Ο πόνος φέρνει τη βουδική μας φύση στην επιφάνεια

Αυτός ο πόνος δεν ήρθε για να μας διαλύσει. Αυτός ο πόνος ήρθε για να μας φέρει μεγαλύτερη επίγνωση. Δυστυχώς, επίγνωση αποκτούμε  μόνον όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά μας και μας πληγώνει. Αν νομίζετε ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, σας λέω ξεκάθαρα πως τον ίδιο ακριβώς πόνο νιώθω κι εγώ. Τα ίδια ακριβώς δάκρυα έχω κι εγώ χύσει. Τώρα προσπαθώ απλώς να κάνω ότι καλύτερο μπορώ χωρίς προσκόλληση στο αποτέλεσμα. Ότι η ζωή δεν είναι εύκολη πλέον το βιώνουμε καθημερινά. Υπάρχει όμως και η φωτεινή πλευρά κάθε δύσκολης κατάστασης.

Μίλησα στο τηλέφωνο με μια φίλη μου που γνωρίζω ότι εργάζεται σε ένα ιδιαίτερα «δύσκολο» και «απαιτητικό» εργοδότη, που λόγω της κρίσης και των οικονομικών δυσχερειών, η συνύπαρξη μαζί του έγινε ακόμη δυσκολότερη.

«Αντέχεις ακόμα σ’ εκείνο το γραφείο;», την ρώτησα αστειευόμενος, «πρέπει να έχεις κάνει άλματα ανεκτικότητας»

«Αντέχω… η ψυχή μου το ξέρει… κοντεύω να γίνω Βούδας!»

«Βούδας;;;», γέλασα, «όλοι βούδες θα γίνουμε αργά η γρήγορα με όσα περνούμε». 

Η ίδια η φύση, καθώς λατρεύει την εξέλιξη, φέρνει μπροστά μας εκείνες τις καταστάσεις που θα βοηθήσουν να αφυπνιστεί η βουδική μας φύση. Ίσως τελικά οι καταστάσεις αυτές να είναι ότι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί, το κατάλληλο μάθημα που χρειαζόμαστε.  

Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική, γιατί να σκοτιστούμε; Γιατί να μπούμε στον κόπο να ξυπνήσουμε; Όταν εμφανίζεται μια δυσκολία στη ζωή μας, μικρή ή μεγάλη, τότε δημιουργείται μια ευκαιρία αφύπνισης και απελευθέρωσης από το νοητικό κελί μας. Όταν π.χ. ο σύντροφός μας, μας εγκαταλείψει, εκείνες τις σκοτεινές νύχτες, νιώθουμε μοναξιά. Το να κλαίμε μες στη μοναξιά μας, είναι ίσως η κατάλληλη περίσταση που, αν την αξιοποιήσουμε, μπορούμε να αποκτήσουμε επίγνωση. Το βέλος πονάει. Μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο πόνος αυτός δεν έρχεται  για να μας κάνει δυστυχισμένους. Ο πόνος έρχεται για να μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε, για να αποκτήσουμε επίγνωση. Όταν ξυπνάς η δυστυχία εξαφανίζεται.

Το ξύπνημα μέσα από τον πόνο ή όπως λέει η θρησκεία μας «ο δρόμος του σταυρού», που κάθε άνθρωπος κουβαλάει στην πλάτη του, σημαίνει ότι υποχρεωνόμαστε να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών φωνάζοντας και κλωτσώντας! Μια ολόκληρη χώρα σήμερα στενάζει και υποφέρει. Είναι τελικά ο πόνος που θα μας οδηγήσει στην αφύπνιση; Όχι! Είναι η συνειδητή παράδοση και η ολοκληρωτική αποδοχή αυτού που υπάρχει, παράδοση στην οποία θα οδηγηθούμε εξαιτίας αυτού του πόνου που βιώνουμε. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο πόνος έχει δημιουργηθεί από εμάς τους ίδιους. Φτάνουμε σ’ αυτή την παράδοση όταν δε μπορούμε πια να αντέξουμε άλλο να υποφέρουμε.

Ένα μεγάλο μέρος της δυστυχίας μας έχει να κάνει με την ανικανότητα να παραμείνουμε πλήρως παρόντες. Χρειαζόμαστε απεγνωσμένα να είμαστε κάπου αλλού προκειμένου να αποφύγουμε τον πόνο, αλλά αυτή η στρατηγική στην πραγματικότητα προκαλεί μεγαλύτερη δυστυχία. Συχνά πρέπει να επιστρέψουμε στον πόνο για να τον διαλύσουμε αργά ή γρήγορα. Ο πόνος τελικά θα κάψει όλα τα σκουπίδια που επισκιάζουν την αληθινή μας ύπαρξη και θα βοηθήσει τον πραγματικό εαυτό μας να αναδυθεί, τον Θεό να γεννηθεί μέσα μας. Τα σκουπίδια αυτά είναι όλες οι λανθασμένες προκαταλήψεις που συσσωρεύσαμε στη ζωή μας …να έχουμε την τέλεια σχέση, να κάνουμε την τέλεια δουλειά, να κατέχουμε διάφορα υλικά κλπ. Όλα αυτά είναι προσωρινά, προσπαθούν να καλύψουν την εσωτερική κενότητά μας και αργά ή γρήγορα χάνονται. Το πιο σημαντικό είναι να είμαστε κι όχι να έχουμε.   Ας μην αποφεύγουμε τον πόνο λοιπόν, κάτι προσπαθεί να μας δείξει. Ας τον αγαπήσουμε, ας μπούμε βαθιά μέσα του. Ας μάθουμε να περνάμε μέσα από αυτόν. Ας τον αφήσουμε τελικά να μας εξαγνίσει. Μαθαίνοντας να πονάμε συνειδητά επιταχύνουμε τη διαδικασία. 

Δε θα φύγει αμέσως ο πόνος, ως εκ θαύματος επειδή απλά και μόνο τον παρατηρούμε συνειδητά. Θα φύγει στην ώρα του. Δε θα απορροφηθεί όμως από τον εαυτό μας και δε θα δηλητηριάσει το σώμα μας. Δε θα καταστρέψει την πολύτιμη υγεία μας. Θα είναι εκεί για ένα διάστημα, θα τον παρατηρούμε και μετά θα φύγει, θα ελευθερωθεί. Όταν είμαστε παρόντες, όταν δεν αφήνουμε ανεξέλεγκτο το νου μας, η παρουσία μας και μόνο εμποδίζει τον πόνο να γίνει μέρος της ύπαρξής μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε εμείς ο πόνος αυτός και σιγά-σιγά αποστασιοποιούμαστε από αυτόν. 

Η ωρίμανση δυστυχώς είναι επίπονη διαδικασία και σ’ αυτό συμβάλουν οι προκαταλήψεις μας. Έχουμε μάθει να μην ωριμάζουμε, να μένουμε στατικοί. Έχουμε μάθει να παραμένουμε στο οικείο και το γνωστό. Γι’ αυτό και κάθε φορά που το γνωστό εξαφανίζεται από τα χέρια μας αρχίζουμε να κλαίμε. Είναι ακριβώς σαν να ξεκολλούν ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και αυτό πονάει. Είναι σαν να παίρνουμε με τη βία το παιχνίδι από τα χέρια ενός παιδιού.

Μόνο η συνειδητότητα τελικά μπορεί να μας βοηθήσει. Η ωρίμανση θα παραμείνει επίπονη αν δεν αποδεχτούμε τη ζωή με όλα της τα σκαμπανεβάσματα, αν δεν αποδεχτούμε και το καλοκαίρι και τον χειμώνα. Αυτή είναι η πραγματική στροφή προς τα μέσα. Αυτός είναι ο αληθινός διαλογισμός. Το άδειασμα από οτιδήποτε παλιό και χιλιοειπωμένο. Τότε μόνο αποκτάμε καθαρή όραση και επιτρέπουμε στο καινούργιο να γεννηθεί. 

Καλή δύναμη!

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...