"Η αγορά στεγνή σαν έρημος. Κανείς δεν μπορεί να πληρώσει κανέναν… Οικογένειες που κρυώνουν και πεινάνε. Γονείς απελπισμένοι που αυτοκτονούν. Γέροντες στα συσσίτια και χωρίς φάρμακα και πετρέλαιο. Όσοι αντέχουν το γεροντικό δάκρυ, ας κάνουν μια βόλτα να δουν. Ο λαός θέλει να τους κρεμάσει κι εκείνοι επιμένουν να σχεδιάζουν διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ και μακροημέρευση των δανειακών, με υπογραφές της ΝΔ..."
Θραξ Αναρμόδιος
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΘΥΜΙΖΕΙ
Θα φυσήξουν οι άνεμοι μαρασμό,
απόγευμα ομίχλης στο απολυμαντήριο…
Θα ‘ρθούνε μέρες ανάξιες,
μήνες μετέωροι,
χρόνια αιμορραγικά,
αποφλοιωμένα.
Ψάρια νεκρά θα βγάλουνε τα κύματα…
Και θα ‘ναι
μες στη μεγάλη νύχτα της βροχής
χωρίς φωνή οι κήρυκες,
χωρίς τους ήχους της φυγής οι λεωφόροι...
Δε θα ‘χεις όνειρο να μοιραστείς με κανένα,
Ούτε χαμόγελο,
μόνο πικρό ψωμί και δάκρυ…
...Και τίποτα δε θα θυμίζει πια
τον τόπο της ελιάς
και της πικροδάφνης…
Χάρρυ Κλυνν
Ολοι στον ιδιο προορισμο...το μονο σιγουρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο απογευμα :)
Νονέ μου, καλημέρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνυπογράφω!!
Τι έγινε παιδί μου?
Πως τα πας?
η φαμίλια?
θα ΄ρθουν δύσκολοι καιροί και δύσεκτο έτος αλλά είπαμε κάθε μέρα είναι μια άλλη μέρα...
δεν με διαβάζεις ...αχ!! και θα ανέβω κει πάνω...και θα σε κάνω...να!!να! μιαν αγκαλιά!!
Φιλάκια
@ iLiAs
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα φίλε Ηλία. Κάθε στιγμή που περνάει έχουμε την δυνατότητα να επαναπροσδιορίσουμε τον προορισμό μας και τον τρόπο με τον οποίον θα κατευθυνθούμε προς τα εκεί. Καλό κουράγιο στο δύσκολο ταξίδι συνοδοιπόρε.
@ η Γοργονα mare mare
ΑπάντησηΔιαγραφήΜωρέ αν είναι να ανέβεις πάνω και να έχει κι αγκαλιές το πρόγραμμα, γοργόνα μου, ξεκάθαρα θα την πω την αμαρτία μου ότι το τελευταίο διάστημα δεν σε διάβαζα.
Αν και από υγεία είμαστε όλοι καλά τα σημεία των καιρών, όσο και να προσπαθούμε να το αποφύγουμε, μας έχουν σημαδέψει ικανοποιητικά. Ψιλογκριζάρισε ο ξενώνας μας, κουράστηκε να καλωσορίζει απανωτά την απογοήτευση και τη θλιψη. Έτσι αποκοπήκαμε όσο μπορούμε από τα εγκόσμια (παρέες που μιλάνε μόνο για την κρίση, τηλεόραση αλλά και το ίντερνετ) για να ξανακεντράρουμε ώστε να αποφύγουμε τη φοβερή δίνη που προσπαθεί να μας ρουφήξει και να μας στείλει στα τάρταρα, και να ξαναφορτίσουμε. Μέχρι να γίνουμε σαν τον Ρουμί ώστε να μπορούμε να ενιώθουμε ευγνωμοσύνη για κάθε επισκέπτη καλό θα είναι μερικούς να τους κλείνουμε την πόρτα, να προσέχουμε πως διαχειριζόμαστε τις ενέργειές μας ώστε να μη μείνουμε από καύσιμα (εκεί που έχει φτάσει το λίτρο) στη διαδρομή.
Να είσαι καλά μάτια μου