Για τα παιδιά μας

 Φωτογραφίες : Δέλτα - Περιοχή : Γαλάνη Ξάνθης

 

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες.

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Aς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.

Χαλίλ Γκιμπράν

Πόσες φορές πιθανόν να σκεφτήκαμε ότι ο Θεός θα πρέπει να ήταν τρελός για να θέλει να σκοτώσει ο Αβραάμ το γιό του και ότι ο Αβραάμ θα πρέπει επίσης να ήταν τρελός για να του περνάει και μόνο από το μυαλό η σκέψη να το κάνει. Μα κι ο ίδιος ο Ισαάκ, κι αυτός τρελός μοιάζει στα μάτια μας, για να κάθεται με αυτή τη μακάρια έκφραση στο πρόσωπό του και να περιμένει ήσυχα να τον σφάξουν. 

Ίσως τελικά, όπως σε όλες τις ιστορίες της Βίβλου, να κρύβεται ένα βαθύτερο νόημα από αυτό που αρχικά αντιλαμβανόμαστε. Ίσως να είναι μια πολύ σημαντική ιστορία για όλους εμάς που έχουμε παιδιά στην εφηβεία. Αν ερμηνευτεί μεταφορικά, η υπέροχη αυτή ιστορία  -ή μύθος- μας διδάσκει ότι έρχεται μια στιγμή που πρέπει να παραιτηθούμε από τα παιδιά μας.   Ναι, ήταν δώρα που μας δόθηκαν για να τα φυλάξουμε αλλά όχι για πάντα. «Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή. Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν» όπως λέει ο ποιητής. Το να μένουμε προσκολλημένοι πάνω τους, πέρα από ένα ορισμένο σημείο, μπορεί να είναι καταστροφικό για εκείνα και για μας. Οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που εμείς δεν πρόκειται να επισκεφτούμε ούτε και στα όνειρά μας. 

 

Τα παιδιά μας οφείλουν να μας ξεπεράσουν και η μόνη περίπτωση να μη συμβεί αυτό είναι να σταθούμε εμείς εμπόδιο στο δρόμο τους και να επιμείνουμε από εγωισμό να μας μοιάσουν. Εμείς όμως είμαστε απλώς το τόξο. Η ζωή δεν πάει ποτέ προς τα πίσω. Ας αφήσουμε το βέλος να πετάξει, να απομακρυνθεί από μας κι ας θαυμάσουμε την τροχιά του. Πρέπει να μάθουμε τελικά να επιστρέφουμε το δώρο που μας δόθηκε από την Ύπαρξη και να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας στο Θεό. Δεν ανήκουν πια σε μας. Τώρα είναι παιδιά του Θεού.

 

Ένα παιδί μπορεί να διδάξει σε έναν ενήλικο τρία πράγματα: να είναι ευτυχισμένος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι και να ξέρει να απαιτεί με όλη του τη δύναμη αυτό που θέλει.

Πάουλο Κοέλιο

 Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...