Κανείς δεν ξέρει που πηγαίνει

Ήταν ένας ραβί που ζούσε σε μια μικρή ρωσική πόλη στις αρχές του αιώνα. Και μετά από είκοσι χρόνια που αφιέρωσε σε περισυλλογή σχετικά με τα βαθύτερα θρησκευτικά ερωτήματα και τα πνευματικά θέματα της ζωής, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τελικά δεν ήξερε τίποτα.

Λίγο μετά την εποχή που κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα, διέσχιζε μια μέρα την πλατεία του χωριού πηγαίνοντας στη συναγωγή για να προσευχηθεί. Ο κοζάκος, ο τοπικός αστυνομικός της πόλης αυτής, είχε κακή διάθεση εκείνο το πρωί και σκέφτηκε να ξεσπάσει στο ραβί. Έτσι φώναξε: «Ε, Ραβί, για πού το’ βαλες;»

«Δεν ξέρω», απάντησε εκείνος.

Αυτό εξόργισε ακόμη περισσότερο τον κοζάκο. «Τι θα πει δεν ξέρεις που πηγαίνεις;» αναφώνησε θυμωμένος. «Κάθε μέρα στις έντεκα το πρωί διασχίζεις την πλατεία για να πας στη συναγωγή να προσευχηθείς και τώρα είναι έντεκα το πρωί και ακολουθείς ακριβώς τον ίδιο δρόμο και προσπαθείς να με πείσεις ότι δεν ξέρεις που πηγαίνεις; Με κοροϊδεύεις και θα σε μάθω να μην το κάνεις αυτό.»

Ο κοζάκος λοιπόν άρπαξε το ραβί και τον πήγε στην τοπική φυλακή. Και την στιγμή που ετοιμαζόταν να τον κλείσει στο κελί, ο ραβί γύρισε και του είπε:

«Βλέπεις; Πραγματικά δεν ξέρεις που πηγαίνεις».

Κανείς δεν ξέρει. Ζούμε σε ένα βαθύτατα μυστηριώδες σύμπαν. Όπως έλεγε ο Thomas Edison: «Δεν έχουμε καν αρχίσει να καταλαβαίνουμε ούτε το ένα τοις εκατό από οτιδήποτε». Δυστυχώς ελάχιστοι άνθρωποι το συνειδητοποιούν αυτό.

Η σκέψη ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι κάνουμε ή που πηγαίνουμε, και ότι είμαστε διανοητικά νήπια που παραπαίουν μέσα στο σκοτάδι, είναι πραγματικά τρομακτική. Είναι τόσο πιο βολικό, επομένως, να ζούμε μέσα στην ψευδαίσθηση ότι ξέρουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα πραγματικά ξέρουμε.

Ζούμε επίσης μέσα σε ψευδαισθήσεις επειδή είμαστε οκνηροί. Αν συνειδητοποιήσουμε την τρομερή άγνοιά μας, είτε θα έπρεπε να θεωρούμε τον εαυτό μας απίστευτα ανόητο, ή, αν μη τι άλλο, να αφιερώσουμε τη ζωή μας στην κοπιώδη αναζήτηση της γνώσης. Καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι δε θέλουν να θεωρούν τον εαυτό τους ανόητο, ούτε και να αφιερώσουν τη ζωή τους σε τίποτα κοπιώδες, το βρίσκουν πολύ πιο άνετο και βολικό να ζουν μέσα στην όμορφη αυτή ψευδαίσθηση ότι ξέρουν πολύ περισσότερα απ’ όσα πραγματικά ξέρουν...

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...