόν να κερδίσει την ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.  

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...