Είμαστε υπεύθυνοι...

 

Ένα θρασύδειλο ρατσιστικό ανθρωποειδές που δέρνει μια γυναίκα μπροστά στο πανελλήνιο για να διαφημίσει την έλλειψη νοημοσύνης του, τον τσαμπουκά του και το φασιστικό κόμμα του. Αληθινά τρελαίνομαι όταν βλέπω να ασκείται βία σε γυναίκες και παιδιά. Το πιο ανυπόφορο και αηδιαστικό όμως χθες ήταν ότι άκουγα σε πηγαδάκια κραυγές του τύπου : «καλά της έκανε» ή «και λίγα της έριξε», χωρίς οι τύποι που τις εκστόμιζαν να σκέπτονται ότι στη θέση της Λιάνας θα μπορούσε να βρίσκεται η κάθε γυναίκα, η μάνα τους, η αδελφή τους, η κόρη τους… Αυτή η ψευτομαγκιά, η μη αναγνώριση των δικών μας λαθών, και η μη ανάληψη των προσωπικών μας ευθυνών,  κύρια χαρακτηριστικά του νεοέλληνα, είναι που μας βύθισαν ως χώρα.

Στη θέση της Κανέλλη και της Δούρου βλέπουμε μυωπικά το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αυτό που θεωρούμε υπεύθυνο για την άσχημη οικονομική μας κατάσταση (και για όλα ίσως τα υπόλοιπα κακά που μας συμβαίνουν σήμερα). Φτάνουμε στο έσχατο σημείο βλακείας να ηρωοποιούμε και να ταυτιζόμαστε με τον κάθε ελεεινό κασιδιάρη (όνομα και πράμα), που νομίζουμε ότι τιμωρεί το σύστημα αυτό δέρνοντας μια γυναίκα. Σε τι σημείο πνευματικής και ηθικής εξαθλίωσης έχουμε φτάσει; Έχουμε τελικά αφήσει να συσσωρευτεί απίστευτη οργή μέσα μας που έχει ανάγκη να εκτονωθεί κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Και η οργή προέρχεται από ένα άλλο πρωταρχικό συναίσθημα που λέγεται φόβος. Ο φόβος βέβαια δεν είναι τίποτα περισσότερο από έλλειψη αγάπης. Είναι αυτό που μας συρρικνώνει, μας κάνει μικρούς, τιποτένιους, ανύπαρκτους. Μας φέρνει στο σημείο να μη βλέπουμε μπροστά μας και να λέμε : «καλά της έκανε». Δε μας αφήνει να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας και μας υποχρεώνει να αναζητούμε συνεχώς εξιλαστήρια θύματα για τον πόνο μας και τιμωρούς για να ανακουφιστούμε.   

  

Υποκύπτει συνεχώς στον πειρασμό ο άνθρωπος να μεταθέσει σε κάποιον άλλον την ευθύνη, για όσα άθλια συναισθήματα εκτρέφονται ανεξέλεγκτα μέσα του και για όλα τα άσχημα που του συμβαίνουν στη ζωή του (το δεύτερο έχει άμεση σχέση με το πρώτο). Πάντα θα βρει κάποιο εξιλαστήριο θύμα επειδή δε βλέπει ότι ο βασικός υπεύθυνος για όσα σήμερα βιώνει και για όσα θα βιώσει αύριο, (το σήμερα εξάλλου είναι το αύριο του χθες),  βρίσκεται εκεί κοντά, ακριβώς λίγο πριν από τη μύτη του.

Είναι πάντα ο άλλος που με κάνει να υποφέρω και θέλω να ξεσπάσω πάνω του.  Η γυναίκα μου ή ο άντρας μου με κάνει να υποφέρω, οι γονείς μου με κάνουν να υποφέρω, τα παιδιά μου με κάνουν να υποφέρω. Για ό,τι συμβαίνει φταίει το χρηματοοικονομικό σύστημα, η κοινωνία, ο καπιταλισμός, ο κομμουνισμός, ο φασισμός, η κοινωνική δομή ή το πεπρωμένο, το κάρμα, ο Θεός, η οι ενωμένες δυνάμεις όλων των προηγουμένων.

Πάντα σ’ αυτή την παγίδα, αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε, είναι κάτι έξω από μας, και είναι πιθανό να ανακουφιζόμαστε για λίγο, ρίχνοντας σε άλλους την ευθύνη. Κανένας άλλος όμως δεν μπορεί να είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθανόμαστε και για τα τραύματα που φέρουμε πάνω μας.  Έγιναν όλα με τη δική μας συνενοχή. Είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι των αποφάσεών μας, ακόμα κι αν αυτές είναι σκλάβες υποταγμένες στις πεποιθήσεις μας.

Όπως είπε ο Osho :

Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου, για όλα μου τα βάσανα, για ό,τι μου συνέβη άλλοτε κι ότι μου συμβαίνει τώρα. Έτσι το διάλεξα. Αυτούς τους σπόρους έσπειρα και τώρα μαζεύω τη συγκομιδή. Είμαι υπεύθυνος…

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...