Το ταξίδι ξεκινώντας...

Είναι μέρες τώρα που παλεύω με φαντάσματα και σκιές που μόνη μου  τις έφτιαξα και μόνο εγώ μπορώ στο Φως να τις διαλύσω.

 Ο Δρόμος… όχι καθόλου εύκολος.  Όχι γιατί στα σκοτάδια παραδόθηκα αλλά η λήθη, το κάθε μου το βήμα μελετά και πριν από μένα στέκεται σε κάθε σταυροδρόμι.  Κι όσο η α-λήθεια είναι τούτο:  ποτέ να μην ξεχνάς, το ξέρω πως την πρόδωσα.

 Μα λίγο λίγο, τώρα το τώρα προσπαθώ στο Φως να χτίσω.  Να βρει η Ψυχή μου σπίτι άξιο να κατοικήσει.

«Η μυστηριώσης ορμή που προσηλώνει την ψυχή σου  στον Δρόμο αυτό, δεν είναι παρά ο αντίλαλος της κραυγής που έχει ξυπνήσει την αθάνατη ουσία του δικού σου αίματος.  Και μαζί με το να ξανακαλέσεις τις ένδοξες δυνάμεις της ζωής, επίσης έχεις καλέσει τις φρικώδεις δυνάμεις του θανάτου.

Οι μεν και οι δε είσαι εσύ ο ίδιος, έτσι λοιπόν μην φοβάσαι.

Αντιμετώπισέ τες, γνώρισέ τες, κυριάρχησέ τες.  Η Μοίρα σου είναι να είσαι αφέντης και των δυο.

Και όταν συχνά θα πιστεύεις ότι έχεις χαθεί, στον Δρόμο που οδηγεί στο Ξύπνημα, ποτέ δεν θα είσαι μόνος σου.  Το ξεστράτισμά σου απ’ αυτόν δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από το να ψηλαφεί η εγρήγορσή σου , ξεσκονίζοντας τον λήθαργο όλου του θνητού, φοβισμένα βήματα σ’ όλα τα μονοπάτια.

Αναγκαίο είναι να αποκτήσεις εμπειρία.

Ποτέ να μην ρωτήσεις  έναν άλλο άνθρωπο: «Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω;».  Είναι η πιο μοιραία από όλες τις ερωτήσεις.  Εάν την κάνεις σε έναν βλάκα, σε έναν κοιμισμένο θα είναι σαν να τον προκαλείς να σε παρασύρει στον ύπνο.  Κι έτσι θα έχεις πέσει σε διπλή βλακεία και θα σου είναι δυο φορές πιο δύσκολο να ξαναξυπνήσεις.

Κι αν κάνεις την ερώτησή σου σ’ έναν σοφό, σ’ έναν ξύπνιο θα αντιληφθείς πόσο άχρηστο είναι διότι ένας ξύπνιος θα απαντήσει: «Κάνε ότι καλύτερο νομίζεις.  Εάν σε όλα βάλεις την καρδιά σου, δρώντας πάντα επάγρυπνος, θα κερδίσεις σε πλούσια εμπειρία».

Με τον καιρό θα κάνεις την μοναξιά και την σιωπή σου τις πιο πολύτιμες συντρόφισσές σου.  Βυθιζόμενος μ’ αυτές στο πιο βαθύ μέρος του εαυτού σου βαθμιαία θα αντιλαμβάνεσαι τον τρόμο του ύπνου που είναι και η ανθρώπινη σκλαβιά σου.  Και για τον λόγο αυτόν  θα αυξάνει και η δύναμή σου να απαιτείς την ελευθερία σου.

Δεν επιλέγουν όλοι αυτό το μονοπάτι που οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά των πραγμάτων.

Εάν έχεις επικαλεστεί τους φίλους σου, έχεις επίσης κεντρίσει την προσοχή και των χειρότερων εχθρών σου.  Και οι μεν και οι δε θα εμφανιστούν μπροστά σου σε χίλιες διαφορετικές μορφές και συχνά στα πρώτα σου βήματα  θα τους συγχέεις.


Οι φίλοι σου δεν θα είναι πάντα οι πιο ευχάριστοι ή οι πιο ευγενικοί γιατί θα σου στερούν στην πορεία αυτά που μέχρι σήμερα θεωρούσες σταθερά.  Και τότε είναι που οι εχθροί σου ζηλιάρηδες και χαμογελαστοί θα ξετυλίγουν εμπρός στην εσωτερική σου όραση χίλιες δυνατότητες για να σε βγάλουν απο την προσπάθειά σου.

Εάν φτάσεις να υποχωρήσεις και να δαγκώσεις τον δηλητηριασμένο καρπό που σου προσφέρουν θα πέσεις αιχμάλωτος και θα μένεις δεμένος με την τριπλή αλυσίδα της αυταπάτης και του ύπνου που πάντα αρπάζει τον αφελή που αγνοεί την αξία της εμπειρίας και της αντίστασης.

Αλλά θα γνωρίσεις πολύ γρήγορα και τους φίλους σου. 
Στις άπειρες σιωπές που εσύ ο ίδιος θα ριχτείς επιθυμητής.  Και διψασμένος για αληθινούς λόγους.  

Τότε θα αισθανθείς να ρέει ένα «κάτι» ακατέργαστο ή απαλό ανάλογα με την περίπτωση.  Και το γεγονός ότι θα το αισθάνεσαι θα σου δείχνει ότι βρίσκεσαι σ’ έναν δρόμο πλήρη για την αφύπνιση.

Διότι αυτό το «κάτι»είσαι εσύ ο ίδιος, ο αφέντης και ο δημιουργός του.»