Κάρβουνο αναμμένο

 

Το μίσος, λένε οι σοφοί, είναι αναμμένο κάρβουνο που το κρατάς με γυμνά χέρια. Θέλεις διακαώς να το πετάξεις στο υποκείμενο που μισείς, θέλεις να το καταστρέψεις, να το κάψεις, να το λιώσεις. Μπορεί όμως να μη φτάσει ποτέ στο στόχο σου. Μπορεί να αστοχήσεις ή ο στόχος σου να αντιληφθεί τις προθέσεις σου νωρίς και να μετακινηθεί. Υπάρχει πάντα κι ο κίνδυνος να πληγώσεις κάποιον αθώο μέσα στον έξαψη που νιώθεις να το εκτοξεύσεις κάπου. Το σίγουρο είναι όμως ότι πρώτα θα καείς εσύ αφού το καυτό κάρβουνο θέλεις, δε θέλεις το κρατάς στα χέρια σου.

 

«Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις» είπε ο Ιησούς στον Πέτρο όταν τράβηξε μαχαίρι

 

«Ό,τι κάνεις, βρίσκεις, αυτός είναι νόμος», είχε πει αιώνες πριν και ο Αισχύλος.

 

Άσε κάτω το κάρβουνο λοιπόν όσο είναι νωρίς, πριν καείς!

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Το αντίδοτο στην Ψηφιακή Δικτατορία

Τι μας διδάσκει τελικά αυτή η πανδημία;

Μας διδάσκει αρχικά ότι υπάρχει κάτι απέναντι στο οποίο όλοι είμαστε ίσοι. Αυτό που μας ενώνει, που μας κάνει να φαινόμαστε τόσο μικροί και όμοιοι, καθώς μπροστά του ξεγυμνωνόμαστε και φαινόμαστε πεπερασμένοι και φθαρτοί, είναι η ασθένεια κι ο θάνατος. Μπροστά στην ύπαρξη του θανάτου, όλοι μας είμαστε μικροί και σύντομοι. 

Η εκδίκηση της φύσης

Για κάποιους ανθρώπους πάντα θα φταίει κάποιος άλλος για τις άσχημες συνθήκες της ζωής τους. Έτσι και τώρα αναζητούν μανιωδώς αυτόν τον άλλον που πάντα φταίει, αυτόν που είναι υπεύθυνος για την πανδημία του κορωνοϊού. Αναπαράγουν ανόητες συνωμοσιολογικές θεωρίες για την αιτία του κακού που άλλαξε τις ζωές τους. Φταίνε οι μασόνοι, φταίνε οι εβραίοι, φταίει η τεχνολογία 5G, φταίει ο Bill Gates που καλούσε σε επαγρύπνηση για το ενδεχόμενο εξάπλωσης μεταδοτικής νόσου και συνεπώς αυτός πρέπει να δημιούργησε τον ιό.

Το μονοπάτι του πολεμιστή στα χρόνια του κορωνοϊού

Σ’ αυτή τη ζωή που ήλθαμε να ζήσουμε τίποτα δεν είναι τέλειο. Καθημερινά το διαπιστώνουμε μέσα από τα βιώματά μας. Αρκεί ένα απειροελάχιστο παράσιτο για να βάλει παύση στους ξέφρενους ρυθμούς της και να μας ανατρέψει όλα τα δεδομένα που θεωρούσαμε ακλόνητα μέχρι σήμερα. Και τώρα για όσους ο υπερβολικός έλεγχος ήταν βασικό στοιχείο της ζωής τους, καλό είναι να αρχίσουν να αναθεωρούν. Για να μην εξουθενώσουν τον εαυτό τους ας ξεκινήσουν από σήμερα να βλέπουν την ζωή με μια πιο χαλαρή ματιά χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι την αφήνουν στο έλεος του Θεού ή γίνονται ανεύθυνοι. Τώρα λοιπόν που χάσαμε τον εξωτερικό έλεγχο είναι μια καλή ευκαιρία να ψάξουμε τι γίνεται βαθύτερα.

Να πράττεις ό,τι γεννά έρωτα στην ψυχή σου...

Μια ετυμολογική ανάλυση της λέξεως "Ελευθερία" λέει ότι προέρχεται από το:

"ελεύθειν όπου ερά τίς"

δηλαδή

να πηγαίνεις εκεί όπου αγαπάς

(ελεύθω= έρχομαι, πορεύομαι / ερώ= αγαπώ -> έρως)

"Ελευθερία" λοιπόν δεν είναι, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξεως, το να μην είσαι σκλάβος ή δούλος, αλλά το 

να πράττεις σύμφωνα με ό,τι γεννά έρωτα στην ψυχή σου!

Δεν αρκεί επομένως να μην είσαι υπόδουλος για να είσαι ελεύθερος. Πρέπει να βαδίζεις σύμφωνα με ό,τι σου προκαλεί έρωτα, δηλαδή σε ενθουσιάζει, ταράζει την ψυχή σου, σε οδηγεί στην δημιουργία και την υπέρβαση, σε συγκλονίζει... 

Με το να ζούμε μία ζωή ρουτίνας, συμβιβασμών και ημιμέτρων, δεν είμαστε ελεύθεροι...

Πόσο πιο χαρούμενοι, πόσο πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι θα ήμασταν αν καταφέρναμε να ακολουθήσουμε τον παραπάνω ορισμό της ελευθερίας;

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

 

Το αντίθετο της ζωής

Όταν περπατάμε μέσα σε ένα παρθένο δάσος στο οποίο δεν έχει παρέμβει ακόμα ο άνθρωπος, θα παρατηρήσουμε όχι μονάχα την αφθονία της ζωής σε διάφορες μορφές αλλά θα συναντήσουμε επίσης πεσμένα δέντρα, κορμούς σε σήψη, φύλλα που σαπίζουν και ύλη σε αποσύνθεση σε κάθε μας βήμα. Οπουδήποτε κι αν κοιτάξουμε θα δούμε το θάνατο μαζί με τη ζωή να συνυπάρχουν.

Νομίζεις πως ξέρεις να αγαπάς…

Νομίζεις πως ξέρεις να αγαπάς…

Όμως παίζεις θέατρο, υποκρίνεσαι, επαναλαμβάνεις όμορφους διαλόγους που άκουσες στην τηλεόραση, επαναλαμβάνεις στιχάκια από ποιήματα που έχεις διαβάσει.  Λες όμορφα λόγια όμως τίποτα δεν πηγάζει από μέσα σου. Δεν αγαπάς, απλώς παίζεις σε μια ψεύτικη παράσταση αφού δεν το κάνεις με την καρδιά σου. Μια παράσταση νεκρή, χωρίς θέρμη, χωρίς ζωντάνια, χωρίς χορό. Ένα είδος άσκησης , μια ταμπέλα, ένας τρόπος συμπεριφοράς, οτιδήποτε άλλο εκτός από αγάπη.

Στην αγάπη το «εγώ» αφανίζεται έγραψε ο Καζαντζάκης. Αγαπώ θα πει χάνομαι. Χάνεσαι εσύ, χάνεται ο άλλος, σμίγουν οι δύο και γίνονται ΕΝΑ. Είναι η ισχυρότερη δύναμη που ενοποιεί το σύμπαν. 

Μπορείς να χαθείς;

 

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…