Ένας χρόνος πέρασε ...

Ένας χρόνος ακόμη φεύγει
Ένας χρόνος που μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την αθωότητά μας, από την παιδική μας ηλικία. Μας απομακρύνει ακόμη πιο πολύ από τη μαγεία μας, από την αλήθεια μας.

Η αθωότητα είναι η φυσική κατάσταση μας, μέχρι αυτή να καλυφθεί εντελώς. Αυτό που την καλύπτει, είναι η εικόνα του εαυτού μας. Όταν κοιτάζουμε τον εαυτό μας, ακόμα κι όταν προσπαθούμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, βλέπουμε μια εικόνα που έχει δομηθεί μέσα από τα χρόνια. Οι γραμμές και οι ρυτίδες που σχηματίζονται στο πρόσωπο μας, εξιστορούν περασμένες χαρές και λύπες, θριάμβους και ήττες, ιδανικά και εμπειρίες.




Ο άνθρωπος που διατηρεί την αθωότητα του, οπουδήποτε κι αν κοιτάξει βλέπει τον εαυτό του. Δε σκιάζεται από κρίσεις, ετικέτες και προσδιορισμούς. Εξακολουθεί να γνωρίζει ότι έχει ένα εγώ και μια εικόνα του εαυτού του αλλά αυτά δεν τον αποσπούν. Τα βλέπει, μέσα στο φόντο του όλου, του συνολικού πλαίσιου της ζωής.

Το εγώ είναι η δική σου μοναδική άποψη των πραγμάτων και χωρίς την αθωότητα, η εστίαση του εγώ είναι εξαιρετικά παραμορφωτική. Αν νομίζεις ότι γνωρίζεις κάποιον ή κάτι – και σ’ αυτό συμπεριλαμβάνεται κι ο εαυτός σου – αυτό που βλέπεις είναι , στην πραγματικότητα, οι δικές σου κρίσεις και οι ετικέτες που έχεις βάλει σ’ αυτόν τον κάποιον ή το κάτι. Ακόμη κι όταν δεν φέρνουμε αυτές τις κρίσεις στην επιφάνεια, εξακολουθούν να σκιάζουν την αντίληψη μας, όπως η σκόνη το φακό.



Ο άνθρωπος που διατηρεί την αθωότητα του δε βάζει ετικέτες σε τίποτα, τα βλέπει όλα με φρέσκα μάτια. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει σκόνη στο φακό, ο κόσμος λαμποκοπά ολοκαίνουργιος. Μέσα σε κάθε τι ακούγεται το ίδιο αχνό τραγούδι : «Αντίκρισε τον εαυτό σου». Θα μπορούσαμε να ορίσουμε τον Θεό ως κάποιο που κοιτάζει γύρω του και βλέπει μόνο τον εαυτό του, παντού. Στο βαθμό που έχουμε δημιουργηθεί όλοι «κατ’ εικόνα και ομοίωση», ο κόσμος είναι ένας καθρέπτης.

Γεννιόμαστε σοφοί και πεθαίνουμε ηλίθιοι, γιατί οι κοινωνία μας αφαιρεί δια της βίας την παιδική πλευρά του εαυτού μας. Κι αυτό ονομάζεται «προσαρμογή». Από την οικογένεια, ως το σχολείο και μέχρι το τέλος της ζωής του το κάθε άτομο γίνεται ο στόχος της «αλλαγής».





Ο άνθρωπος φοβάται τον άνθρωπο, γιατί έχασε την παιδική πλευρά μέσα του. Ένα πολύ μικρό παιδάκι πλησιάζει άφοβα τον άνθρωπο, αλλά οι γονείς του με την εκπαίδευση, αρχίζουν σιγά σιγά να του εμπνέουν τον φόβο του ανθρώπου. Έτσι η κατάσταση γίνεται φαύλος κύκλος. Συχνά ένα παιδάκι γεννιέται κατευθείαν φοβισμένο, γιατί έχει ζωντανή τη μνήμη του φόβου μέσα του. Για να ξεπεράσουμε το φόβο και ολόκληρο το παρελθόν μας, πρέπει να το «φράξουμε», με πολλών ετών νέες εμπειρίες, απαλλαγμένες από την ΔΙΑΦΟΡΑ του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος πρέπει να γίνει Α-ΔΙΑΦΟΡΟΣ, να αντιμετωπίζει δηλαδή τις πράξεις και τα λόγια του άλλου με ηρεμία, και «αδιαφορία» σαν να μη διαφέρουν από τα δικά του. Πρέπει να διατηρεί σε όλα τα στάδια της ηλικίας του ζωντανό το παιδί, ώστε κάθε φορά που τελειώνει τη ζωή του, να μπορεί να τραγουδά σαν τα παιδιά που γυρίζουν σπίτι τους από την εκδρομή :

Επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα

Επεράσαμε όμορφα ετούτη τη φορά !

.
.

Ένα βήμα προς τη δική σου καρδιά
Είναι ένα βήμα προς τον Αγαπημένο
Σ’ αυτό το σπίτι των κατόπτρων
Αντικρίζεις διάφορα πράγματα.
Τρίψε τα μάτια σου,
Μόνο εσύ υπάρχεις !
Ρουμί
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...


Επεράσαμε όμορφα και τούτη τη χρονιά !