Αναζήτηση χωρίς προσκολλήσεις

Ένα ποτήρι  μισογεμάτο νερό πάνω σε ένα τραπέζι.

Ο απαισιόδοξος θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι το μισό είναι άδειο.

Ο αισιόδοξος ότι το μισό είναι γεμάτο.

Ο ρεαλιστής ότι είναι ένα μισογεμάτο με νερό ποτήρι.

Μόνο όμως ο διψασμένος θα το σηκώσει από το τραπέζι και θα το πιεί.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα διαφωνήσουν έντονα μεταξύ τους, στην προσπάθειά τους να σε πείσουν  ποιος είναι ο σωστότερος και συντομότερος δρόμος για να προσεγγίσεις την Αλήθεια.

Πόσο ανούσιο, κουραστικό και βαρετό (ειδικά όταν οι πιο πολλοί από αυτούς μιλούν για ένα δρόμο που ποτέ δεν έχουν ουσιαστικά βαδίσει).

Κάποιοι άλλοι, σαφέστατα λιγότεροι αριθμητικά, (οι πραγματικά διψασμένοι), απλώς παραμερίζουν το «εγώ» τους και αφήνουν την Αλήθεια να πλημμυρίσει το Είναι τους.

 

 

Ίσως, για να φτάσει η πολυπόθητη στιγμή της κενότητας μέσα μας και της ένωσης με το Ένα, να χρειάζεται να χαλαρώσουμε την προσπάθεια και να υπερβούμε την προσδοκία της φώτισης. Ίσως, όσο περισσότερο την αναζητούμε τόσο να την εμποδίζουμε να έλθει. Είναι όπως ο διαλογισμός. Όσο περισσότερες προσδοκίες έχουμε απ’ αυτόν, τόσο περισσότερο μας απογοητεύει και τον σταματάμε.

Ο Βούδας τελικά φωτίστηκε μόνο όταν έπαψε να το επιδιώκει, όταν άφησε την φώτιση να έλθει σ’ εκείνον. Αλλά, βέβαια, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι η φώτιση ήλθε σ’ εκείνον, ακριβώς επειδή είχε αφιερώσει τουλάχιστον δεκαέξι χρόνια, στην διάρκεια των οποίων προετοιμαζόταν γι’ αυτή. Έπρεπε ταυτόχρονα να την αναζητά και να μην την αναζητά.

Παρανοϊκή σκέψη θα μου πείτε. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Ίσως αυτό που μας εμποδίζει να κατανοήσουμε ότι ήδη είμαστε ένα με την ύπαρξη, ότι ήδη είμαστε φωτισμένοι να είναι η προσκόλληση μας με τη διαδικασία της φώτισης και με την φώτιση την ίδια, μαζί με τον χρόνιο εγκλωβισμό μας στις φυλακές που κλείνουν τις άκαμπτες προσωπικότητές μας. Τι όνομα έχουν αυτές οι φυλακές μας; Τις έχουμε βαφτίσει με τα πιο ωραία και τα πιο απατηλά ονόματα : τις λέμε ναούς, θρησκεία, πολιτικά κόμματα, ιδεολογία, κουλτούρα, πολιτισμός, πετυχημένη επιχείρηση, φήμη, εξουσία και τιμές. Κάποιες φορές επίσης, δίνουμε στις φυλακές αυτές και ονόματα φριχτά : όπως ναρκωτικά, αλκοόλ, φοβίες, μανίες, ακολασία, φονταμενταλισμό και τρέλα. Είτε άσχημη, είτε όμορφη, είτε επιδεικτικά φανερή, είτε κρυμμένη και παραλλαγμένη, η φυλακή είναι εδώ κι εμείς εκτίουμε βαριά ποινή.

Ύστερα από δεκαέξι χρόνια ο Βούδας γύρισε στο παλάτι και βρήκε τον βασιλιά πατέρα του φοβερά θυμωμένο για την εγκατάλειψη του θρόνου καθώς ο Βούδας ήταν ο νόμιμος και μοναδικός διάδοχος.

«Απάντησε μου τουλάχιστον σε μια ερώτηση» είπε ο βασιλιάς. «Ό,τι κι αν είναι αυτό που έμαθες, δεν μπορούσες να το μάθεις εδώ, στο παλάτι, κοντά μου, ανάμεσα στους δικούς σου ανθρώπους; Η αλήθεια βρίσκεται μόνο στο δάσος, μακριά από εμάς;»

Και ο Βούδας απάντησε :

 

«Η αλήθεια βρίσκεται κι εδώ κι εκεί. Αλλά θα ήταν πολύ δύσκολο για μένα να την γνωρίσω εδώ, γιατί ήμουν χαμένος μέσα στην προσωπικότητα του πρίγκιπα, του γιού, του πατέρα, του υποδείγματος. Δεν εγκατέλειψα το παλάτι, ούτε εσένα, ούτε τους άλλους, απλώς, απομακρύνθηκα από τη φυλακή που ήταν για μένα ή ίδια μου η ταυτότητα.»

Ελευθερώθηκε από την ταυτότητά του. Αποταυτίστηκε από τα πάντα. Από νηστείες, στερήσεις και πνευματικά μονοπάτια που είχε μέχρι τότε ακολουθήσει. Σταμάτησε κάθε προσπάθεια. Απλώς χαλάρωσε και αντιλήφθηκε ότι ήταν ήδη ο Βούδας, ο Φωτισμένος.

 

Η ουσία της πνευματικής μας ανάπτυξης είναι πάντα (κατά την ταπεινή μου γνώμη) να απαλλαγούμε από δογματισμούς, από τεχνικές, από στείρες γνώσεις και τελικά να αδειάσουμε το ΝΟΥ μας από κάθε είδους προσκόλληση, να απελευθερωθούμε από τη φυλακή του ΕΓΩ μας σε τέτοιο βαθμό ώστε να γεμίσουμε με το Πνεύμα του Θεού, με την αληθινή ουσία μας. Αυτό εννοούσε ο Απόστολος Παύλος, όταν είπε: «Ζω τώρα όχι με τη δική μου ζωή, αλλά με τη ζωή του Χριστού που ζει μέσα μου.»

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό