Κουράστηκα να είμαι συνεπιβάτης
στο ατέρμονο ταξίδι
της πομπής της ανθρωπότητας.
Τι κι αν ο ποιητής προτρέπει :
«φρόντισε να είναι μακρύς ο δρόμος»;
Βγήκα απ’ το δρόμο…
Δρόμος, ο κόσμος είναι
που προσπαθώντας να αποφύγει τον πόνο του,
να αποδράσει απ’ την αγωνία του,
απομακρύνεται συνέχεια από τον εαυτό του.
Βγήκα απ’ αυτό το δρόμο…
Χρήματα, δύναμη, γνώσεις…
Πώς να καλύψεις μ’ όλα αυτά το εσωτερικό σου χάος ;
Σιώπησα, να αποκτήσω επίγνωση των πληγών μου.
Και οι πληγές ανοίξανε κι άρχισαν να ευωδιάζουν.
Άνθισε η αγωνία και μετουσιώθηκε σε έκσταση !
Χρόνια τα μάτια σφάλιζα
πίσω από ψευτοθρησκείες.
Ο ήλιος όμως πάντα εκεί εκθαμβωτικός
μου έκαιγε τα φρύδια.
Κι η αγωνία την ψυχή μου.
Ποιος να μπει στη δική σου αγωνία
αν εσύ ο ίδιος την αποφεύγεις ;
Αγωνία κι έκσταση,
δυο πλευρές της ύπαρξής μου,
κι έγινα φίλος με την πρώτη,
την άφησα να κάψει
ότι άχρηστο για χρόνια κουβαλούσα
για να συναντήσω τη δεύτερη.
Σταμάτα πια να αναζητάς μακριά απ’ τον εαυτό σου
Όσο πολύ κι αν σε πονά
χαλάρωσε και κοίταξε
Αυτό που είναι, ΕΙΝΑΙ !
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
6 σχόλια:
Αγωνία και έκσταση.. προς το παρόν οι πολλοί παραμένουμε στην πρώτη:)
Είναι τόσο απλό και συνάμα πολύπλοκο. Ενώ θέλουμε να απαλλαγούμε από την αγωνία την ίδια στιγμή την αποφεύγουμε. Σαν να είναι μπροστά στα μάτια μας το φως και εμείς να κλείνουμε τα μάτια.
Στο ποίημά σου Δημήτρη λες με πολύ άμεσο τρόπο όσα εδώ και καιρό μας μεταφέρεις από τις εμπειρίες σου.. δε θα μπορούσες να το κάνεις καλύτερα.
Καλό σου ξημέρωμα!
Καλημέρα, συγκυβερνήτη και συνοδοιπόρε μου!
Βλέπω με μεγάλη χαρά ότι η ποιητική σου φλέβα παραμένει γόνιμη και από καιρό σε καιρό ανοίγει και ρέουν από μέσα της οι εμπειρίες, οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου...
Την έκσταση δεν την έχω νιώσει τόσο συχνά ή τόσο έντονα όσο την αγωνία, όμως νομίζω πως καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς...
@ Margo
Βρισκόμαστε εκεί, καταλαμβάνουμε χώρο κι αυτός ο χώρος δημιουργεί μια παραφωνία στη μουσική του σύμπαντος. Γιατί θέλουμε να απαλλαγούμε από τον πόνο και την αγωνία ; Επειδή θέλουμε να γίνουμε ευτυχισμένοι θα απαντούσαμε. Μα δεν είμαστε ευτυχισμένοι γιατί κουβαλάμε μέσα μας τα πράγματα που μας προκαλούν πόνο! Και ο πόνος, αν τον δούμε κατάματα και τον αντιμετωπίσουμε, αν περάσουμε μέσα από αυτόν, αν πάψουμε να καταλαμβάνουμε χώρο και να δημιουργούμε παραφωνία, θα κάψει όλα τα σκουπίδια που δε μας αφήνουν να βιώσουμε την ευτυχία. Και τότε η αγωνία μετουσιώνεται στην έκσταση.
Θα ήθελα να τα πούμε κι από κοντά Μαρία μου. Αλλά έχω την αίσθηση ότι θα σε δω σύντομα. Λες να πέφτω έξω;
@ Φώτης
Μικρές, μικρές συνειδητοποιήσεις Καπετάνιε μου. Άλλες φορές μου δημιουργούν τη διάθεση να χορέψω, να τραγουδήσω κι άλλες να γράψω ένα ποίημα και να το μοιραστώ μαζί σας. Δεν έχει τόση σημασία το ποίημα όσο η συνειδητοποίηση.
Μεγάλο μάθημα η μη αποφυγή του πόνου και της αγωνίας. Ο μηχανισμός του νου θέλει να μας εμποδίζει να βιώσουμε την αγωνία. Η βαθιά κατανόηση και η αποδοχή του πόνου και της αγωνίας οδηγούν στην έκσταση Φώτη μου. Αν κάτι δεν μπορείς να αλλάξεις, οφείλεις να το αποδεχτείς και να το βιώσεις στο έπακρο. Αυτό που είναι ΕΙΝΑΙ. «Τζάμπα πόνος» είχε πει κάποτε μια φίλη. Αυτό κι αν δεν είναι συνειδητοποίηση...
Εξαρτάται πώς εννοείς το σύντομα Δημήτρη μου. Μέσα μου πράγματι επιθυμώ να συναντηθούμε και τώρα αν γίνεται. Μα και ετούτη τη φορά δε θα μπορέσω κι ας το ήθελα τόσο. Παλαιότερα πίστευα πως όλα είναι δυνατά και το έκανα πράξη.. όμως έχω αλλάξει πολύ και έχουν αλλάξει και όλα γύρω μου..
Εύχομαι να περάσετε υπέροχα, αν και σε τέτοιο μέρος και με τέτοια παρέα είναι σίγουρο:-)
..εύκολη η φιλοσοφία για όσους την έχουν κατακτήσει!! Για τους άλλους όμως που βιώνουν τη δυσκολία στο τώρα...τα λόγια κι οι συμβουλές..είναι κούφιο πράγμα!!!!
Δημοσίευση σχολίου